-Τι χαρά ήταν κι αυτή Λεωνίδα μου! Στον τόσο πόνο, να κι ένα χαρμόσυνο! Σάλπισμα αγγέλων μου εφάνη.

-Τι έγινε καλέ;

-Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, ο Προκόπης Παυλόπουλος ΖΕΙ! Μέρες τώρα πολίτες δήλωναν, ότι τον έβλεπαν να γυρνάει σαν στοιχειό στα χαλάσματα, άκουγαν θρήνο, βοή. Κάτι σαν το τραγούδι της Μαρίζας Κωχ «Δεν ήταν νησί. Ήταν θεριό που κοίτονταν στη θάλασσα. Ήταν η γοργόνα η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου»….

-Είναι ώρα για τραγούδι;

-«Δεν ήταν στοιχείο ήταν ο Πρόεδρος που κοίτονταν στα χαλάσματα». Παρασύρθηκα Λεωνίδα μου. Ποιος να τους πιστέψει όμως; Μέχρι που βγήκε η φωτογραφία του Προέδρου μας στον τύπο. Ο Πρόεδρος ΖΕΙ! Κλαρίνο στέκεται και έχει τόσο πόνο στα ματάκια του… Είναι να σε παίρνει το δάκρυ και σένα. Σαν έργο τέχνης με τίτλο «Η Ελλάς θρηνούσα τα παιδιά της».

-Αμήν! Κι έλεγα και ‘γω, πού νά ναι ο Πρόεδρος; Τόσο σε ετοιμότητα που είναι πάντα. Τον θυμάσαι φαντάζομαι στο γνωστό περιστατικό. Πώς χύμηξε κατά πάνω στον Κασιδιάρη και του είπε με φωνή όλο θυμό και αποφασιστικότητα «Τι κάνεις ρε; Μάζεψε τα χέρια σου!». Θυμάσαι;

-Ξεχνιούνται αυτά Λεωνίδα μου. Είναι να μην αγριέψει. Και σ΄ετούτη τη συμφορά τον είχε ανάγκη ο κόσμος. Έκανε βέβαια ο άνθρωπος μια δήλωση αλλά αυτή ήταν κυρίως που με είχε τρομάξει, ό,τι κάτι συμβαίνει.

-Για πες, για πες.

-Με το που ξέσπασε το κακό, εκείνος είχε δηλώσει- προτρέψει τον λαό, να μείνουμε ενωμένοι. Το ρεζουμέ σου λέω. Αυτή την έγνοια είχε. Κι απόρησα. Κάν’ το εικόνα Λεωνίδα μου, για να με νοιώσεις. Ενώ εμείς ζούσαμε την Γκουένρικα… Τι εικόνες! Τι λόγια ανθρώπων! Τι δράματα! Πώς να αντέξει η ψυχή; Εκαιγε η θάλασσα. Φαντάζεσαι; Χαμένοι, αγνοούμενοι, πνιγμένοι, καμένοι, πεθαμένοι, απογοητευμένοι, μόνοι… Γκουέρνικα! Πες μου; Σου έρχεται στο μυαλό να τους πεις, «να ήμαστε ενωμένοι»; Δεν ήταν κουφό; Είπα λοιπόν και γω, η καχύποπτη, να δεις κάτι συμβαίνει με τον Πρόεδρο. Μην είναι στους αγνοούμενους κι αυτός; Και μας το αποκρύπτουν, μην και νοιώσουμε ακέφαλο το κράτος μας, τούτη τη μαύρη ώρα. Και μέτραγα μέρες και μέρες. Σύνολο 10! Και να! Ο Πρόεδρος ΖΕΙ! Ταπεινός, καταφρονημένος, low profile άνθρωπος. Σεμνή παρουσία. Χωρίς να ανακοινωθεί και χωρίς κάμερες. Μόνο ένας φωτογράφος. «Εδώ, εδώ Πρόεδρε. Καλύτερα με σταυρωμένα τα χέρια σαν να προσεύχεσαι μέσα σου. Και το κεφάλι πιο γερμένο. Ετσι! Σαν του Χριστού στον σταυρό. Ενα λεπτό, κάτι δεν μου αρέσει στο φόντο. Πιο δεξιά να πιάνει και το καλοριφέρ που υποδηλώνει ανθρώπινη παρουσία. Τώρα! Ακίνητος» ακουγότανε μόνο ο φωτογράφος. Ωστόσο, γράφηκε ότι συνομίλησε με κατοίκους και στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Ησύχασα. Και επισκέφτηκε και το Λύρειο Ίδρυμα, όπου συνάντησε τον Μητροπολίτη και την ηγουμένη και τις μοναχές. Θρησκευάμενος άνθρωπος. Αχ Λεωνίδα μου. Αν δεν στρέψουμε το βλέμμα στα θεία τώρα, πότε;

-Και γιατί όλα αυτά έγιναν σχετικώς εν κρυπτώ; Εχεις καταλάβει; Δεν το θεωρείς απρεπές, να το πω κομψά, να περάσουν τόσες μέρες μέχρι να δώσει το παρόν;

-Μα ο Πρόεδρος, Λεωνίδα μου, είναι κάτι από Θεός, που τα πάντα ορά! Όπως λέγαμε μικρά στις προσευχούλες μας. Το είπε άλλωστε και ο καλός μας Πρόεδρος: «Η Προεδρία θα είναι πάνω από τους πληγέντες». Έχει σημειολογία αυτό το «πάνω» κι όχι «δίπλα». Και συνέχισε «μέχρι την τελευταία στιγμή και θα ελέγχει, εάν θα γίνουν πράξη οι υποσχέσεις που έχουν δοθεί».

-Αυτά ακούς και ξενοιάζεις. Δόξα τον Θεό. Επιτέλους κι ένα ευχάριστο! Ο Πρόεδρος ΖΕΙ!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News