Σχεδόν καθημερινά, η επικαιρότητα μας βάζει οπαδικά διλήμματα. Oλο και κάτι θα προκύψει να πάρουμε θέση και να χωριστούμε σε στρατόπεδα. Σε μερικά θέματα όμως, δεν είναι απαραίτητο να έχεις άποψη. Θα έλεγα μάλιστα, ότι είναι περισσότερο πρακτικό και, γιατί όχι, παιδαγωγικό, να δεις και την αισθητική πλευρά του πράγματος, πριν καταλήξεις στον προσδιορισμό της ηθικής ή της πολιτικής του διάστασης.

Η ιστορία με τον Τζήμερο και τον τσακωμό του στην Περιφέρεια Αττικής δεν μπορεί παρά να είναι ένα ψυχαγωγικό περιστατικό, χωρίς καμία λειτουργική αξία. Αν ήταν τόσο απλό να διορθώσουμε τα πράγματα κατεβάζοντας αγανακτισμένοι αφίσες δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Παρά ταύτα, όμως, η ρύπανση σε πανεπιστήμια, οι κουρελούδες «επαναστατών» σε πύλες κτιρίων και τα φυλλάδια κομμάτων αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.

Επομένως, οι εξάρσεις του Τζήμερου υπέρ των κανόνων της αστικής δημοκρατίας, οι τηλεοπτικοί τσακωμοί του υπέρ του ορθολογισμού και οι διαλέξεις του περί σεβασμού των αρχών μιας σύγχρονης κοινωνίας πάνε περίπατο. Οι απέλπιδες προσπάθειες που κάνει για να βάλει σε τάξη… τα πράγματα μού φέρνουν στο μυαλό μια «σουρεαλιστική» εικόνα: ο Τζήμερος να βρίσκεται στη μέση από μία παρέα πουτάνες και να προσπαθεί να τις πείσει να σταματήσουν να εκδίδονται επειδή εκείνος περιμένει να ξεσπάσει η σεξουαλική επανάσταση, για να μην είναι απαραίτητες…

Με λίγα λόγια, αν ήθελε πραγματικά να αλλάξει τον άδικο κόσμο γύρω του, είχε τη μεγαλύτερη ευκαιρία με το κόμμα του. Ενα κόμμα που από το πουθενά πήρε 2,15% στις εκλογές του 2012 και στη συνέχεια εξαιτίας της ανωριμότητας του αρχηγού του, σχεδόν διαλύθηκε. Για να καταλήξει ο ίδιος σαν γραφικός ακτιβιστής του «ορθού λόγου» να παίζει ξύλο με ιδεοληπτικούς και κουτοπόνηρους «Αριστερούς» στα περιφερειακά συμβούλια και μετά να συκοφαντείται στα μίντια.

Η χώρα αυτή είναι ομολογουμένως, μια μεγάλη θεατρική σκηνή, γεμάτη νευρωτικούς «Δον Κιχώτες» και κρυπτοφασίστες ενός ιδιότυπου βαλκανικού αριστερισμού. Και το κακό είναι πως κάθε φορά που ξυπνάμε για να δούμε τον κόσμο λίγο διαφορετικά, πάντα κάποιος θα μας απογοητεύει.

Στις δημοκρατίες υπάρχουν θεσμοί και εξουσίες. Oταν το σύστημα δεν ανταποκρίνεται, όταν η Βουλή δεν νομοθετεί, η αστυνομία δεν επεμβαίνει και τα δικαστήρια δεν λειτουργούν, κανένας Τζήμερος δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα.

Οπότε, ας απολαύσουμε τουλάχιστον, αισθητικά, τις περιπέτειες του κάθε ρολίστα που προσπαθεί να σώσει την ψυχή του. Δεν υπάρχει λόγος για τίποτα περισσότερο. Σε κάθε θεατρική σκηνή, όλοι έχουν την αποστολή τους. Κι εμείς, ως θεατές, τη δική μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News