Εχω έναν φίλο, τον Νίκο. Εχει γυρίσει όλα τα μπουζουκάδικα της Αθήνας και όχι μόνο. Αν τον ρωτήσεις ας πούμε, ποια είναι η μεγάλη φίρμα στην Χίο ή στο Αγρίνιο, μπορεί και να σου απαντήσει. Ξέρει να σου πει τα πάντα για τον κόσμο της νύχτας. Από τους καταχρεωμένους μαγαζάτορες μέχρι και τα κόλπα που γίνονται με τους παρκαδόρους. Από τα κονέ των «ψιλικατζήδων» στα μικρομάγαζα του κέντρου, ως και τα τεράστια μπάτζετ της παραλίας.

Και από τις πολλές ιστορίες που έχω ακούσει, έτυχε να ξαναφέρω στον νου μου την πιο συνηθισμένη. Αυτή που κι εμένα μου έχει τύχει και που τον άκουσα να την αναφέρει ως απολύτως «φυσιολογική», χθες βράδυ: το φακελάκι στα μπουζούκια για να σε βάλουν σε καλό τραπέζι! Απλά, έχω καιρό να το κάνω και είναι από τις «συνήθειες» που δεν υπάρχουν πια στον κώδικα «αξιών» μου.

Ζούμε σε μια δυτική χώρα, όπου η «λαϊκή» διασκέδαση έχει ταξικό χαρακτήρα; Tότε, πώς γίνεται να είναι λαϊκή; Από όσο ξέρω, η μόνη ταξική διαφοροποίηση που υπάρχει σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, είναι η «πόρτα» σε κλαμπ και το dress code σε ακριβά εστιατόρια. Ο διαχωρισμός των ζωνών στις τιμές των εισιτηρίων δεν είναι θέμα κοινωνικής απόρριψης αλλά παροχή ποιοτικότερων κοστολογημένων υπηρεσιών. Αλλο όμως αυτό και άλλο η συστηματική διαπλοκή, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή, η καταπάτηση δημόσιων χώρων για πάρκινγκ, η «προστασία» και η απολύτως αποδεκτή από τον «λαό», δωροδοκία του σερβιτόρου για να εξασφαλίσει καλύτερο τραπέζι στον πελάτη.

Ζούμε έναν μεσσιανιστικό παραλογισμό παντού -στην πολιτική, στην καθημερινότητα, στην διασκέδαση- ανεχόμαστε ένα «μεταοθωμανικό σύμπαν» που επιβραβεύει κάθε ταξικό διαχωρισμό και ταυτόχρονα πιστεύουμε ότι ζούμε σε αταξική κοινωνία!

Γενικότερα, ο διαχωρισμός του λαϊκισμού από την λαϊκότητα είναι δύσκολος πια, σε μια αλλοτριωμένη κοινωνία, που αδυνατεί να ιεραρχήσει τις προτεραιότητές της. Γιατί σε κάθε αγορά, όλα είναι προσφορά και ζήτηση και επομένως, η ανοχή στην διαπλεκόμενη «παροχή υπηρεσιών», συνιστά ένα νοσηρό φαινόμενο για όλους. Το να πληρώνει κανείς φακελάκι από τον γιατρό ως τον σερβιτόρο, είναι αποτέλεσμα ενός άκρατου λαϊκισμού που συντηρεί την ψευδαίσθηση της «ισότητας» μεταξύ των πολιτών ή των πελατών. Για παράδειγμα, στις μεγάλες πίστες, δεν βάζω εισιτήριο ζώνης, όπως στο θέατρο, δίνοντας την εικόνα ενός λαϊκού μαγαζιού, όπου όλοι είναι «ισότιμοι», απέναντι στον «μεσσία» της πίστας. Τα παίρνω όμως, χοντρά από τα πρώτα τραπέζια και κυρίως, εξασφαλίζω την ευχέρεια να κόβω ελάχιστες αποδείξεις για τους υπόλοιπους.

Το σημαντικότερο βέβαια, είναι ότι δίνω την ευχέρεια στον «λαϊκό άρχοντα» να αναδειχθεί, μέσα από τη μάζα των πολλών και να αισθανθεί ότι υπερέχει ως προνομιούχος «διαπλεκόμενος». Ειδικά,  μέσα σε ένα χώρο όπου οι υπόλοιποι πελάτες βρίσκονται ο ένας πάνω στον άλλον – βάζουν τραπέζια όπου βρουν – και αντιμετωπίζονται ως «κακομοίρηδες» από το προσωπικό του μαγαζιού.

Oλα αυτά είναι καθεστώς και μέρος της ζωής πολλών ανθρώπων. Ζούμε έναν μεσσιανιστικό παραλογισμό παντού – στην πολιτική, στην καθημερινότητα, στην διασκέδαση – ανεχόμαστε ένα «μεταοθωμανικό σύμπαν» που επιβραβεύει κάθε ταξικό διαχωρισμό και ταυτόχρονα πιστεύουμε ότι ζούμε σε αταξική κοινωνία!

Το φακελάκι στα μπουζούκια δεν είναι μόνο ένα «φεουδαρχικό» κατάλοιπο της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Είναι και δείγμα πολιτικής συμπεριφοράς από μια κατασκευασμένη «ελίτ» που μας εξαναγκάζει στην πελατειακή συμπεριφορά. Δεν φαντάζομαι στη Δανία, που οι υπουργοί κυκλοφορούν με ποδήλατα, οι πελάτες μιας αίθουσας ψυχαγωγίας να δωροδοκούν για να αποκτήσουν καλύτερη θέση…

Ο απερχόμενος επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιτζής δήλωσε στους Financial Times ότι ούτε ο Χριστός δεν μπορεί να σταματήσει στην Ελλάδα τη διαφθορά! Aδικο έχει όταν οι πάντες γνωρίζουν πώς λειτουργεί το σύστημα αλλά δεν θέλουν να παρέμβουν;

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι κι άσχημο ένα πρώτο τραπέζι πίστα, με βουνό τα λουλούδια μπροστά σου. Αν ξεχάσεις τη σοβαρότητα του ζητήματος, είναι κι αυτό ένα θέαμα από τα πολλά που προκαλούν αποστροφή και ταυτόχρονα, πολύ γέλιο, γύρω μας. Είναι ένα διονυσιακό τελετουργικό σαν σε αποκριάτικο πάρτι, με εκστασιασμένους «υποκριτές» που ζουν τη δική τους «μέθεξη» στο παραμύθι τους… Ολο το χρόνο καρναβάλι δεν έχουμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News