Ο επικεφαλής του Δημιουργία Ξανά έσπευσε να καταδικάσει την επιλογή δασκάλας να ανεβεί από την τάξη της θεατρικό του σπουδαίου γερμανού δραματουργού. Πολλοί μάλιστα τον χειροκρότησαν. Μια ισοπεδωτική και επικίνδυνη λογική που θέτει την τέχνη υπό την έγκριση του κάθε αυτόκλητου λογοκριτή
Ο επικεφαλής του Δημιουργία Ξανά έσπευσε να καταδικάσει την επιλογή δασκάλας να ανεβεί από την τάξη της θεατρικό του σπουδαίου γερμανού δραματουργού. Πολλοί μάλιστα τον χειροκρότησαν. Μια ισοπεδωτική και επικίνδυνη λογική που θέτει την τέχνη υπό την έγκριση του κάθε αυτόκλητου λογοκριτή
Στο τουίτερ εκτυλίσσονται απίθανα περιστατικά. Περιστατικά που τα αντιλαμβάνεσαι και τρίβεις τα μάτια σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις, να γελάσεις ή να θυμώσεις. Όπως αυτό που συνέβη προχτές, με το παρακάτω τουίτ του Θάνου Τζήμερου.
Στο 1ο και 2ο Δημοτικό Σχολείο Πικερμίου έχει κάνει ιδεολογική κατάληψη το ΠΑΜΕ, τρομοκρατώντας τους άλλους δασκάλους μέσω μιας πολύ δραστήριας οπαδού της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δείτε θεατρικό για να ταυτίζουν τα παιδιά τον "επιχειρηματία" με τον απατεώνα. pic.twitter.com/8B1hPypUGE
Εγώ δεν κατάλαβα από ποιο θεατρικό είναι η σκηνή που ο κ. Τζήμερος καταδίκασε, κατηγορώντας μια δασκάλα δημοτικού ότι το επέλεξε επειδή η ίδια είναι «οπαδός της δικτατορίας του προλεταριάτου», για να προπαγανδίσει και να διαβρώσει στο μυαλό των παιδιών την εικόνα του επιχειρηματία. Κάποιοι όμως κατάλαβαν. Η σκηνή είναι από θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ναι, του γνωστού.
Δεν ξέρω αν ο Θάνος Τζήμερος κατάλαβε ή όχι ποιανού θεατρικού συγγραφέα την σκηνή καταδίκασε, αν το έκανε γνωρίζοντας ότι ακυρώνει έναν σπουδαίο θεατρικό δημιουργό, αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία αυτό. Εκείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι θεώρησε ότι πρέπει να καταγγείλει ως προπαγανδιστική μια θεατρική σκηνή που μια δασκάλα επέλεξε για να παίξουν οι μαθητές της.
Τι είδους επικίνδυνα ισοπεδωτική νοοτροπία είναι τούτη; Που αν κρίνω απ’ τις απαντήσεις κάτω απ’ το τουίτ του, κάποιοι την ασπάστηκαν. Βρέθηκαν δηλαδή και κάποιοι, ανάμεσα σε όσους έκαναν (δικαίως) στον κ. Τζήμερο καζούρα με τον Μπρεχτ, που συμφώνησαν με τη λογική του. Λέει ένας: «Τυχαίο θα είναι που στέλεχος του ΠΑΜΕ επέλεξε αυτό το απόσπασμα; Η επιλογή του συγκεκριμένου διαλόγου τι μπορεί να προκαλέσει στο μυαλό ενός παιδιού; Τι μήνυμα κοινωνικό θα λάβει;» Κι όταν κάποιος του επεσήμανε ότι πρόκειται για ολόκληρο θεατρικό έργο, εκείνος επέμενε ότι η επιλογή της συγκεκριμένης σκηνής απ’ τη δασκάλα δεν είναι τυχαία, αλλά έγινε σκόπιμα για ιδεολογικούς σκοπούς (δεν το συζητώ, είναι φως φανάρι μια συνωμοσία της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων του ΠΑΜΕ)
Μια άλλη έγραφε: «Αίσχος! Λυπάμαι για την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά!». Ποια παιδεία, καλέ κυρία; Αν ασπαστούμε όλοι τη λογική του κ. Τζήμερου, δεν θα δίνουμε καμιά παιδεία στα παιδιά, δεν θα μπορούμε να τα φέρουμε σε επαφή με κανένα θεατρικό, λογοτεχνικό, ποιητικό, καλλιτεχνικό γενικότερα, έργο. Γιατί, υπ’ αυτή την έννοια, η μισή (και βάλε) Τέχνη, θα θεωρείται προπαγανδιστική για κάποιο λόγο. Μπορεί ας πούμε να βρεθεί ένας άλλος Τζήμερος και να πει: «Η κυρία τάδε απ’ το τάδε σχολείο βάζει τα παιδιά να διαβάζουν ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη για να τους κάνει πλύση εγκεφάλου υπέρ του κομμουνισμού και να καταλήξουν να κολλάνε αφίσες για το ΠΑΜΕ».
