Kάθε επικοινωνιακή μέρα του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πια με αιωνιότητα. Στην επίσημη ενημέρωση της κυβερνητικής εκπροσώπου, στα τηλεοπτικά πάνελ, στις δηλώσεις υπουργών και στην ασυγκράτητη φλυαρία του Νίκου Φίλη, παρατηρεί κανείς γκάφες αμυνόμενου συνομιλητή.

Πρώτο «φάουλ» το δημοψήφισμα της κυρίας Γεροβασίλη για το Σύνταγμα.

Δεύτερο, η βεβαιότητα για την δόση η οποία, μέσα σε λίγες ώρες, διαψεύστηκε από το γερμανικό κοινοβούλιο.

Τρίτη ομαδική σύγχυση, οι βουλευτές και τα στελέχη που «παρήλασαν» σε κανάλια και ραδιόφωνα, με την αμηχανία να προκαλεί ακόμα και γέλιο.

Και τελευταίος «σούπερ-σταρ» ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος συνεχίζει να συντηρεί έναν απίστευτο διάλογο με τα μίντια, σε κατάσταση νεύρωσης. Το να χαρακτηρίζει ένας «επαγγελματίας επαναστάτης» μία συγκέντρωση ως απειλή για εκτροπή της συνταγματικότητας, δημιουργεί μια βελούδινη αίσθηση παράνοιας στην κοινή γνώμη…

Οι σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα επιμένουν για έκτακτο συνέδριο και αναζητούν την κατάλληλη ημερομηνία. Αλλά ούτε αυτό είναι εύκολο

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Επειδή η κυβέρνηση δεν έχει πια την δυνατότητα να «μαστιγώνει» τον εαυτό της! Οπως κάθε δραματουργία, έτσι και η συντονισμένη απόπειρα αυτοαναίρεσης της μνημονιακής πολιτικής, φαίνεται να μην έχει πια πολλά περιθώρια εξέλιξης. Εκλαψαν μία φορά, θρήνησαν δεύτερη, είπαν πως είναι κομμουνιστές τρίτη, τώρα τι άλλο να πουν; Φτάσαμε πια στο σημείο που μόλις κάποιος υπουργός υπαινίσσεται ότι παραμένει «αντισυστημικός» οι δημοσιογράφοι βάζουν τα γέλια!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα χάνει την οποιαδήποτε επαφή με την κυβέρνηση κι αυτό προκαλεί απίστευτη αμηχανία σε όλους. Η πραγματικότητα τους εγκλωβίζει σε ένα πλέγμα συσχετισμών όπου η ρηχή επικοινωνία της αφέλειας και των εφηβικών στίχων  δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ροή των αποφάσεων που καλούνται να πάρουν ως διοίκηση μιας χώρας που συνεχίζει την ευρωπαϊκή της πορεία.

Σε κάθε περίπτωση, η αμηχανία βρίσκεται στο σοκ της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, σε αμιγώς συστημικό κόμμα. Οι σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα επιμένουν για έκτακτο συνέδριο και αναζητούν την κατάλληλη ημερομηνία. Αλλά ούτε αυτό είναι εύκολο. Πώς θα ελεγχθεί η εκπροσώπηση, πώς θα απομονωθούν αντιδράσεις μαζική φυγής και ποια θα είναι τα νέα πρόσωπα της «Σοσιαλδημοκρατίας» που θα αντικαταστήσει την «πρώτη φορά ξεφωνημένη Αριστερά»;

Επομένως, το Μαξίμου υφίσταται την απώλεια ψυχραιμίας που δοκιμάζει τη  συνείδηση κάθε διπολικού ατόμου, πριν την αναγκαστική επιλογή της ταυτότητας. Τα ψέματα τελείωσαν και πρέπει να κυβερνήσουν τη χώρα, τουλάχιστον, μέχρι το 2018, όταν θα έχουν κριθεί και οι γερμανικές εκλογές (2017). Κάπου εκεί βρίσκεται η καταληκτική ημερομηνία της κρίσης εν όψει της απομείωσης του ελληνικού χρέους.

Θα αντέξουν μέχρι τότε για να πετύχουν τον στόχο τους; Αντέχει τόσο πολύ χρόνο  κάποιος που είπε τόσα πολλά ψέματα; Αντέχει την μετάλλαξη μέσα σε τόσες προκλήσεις κάποιος που μέχρι χθες, ήξερε μόνο να τσιρίζει και να ταυτίζεται  με την αγανάκτηση της κοινωνίας;

Δύσκολο να περάσει τόσος χρόνος χωρίς απώλειες. Ενας αρκεί να «τρελαθεί» και να φύγει για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για όλους. Δύσκολη φάση για τους συντρόφους η εξουσία. Και να πεις ότι δεν το είχαν φανταστεί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News