Στα χρόνια της ανεμελιάς, ακόμα και αν δεν είχες χρήματα, είχες φίλους. Συχνά οι φίλοι διέθεταν εξοχικό. Ενίοτε και καμιά βάρκα. Και επειδή κάποια πράγματα πήγαιναν και πέρα από τα όρια, το αστείο έλεγε ότι το καλύτερο εξοχικό και η καλύτερη γυναίκα είναι πάντα του φίλου σου.

Κάπως έτσι, η μισή Ελλάδα βολευόταν στην άλλη μισή. Πήγαινες τη μισή άδεια στο εξοχικού του ενός κολλητού και την άλλη μισή σε φιλοξενούσε ο ξάδερφος στο δικό του. Το πολύ να έφτιαχνες κανένα ταψί γεμιστά. Όχι πια. Τώρα ο φίλος και ο ξάδερφος δεν πηγαίνουν ούτε οι ίδιοι στο σπίτι τους. Το έχουν διαθέσει για Airbnb –αν ακούσετε πόσο ωραία το προφέρει η θεία μου, η μαμά του ξαδέρφου δηλαδή, θα καταλάβετε και το μέγεθος της διείσδυσης που πέτυχε ο θεσμός του διαμοιρασμού, όπως λέγεται στα ελληνικά. Λίγο η κρίση, λίγο ο τουρισμός και, βεβαίως, οι τάσεις παγκοσμίως, το Airbnb έχει βγάλει σπίτια ακόμα και από την αγορά ενοικίασης στην πρωτεύουσα. Γενικώς τα πάντα πλέον μπαίνουν στο σύστημα. Από επαύλεις, διαμερίσματα και εξοχικά, μέχρι δωμάτια και κοτέτσια. Το επόμενο βήμα είναι να μοιράζεσαι και κρεβάτι, αν και μετά η υπηρεσία δεν θα ανήκει μόνο στο πλέγμα του Airbnb.

Τα κράτη αρχίζουν και φορολογούν το έσοδο από την υπηρεσία. Ορισμένα δε, απαιτούν άμεσα και την είσπραξη ΦΠΑ από τον μισθωτή του ακινήτου. Και εδώ, στη χώρα των άκρων, επιβάλλεται φόρος που μπορεί να φτάσει και το 45% του εισοδήματος –είναι μνημονιακή υποχρέωση. Αυτό κάνει χαρούμενους τον Τσακαλώτο, την Κουντουρά και όποιον εμπλέκεται στο σύστημα του ξενοδοχειακού τουρισμού. Λογικό. Μέχρι το Airbnb τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια είχαν το μονοπώλιο στη φιλοξενία. Τώρα μπήκε και η κυρία Σούλα με το σπίτι μπροστά στην παραλία. Επίσης οι άνθρωποι του τουρισμού ισχυρίζονται ότι οι υπηρεσίες Airbnb υποβαθμίζουν το συνολικό τουριστικό προϊόν μας. Βέβαια το ίδιο κάνει και η χωριάτικη των δέκα ευρώ, μαζί με το δωμάτιο των 100 ευρώ χωρίς ηχομόνωση, αλλά αυτά, ας πούμε ότι είναι κομμάτια του επίσημου συστήματος. Εδώ θα βγει ο ξενοδόχος και θα πει ότι δεν επιτρέπεται να μειώνεται η πελατεία του από έναν μηχανισμό που δεν απασχολεί προσωπικό και δεν καταβάλλει ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό λένε και οι ταξιτζήδες με την Uber. Είναι σωστό, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις σαν τον θάνατο: δεν μπορείς να διαπραγματευτείς μαζί τους. Είναι χαρακτηριστικά ενός νέου κόσμου που, ενίοτε, είναι και πιο άγριος.

Το θέμα μας είναι κατά πόσο πρέπει να θεωρούμε δίκαιη την εξοντωτική φορολόγηση ενός εσόδου που έρχεται από το βασικό, το πιο προσωπικό περιουσιακό στοιχεία που μπορεί να έχει κάποιος: το σπίτι του. Ασφαλώς αν το δεις εντελώς φιλελεύθερα, η φορολόγηση είναι απολύτως ανήθικη. Και τι στο διάολο το νοιάζει το κράτος αν εγώ βάλω το καλοκαίρι στο σπίτι μου ένα ζευγάρι από την Αργεντινή και βγάλω ένα χαρτζιλίκι 500 ευρώ. Διότι ναι, δεδομένης της φορολόγησης που υφίσταμαι από άλλες πηγές, τα 500 ευρώ είναι, πράγματι, χαρτζιλίκι. Θα τα πάρω και θα τα δώσω στον ΕΝΦΙΑ. Αλλά ακόμα και αν βγάλω περισσότερα, πρόκειται για το σπίτι μου. Πρόκειται για μία ευκαιρία που μου δίνεται από την τεχνολογία και την παγκοσμιοποίηση. Και θα έρθει το κράτος να μου πάρει 45%; Δεν είμαστε καλά.

Ηδη, βέβαια, εμφανίστηκαν εναλλακτικές πλατφόρμες, ενώ όποιος έχει καλό ακίνητο αρχίζει και το δουλεύει «μαύρα». Το προβάλλει στο δίκτυο και δίνει πληροφορίες μόνο μέσω mail ή απαντά σε τηλεφωνήματα που γίνονται μόνο από το εξωτερικό –θα τη στήνει η Εφορία στον κάθε κακομοίρη που βγάζει το καλύβι για ενοικίαση;

Ο αντίλογος λέει ότι από τη στιγμή που πρόκειται για οικονομική δραστηριότητα θα πρέπει να υπόκειται σε φορολόγηση. Φυσικά, ισχύει παντού. Όχι όμως στο βαθμό που επιβάλλεται εδώ. Αν βλέπαμε το θέμα από μία άλλη οπτική, ίσως το κράτος θα έπρεπε να ενθαρρύνει, όσους μπορούν, να μπουν, έστω ημιεπαγγελματικά στην τουριστική βιομηχανία. Με χαμηλότερη φορολόγηση. Διότι σε λίγο, όσοι φορολογούνται αγρίως, θα βγουν από το επίσημο σύστημα του Airbnb και θα έχουν τα σπίτια μόνο στο facebook. Like;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News