Με αυτή τη λογική, τη «Τζημέρικη», μπορείς άνετα να καταγγείλεις δασκάλες επειδή βάζουν στα παιδιά μουσική του «αριστερού» Μίκυ Θεοδωράκη ή του «δεξιού» Μάνου Χατζηδάκι ή να πεις ότι τα στρέφουν στη ΔΑΠ επειδή έβαλαν σε μια γιορτή μουσική Σπανουδάκη. Μπορείς να χαρακτηρίσεις κάποιον δάσκαλο ρατσιστή επειδή διαβάζει στους μαθητές «Τον Δωδεκάλογο του Γύφτου» του Παλαμά ή τους βάζει να ακούσουν τον «..αράπη, τον μαύρο, τον σκύλο, τον ταμ, ταμ, ταμ» του Ζαμπέτα, και μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον ότι στρέφει τους μαθητές του στον αναρχισμό, επειδή τους διδάσκει την «Αντιγόνη» που τα βάζει με τον Κρέοντα και αντιστέκεται στην εξουσία.
Για να μην πω για την Κοκκινοσκουφίτσα και τον Κακό Λύκο. Αυτό το εντελώς αντί-φιλοζωικό παραμύθι.
ΥΓ. Στη Χούντα είχαν απαγορευτεί οι θεατρικές παραστάσεις αρχαίων κειμένων, όπως ο «Προμηθεύς Δεσμώτης» του Αισχύλου, οι «Ικέτιδες» του Ευριπίδη και ο «Αίας» του Σοφοκλή, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, κ.α. Κι εκεί κάποιοι τα θεωρούσαν προπαγανδιστικά κατά κάποιων και υπέρ κάποιων άλλων, κ. Τζήμερε.
Μία διευκρίνιση για τον Μπρεχτ που δεν ήταν Μπρεχτ
Εγώ δεν θα φάω το δίκιο κανενός. Ο Θάνος Τζήμερος έχει δίκιο. Δεν είναι του Μπέρτολτ Μπρεχτ η θεατρική σκηνή. Είναι ενός εκπαιδευτικού, που δεν ξέρω αν έχει τη δημιουργική στόφα του Μπρεχτ, οπωσδήποτε όμως δεν είναι Μπρεχτ. Να είναι απόσπασμα από ολοκληρωμένο θεατρικό έργο ή απλώς ένα σκετς; .. δεν μπορώ να το εξακριβώσω απ’ τις αναρτήσεις. Να θέλει ο δάσκαλος-συγγραφέας να κάνει πλύση εγκεφάλου στους μαθητές, ή απλώς έγραψε ένα σκετσάκι ο άνθρωπος και δεν κατάλαβε από πού του ήρθε; Ούτε αυτό μπορώ να καταλάβω. Εκείνο που καταλαβαίνω, εντέλει, είναι ότι ο κ. Τζήμερος, κινούμενος προφανώς απ’ τη φοβερή αντικομμουνιστική δυσανεξία του, την έπεσε σ’ ένα δάσκαλο για ένα σκετς, επειδή μέσα σ’ αυτό υπάρχουν σαν χαρακτήρες μερικοί «κακοί» επιχειρηματίες. Το πόσταρε, μίλησε για ιδεολογική κατάληψη του ΠΑΜΕ σ’ ένα σχολείο και χαρακτήρισε μια δασκάλα «οπαδό της δικτατορίας του προλεταριάτου». Όλα αυτά τα έγραψε για ένα σκετσάκι άσημου δασκάλου. Δεν είναι κάπως μικροπρεπές αυτό; Πού να ήταν και Μπρεχτ δηλαδή… Να προσέχουν βέβαια και οι δάσκαλοι, τι σκετσάκια γράφουν και οι δασκάλες, τι σκετσάκια επιλέγουν, να γλιτώσουν από Τζήμερους που θα τους χαρακτηρίσουν ως προπαγανδιστές υπέρ της Αριστεράς. Μπορεί βεβαίως να βρεθούν άλλοι Τζήμεροι και να τους πούνε προπαγανδιστές υπέρ της Δεξιάς. Άλλωστε, όταν λες ότι μια μορφή δημιουργίας είναι προπαγανδιστική, μπορείς άνετα να το πεις και για μια, οποιαδήποτε άλλη, μικρότερου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Δεν είναι Μπρεχτ, είναι ένας έρμος δάσκαλος, αλλά η λογική, κατά τη γνώμη μου, ακουμπά στην ίδια βάση.
