Ας ξεκινήσουμε από τους στίχους: «Διακόσια στη στροφή και με ρωτάνε “μαμά;” / Όχι, δεν είναι μαμά / Να με βρουν οι μπάτσοι ψάχνουν ξανά / Θα ‘μαι στον Παναμά / Πουτάνα δεν παίρνω ποτέ σοβαρά / Έτσι μου ‘πε η μαμά…».

Ιδού η συνταγή της επιτυχίας στον μαθητόκοσμο (και είμαστε ακόμα στην αρχή του τραγουδιού): Αφασία, πρόκληση, σουρεαλισμός, λίγη αλητεία (όση χρειάζεται για να μην μας λένε μαμμόθρεφτα), πολλή χοντροειδής ειρωνεία και κάτι σαν… να καταγγέλλουμε το σύστημα και τη σύγχρονη κοινωνία.

«Επειδή βγάζουμε φράγκια, είμαστε ωραίοι (ωραίοι) / Μες στο σπίτι δε βγάζω τα chains / Για να θυμάμαι πως κάποτε δεν ήμασταν okay / Απ’ τον πάτο περάσαμε τη μεσαία τάξη (yah) / Στα εστιατόρια τρώμε σαν να ‘μαι ο Gordon Ramsey (yah) / Δεν πληρώνουμε τους φόρους, όλα είναι μαύρα (yah) / Κι άμα θέλω έχω τον τρόπο να τη βγάζω τσάμπα (cash) / Το μωρό μου θέλει να πάρει καινούρια τσάντα (yah) / Louis V και Gucci, δεν παίζουμε με Prada (yah) / Οι βαλίτσες γεμάτο ως πάνω μες στα χόρτα (yah) / HD, διαμάντια λάμπουν σαν να ‘ναι φώτα».

Κάτι τέτοια δεν μας ιντριγκάριζαν-διασκέδαζαν και εμάς όταν ήμασταν παιδιά; Δεν μας έκαναν να νιώθουμε επαναστάτες, σε μια ηλικία που επανάσταση σήμαινε ένα τσιγάρο στα κρυφά; Αυτά, που τώρα που μεγαλώσαμε μας φαίνονται από γελοία ως βλαπτικά και παρακαλάμε να μην επηρεάσουν τα δικά μας παιδιά. Τα παιδιά όμως είναι αυτά που έκαναν επιτυχία το «Mama?» των Sin boy, Mad Clip, Υποχθόνιος (Ypo) και illeoo – και μιλάμε για μεγάλη επιτυχία με περισσότερες από 19.500.000 προβολές του βιντεοκλίπ του τραγουδιού στο YouTube.

Οι μαμάδες φίλες μου και οι μπαμπάδες φίλοι μου (αλλά κυρίως οι μαμάδες, τους άντρες τους ακούω πιο ψύχραιμους) τραβάνε τα μαλλιά τους που τα βλαστάρια τους κοιμούνται και ξυπνούν ακούγοντας το «Mama?». Και τα τραβάνε ακόμα πιο έντονα από χθες που βγήκε στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου ο Sin boy για να διαφημίσει την επικερδή αφασία του, φορώντας μάσκα επειδή όπως είπε, ανάμεσα στα πολλά, «είμαι αρρώστια, και μην σας κολλήσω εδώ πέρα».

Ομως, οι παιδικές αρρώστιες, στον πολιτισμένο κόσμο αντιμετωπίζονται με τα εμβόλια. Οπότε ένας γονιός που έχει «εμβολιάσει» το παιδί του κατά της αφέλειας, της ανοησίας, της αμορφωσιάς και της τσάμπα μαγκιάς δεν πρέπει να ανησυχεί. Γίνεται, εξάλλου, αναίμακτα το εμβόλιο, δια του παραδοσιακού «εγώ θα τα λέω ώσπου να μαλλιάσει η γλώσσα μου, και εσύ ας μην ακούς» και άλλων τέτοιων δοκιμασμένων μεθόδων. Ακούει, να είστε σίγουροι. Και τις περισσότερες φορές θα την περάσει ξώφαλτσα το παιδί την αρρώστια (όπως την περάσαμε όλοι εμείς που κάποτε υπήρξαμε παιδιά) και κάποια στιγμή θα συνέλθει, θα τις βρει τις ισορροπίες του. Δεν είναι, εξάλλου, τα κακά τραγούδια, ούτε οι με ημερομηνία λήξεως επιτυχίες των μερικών εβδομάδων, άντε των μερικών μηνών, που οδηγούν τους ανθρώπους στραβά.

Υπάρχουν βεβαίως και οι οικογένειες, όχι απαραιτήτως οι φυσικές αλλά και οι πολιτικές, οι κομματικές, που γοητεύονται από το αντιεμβολιαστικό κίνημα και από άλλες τέτοιες επαναστάσεις χωρίς λόγο, ή για τους λάθος λόγους, ή απλώς… στα λόγια. Βλέποντας σε ανάρτηση που έγινε στο Instagram τον «Υποχθόνιο» (Ypo), σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, να εξηγεί στον Αλέξη Τσίπρα πως «το μαμά που άκουσες είναι οικογενειοκρατία, το “δεν είναι μαμά” σημαίνει “φτιαγμένος”» αναρωτήθηκα αν πράγματι ο Πρωθυπουργός είχε απορίες πάνω στους στίχους του τραγουδιού, τις οποίες ήθελε να λύσει. Ή μήπως, συνομιλώντας με τον Ypo συνέχιζε να παίζει το προεκλογικό επικοινωνιακό παιχνίδι του προσπαθώντας να προσεγγίσει τους νέους ψηφοφόρους που πιθανώς «φτιάχνονται» με τραγούδια του στιλ «Mama?»; Οποιο και από τα δύο αν ισχύει είναι εξίσου θλιβερό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News