Μόνο το «σύνδρομο της Ελληνίδας μάνας» μπορεί να ερμηνεύσει την εντυπωσιακή αποδοχή του πρωθυπουργού απ’ το 62% των ψηφοφόρων. Εκείνη τη μάνα εννοώ, που δικαιολογεί στον κανακάρη της τα πάντα και βγάζει νύχια να τον προστατέψει. Που κλείνει μάτια και αυτιά στην ξεροκεφαλιά του, στις αυτοκαταστροφικές επιλογές του, στη μετριότητα και στις εξόφθαλμες αδυναμίες του. Ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει, αυτή πιστεύει ότι το κυνηγάνε το παιδί θεοί και δαίμονες. Αν μάλιστα τον έχει και μοναχογιό, πέφτει επάνω του να τον προφυλάξει από την κακογλωσσιά του κόσμου. Ταγμένη στη φαντασιακή εικόνα που έχει πλάσει στο μυαλό για τον ομορφονιό της, αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα.

Αυτή είναι, ίσως, μια εξήγηση της θεαματικής αποδοχής του Τσίπρα απ’ το ποσοστό του 62%. Μόνο που η εθελοτυφλία και η αυταπάτη στην πολιτική ζωή είναι ολέθρια για όλους και κοστίζει ακριβά σε βάθος χρόνου. Η άρνηση να δει κανείς την ανικανότητα ενός πρωθυπουργού να επιλέγει συνεργάτες τον κάνει να ερμηνεύει την αβουλία του σαν τακτική• την ακρισία του σαν πανέξυπνο ελιγμό• την ξεροκεφαλιά του σαν τον δυναμισμό ενός ηγέτη. Ακόμα και την τραγική ομολογία του πρωθυπουργού ότι πέντε μήνες είχε λανθασμένη αντίληψη και βολοδέρναμε σαν την ανεμοδούρα, την εκλαμβάνει όποιος εθελοτυφλεί για ντομπροσύνη και ανάληψη ευθύνης.

Αρκεί μονάχα ο ευειδής πολιτικός να παρουσιαστεί στις τηλεοπτικές οθόνες καταβεβλημένος, ταλαιπωρημένος μ’ έναν έρπητα στα χείλη του (αν δεν πρόκειται για τέχνασμα επικοινωνιακό) για να του συγχωρήσουνε τα πάντα• ή, με εκείνο το αμήχανο γέλιο το εφηβικό, της αθωότητας, που τον κάνει συμπαθή (αν και υποψιάζομαι ότι είναι χαμόγελο της άγνοιας).

Ναι, αλλά -θα πει κάποιος-  αναλαμβάνει τις βαριές, βαρύτατες ευθύνες του. Ποιος άλλος από τους πολιτικούς το κάνει, παρά μονάχα αυτός; Και είναι αλήθεια.

Μα αντί αυτή η ομολογία του, που σου στοιχίζει δισ. και άλγος ψυχικό ανυπολόγιστο, να σε κάνει  τουλάχιστον επιφυλακτικό απέναντί του, εσύ τον επικροτείς για την ευθύτητά του – ενώ οι άλλοι κουκουλώναν τις πομπές τους.  Ποια είναι η διαφορά; Καμία. Κι οι δυο πετυχαίνουνε τον ίδιο στόχο: να σε τουμπάρουνε και να σ’ εξαπατήσουν. Οι μεν αποκρύπτοντας τα λάθη τους, ο δε ομολογώντάς τα για να μηδενίζει το κοντέρ και να προβεί στην επόμενη,  εξίσου καταστροφική κι αψυχολόγητη, κίνηση.

Άρα, το πρόβλημα είσαι εσύ: ο χειραγωγούμενος, ο ευκολόπιστος στις υποσχέσεις και ευεπίφορος στο ψέμα – το τραβάει ο οργανισμός σου. Θαμπώνεσαι, παθιάζεσαι, το θυμικό θολώνει τη ματιά σου. Ενώ το ζύγιασμα των λόγων και η λογική επιχειρηματολογία απαιτούν ψύχραιμη σκέψη. (Τα λέω αυτά, για να τ’ ακούω κι εγώ).

Κατανοώ την προσπάθεια ενός ανθρώπου ή λαού απελπισμένου να κρατηθεί με νύχια και με δόντια απ’ τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις του. Φαίνεται πως οι υποστηρικτές του Αλέξη, έχοντας επενδύσει πάνω στον εθνικό τους κανακάρη, δεν αντέχουν να δεχτούν την ανεπάρκειά του, τα σοβαρά ελλείμματα υποδομής. Και δεν ξέρω αν αυτές οι σκέψεις μου πεισμώνουν πιο πολύ το φαν κλαμπ των οπαδών του -σαν τα μικρά παιδιά- ή διαφωτίζουν κάπως την κατάσταση.

Μα είναι απολύτως αναγκαίο να δούμε κάποτε την οδυνηρή πραγματικότητα. Έγκαιρα όμως. Γιατί το πρόβλημα, το ξαναλέω, είμαστε εμείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News