Υπήρξε μια εποχή με μεγάλη φτώχεια. Χιλιάδες άνθρωποι αναζητούσαν  ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια. Ηταν η εποχή των επάρατων Σαμαροβενιζέλων. Η ανερχόμενη τότε αντιπολίτευση το είχε κάνει σημαία της. Τα μέσα ενημέρωσης που τη στήριζαν ξεσπάθωναν (εδώ).Ο Αλέξης Τσίπρας έδινε αυτοπροσώπως το «παρών» σε συσσίτια, για να τονίσει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς (που ερχόταν…) θα έβαζε τέλος στην φτώχεια και  τον κοινωνικό αποκλεισμό, που  είχαν φέρει οι ανάλγητοι δεξιο-κεντρώοι.

Η κυβέρνηση άλλαξε. Και μαζί μ’ αυτήν άρχισε σιγά-σιγά να φεύγουν από τη δημόσια ατζέντα η φτώχεια και τα συσσίτια. Τα κυβερνητικά ΜΜΕ το βλέπουν τώρα αλλιώς, με τυπικό τρόπο (εδώ). Ο Τσίπρας δεν πάει σε συσσίτια, πάει καμιά φορά στο Αρχιεπίσκοπο, για να εξάρει τη σημασία του ανθρωπιστικού έργου της Εκκλησίας (εδώ). Η παλιότερη «ανθρωπιστική καταστροφή» έκανε τη δουλειά της και σιγά-σιγά ξεχάστηκε.

Η νέα εξουσία έχει άλλες δουλειές. Για παράδειγμα πώς να τακτοποιήσει τα των offshore, για τις οποίες έδωσε- μαζί της και όλη η αντιπολίτευση- μάχες επί μαχών, μέχρι να καταλήξουν σε μια ρύθμιση-κωμωδία.

Όμως, η σκληρή πραγματικότητα είναι πάντα εδώ. Και εκδικείται. Την ώρα που στη Βουλή δίνονταν ομηρικές μάχες για τις offshore, στη Θεσσαλονίκη εκτυλίσσονταν άλλες σκηνές, με πολλές χιλιάδες ανθρώπους να δίνουν μάχη για λίγα τρόφιμα (εδώ).Οι εικόνες δεν είναι μεν πρωτόγνωρες, αλλά είναι σοκαριστικές  για ευρωπαϊκή χώρα του 2016.

Την ίδια μέρα δύο παράλληλες μάχες. Στη Βουλή των 300 για τις offshore των πλουσίων και στη συμπρωτεύουσα για ένα πιάτο φαγητό. Αν κρίνουμε από τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας (εδώ), η πρώτη μάχη επικράτησε κατά κράτος. Στα ψιλά οι ουρές της Θεσσαλονίκης. Μόνο δύο αναφορές. Καμιά στα έντυπα-ου μην αλλά και ηλεκτρονικά- ΜΜΕ  της αριστερής ευαισθησίας(άλλοτε).

Κάπως έτσι παγιώνεται η πεποίθηση ότι οι άρχοντές μας δίνουν τα πάντα για να ρυθμίζουν τα του οίκου τους. Και, ανάλογα με το ποιος έχει την πρόσκαιρη πλειοψηφία, προσαρμόζουν και τις ρυθμίσεις. Τις οποίες καλύπτουν με υπερβάλλουσες κραυγές πότε για τη «μύγα στο σπαθί» τους (εδώ) και πότε για «ξέπλυμα φοροφυγάδων» (εδώ), που παραμένουν, όμως, αόρατοι.

Και από την άλλη οι εικόνες σαν κι αυτή της Θεσσαλονίκης. Μιας άλλης Ελλάδας, που έπαιξε τον προεκλογικό της ρόλο και μετά σιγά-σιγά ξεχάστηκε. Στο περιθώριο, εκεί που ανήκει. Θα τη θυμηθούν ξανά την κατάλληλη στιγμή. Οταν οι offshore θα έχουν ξεχαστεί.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News