Θλίψη και αποστροφή είναι τα συναισθήματα που προκαλούν τα πικρόχολα και αποκρουστικά, επιτρέψτε μου, σχόλια για τη φωτογραφία της Μαρίας Δαμανάκη με τον πρίγκιπα Αλβέρτο του Μονακό από διεθνές συνέδριο για τη προστασία των θαλασσίων ειδών. Πρόκειται, προφανώς, για «τσίπικο», όπως θα έλεγαν οι σημερινοί δεκαπεντάχρονοι, αντιπερισπασμό στη γνωστή φωτογραφία του Πάνου Καμένου και της συζύγου του στο  πρόσφατο Γκραν Πρι του Μονακό. Δεν θα σχολιάσω αυτή καθαυτή την ενέργεια, ωστόσο προσφέρεται για ορισμένες σκέψεις και παρατηρήσεις για την κατάπτωση και τη διαλυτική παθογένεια που επικρατεί στη σύγχρονη «συριζαίικη» αριστερή αντίληψη και επηρεάζει  ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Δεν έχει σημασία πώς διέρρευσε ούτε ποιος συγκεκριμένα το έπραξε. Αυτό που φρονώ ότι έχει σημασία είναι η σκέψη των ψεκασμένων μεταλλαγμένων νεο-κομμουνιστών να απαντηθεί η κριτική προς τον Πάνο Καμμένο με αντίστοιχο τρόπο. Γιατί δεν μπορεί να ερμηνευτεί λογικά η συγκεκριμένη ενέργεια. Παρά μόνο με τη λογική «και η Δαμανάκη με τους ίδιους συναναστρέφεται, άρα γιατί επικρίνετε τον Καμμένο;».

Δηλαδή, με την ενοχοποίηση σχέσεων, επαφών και συναντήσεων οι οποίες δημιουργούνται στο πλαίσιο των επαγγελματικών δραστηριοτήτων και υποχρεώσεων. Η μέθοδος είναι παλιά, αποπνέει ολοκληρωτισμό και κυριάρχησε στη σταλινική περίοδο. Τότε η ρετσινιά της ενοχοποίησης πολιτικών αντιπάλων και αντιφρονούντων ήταν η προσφιλής μέθοδος εξόντωσής τους, όπως περιγράφει εύστοχα ο Βικτόρ Σερζ στο γνωστό του βιβλίο «υπόθεση Τουλάγεφ». Γιατί και οι σημερινοί απόγονοι να μην κάνουν το ίδιο;

Επιπλέον αναδεικνύει «το θανάσιμο αμάρτημα του φθόνου», κατά τον Θωμά τον Ακινάτη, που υφέρπει παντού σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας. Αφ’ ενός  στην κοντόθωρη ματιά ορισμένων νεο-κομμουνιστογενών αριστερών οι οποίοι δεν μπορούν να αποδεχθούν πως μια «δική» τους, ένα έμβλημα της πορείας της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση, απορρίπτοντας το αδιέξοδο των όσων παραμύθιασαν και παραμυθιάζουν τον κόσμο, επέλεξε να διακριθεί με τους όρους της παγκοσμιοποίησης για τη δουλειά της. Ολοκληρώνοντας την πολιτική ευθύνη ως Επίτροπος στην ΕΕ, απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα, έχοντα αναλάβει θέση στο Ιδρυμα του πρίγκιπα Αλβέρτου για το θαλάσσιο περιβάλλον. Αφ’ ετέρου, σε εκείνους που αποζητώντας τη μετριότητα δεν συμπαθούν τους ικανούς-ές, για να μη λειτουργήσουν ως «πρότυπα» και έτσι αμφισβητηθεί το «κόλλημα» στην καρέκλα της εξουσίας, και το πόσο λίγοι είναι. Γιατί τότε η κάθε Δαμανάκη χαλάει το αφήγημα. Αποκαλύπτει την ανικανότητα της  σημερινής κυβερνητικής ομάδας να δει τον σύγχρονο κόσμο απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και στερεότυπα.

Για ορισμένους άλλους η Δαμανάκη δεν «χωνεύεται», γιατί σε αυτήν προσωποποιείται η γενιά του Πολυτεχνείου η οποία κατ΄αυτούς φταίει αποκλειστικά για όλα τα κρίματα που μας οδήγησαν στην κρίση.

Υπάρχει και κάτι ακόμη, ανησυχητικό. Η κατάπτωση στη χοάνη του Διαδικτύου, όπου φιλοξενείται άκριτα η κάθε γελοιότητα ή εξυπηρετείται η κουτοπονηριά κάθε εξουσίας. Κάθε ανοησία ανεβαίνει, ακόμη και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να αποδυναμωθεί η κριτική σε πράξεις κυβερνητικών παραγόντων. Η συσχέτιση ανομοιογενών δεδομένων λειτουργεί ως άλλοθι. Εν προκειμένω, η διαφανής επαγγελματική δράση της  Δαμανάκη με την πολιτική ευθύνη του υπουργού Αμυνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News