Η κρίση που ξέσπασε στο Κίνημα Αλλαγής για το «Μακεδονικό» δεν είναι δυσεξήγητη. Και δεν νομίζω ότι αφορά τόσο στον τρόπο εσωκομματικής λειτουργίας, που είναι σε αρκετές περιπτώσεις προβληματικός: ένα μη ενιαίο κόμμα αφού τα συνιστώντα κόμματα υπάρχουν και λειτουργούν. Ούτε αφορά στη διαφωνία της Φώφης Γεννηματά με τα υπόλοιπα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου για το θέμα, η οποία σημειώθηκε ανοικτά στην τελευταία συνεδρίαση.

Αυτά χωρίς να είναι αμελητέα για τη δημοκρατική λειτουργία και συγκρότηση του Κινήματος Αλλαγής, δεν συνιστούν από μόνα τους τόσο μεγάλο πρόβλημα ώστε να οδηγούνται  στα όρια της ρήξης οι σχέσεις ανάμεσα στη Φώφη Γεννηματά και στον Σταύρο Θεοδωράκη ή και όποιον από τους υπόλοιπους έχει διαφορετική προσέγγιση για την λειτουργία του Κινήματος Αλλαγής.

Οι αναταράξεις έχουν πολιτικό υπόβαθρο και αφορούν στην κεντρική στρατηγική επιδίωξη και στόχευση του Κινήματος Αλλαγής και στον τρόπο επίτευξής της. Η Φώφη Γεννηματά είναι ξεκάθαρο πως έχει ως βασικό στόχο να πάρει πίσω τον χώρο που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω της κρίσης. Θέλει όχι μόνο την στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, πρωτίστως, το Κίνημα Αλλαγής να επανακατακτήσει, μεσοπρόσθεσμα, ει δυνατόν στις μεθεπόμενες εκλογές, την  ηγεμονία στον προοδευτικό πόλο που στέκεται απέναντι στη ΝΔ. Η πανθομολογούμενη εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές συνιστά για το επιτελείο της Χαριλάου Τρικούπη πρώτης τάξεως ευκαιρία για συνολική αντεπίθεση.

Αυτή η στόχευση επιβάλλεται σε σημαντικό βαθμό από τη βάση του κόμματος όπου και τις προηγούμενες ημέρες, στις οργανωτικές συγκεντρώσεις που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ κλίμα ήταν σαφές και αναμφισβήτητο. Και αυτό μεταφέρεται στο επιτελείο της επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της επιλογής της.

Ωστόσο, στο Ποτάμι αλλά και στη ΔΗΜΑΡ και στο ΚΙΔΗΣΟ υπάρχουν φωνές και κινήσεις που θεωρούν ότι η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη ΝΔ θα πρέπει να είναι η απαρχή για τη συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού πόλου. Αυτό η Φώφη Γεννηματά δεν το αποδέχεται: θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια περίπτωση θα έχει το πάνω χέρι. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ούτε η ίδια ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ότι εκχωρείται η πρωτοκαθεδρία του προοδευτικού χώρου, την οποία ιστορικά την κέρδισαν από το 1974, στον Αλέξη Τσίπρα και εν γένει στη  νεο-κομμουνιστογενή Αριστερά.

Είναι λοιπόν πρόδηλο πως οποιαδήποτε τακτική κίνηση ή αντιπερισπασμός, από όποια πλευρά του ΚΙΝΑΛ κι αν προέρχεται,  θα απορρίπτεται  γιατί δεν θα εξυπηρετεί τη στρατηγική επιδίωξή που έχει επιλεγεί. Πολύ περισσότερο με δεδομένη την αντι-ΣΥΡΙΖΑ διάθεση της βάσης που, ας μην γελιόμαστε, είναι σε μεγάλο ποσοστό «Πασοκικής προέλευσης» – γεγονός που ενισχύει την ανασφάλεια των υπολοίπων, πλην ΚΙΔΗΣΟ, συμμετεχόντων στο Κίνημα Αλλαγής. Βλέπουν ορατό τον κίνδυνο ενσωμάτωσής τους. Έτσι αντιδρούν απαιτώντας να έχουν καθοριστικό λόγο στη χάραξη και στους χειρισμούς της κεντρικής πολιτικής γραμμής.

Μία επιπλέον σημαντική παράμετρος αφορά στην «αντι-δεξιά, αντι-ΝΔ» αντίληψη η οποία δικαιολογημένα υπάρχει και στο ΚΙΔΗΣΟ και στη ΔΗΜΑΡ και, εν μέρει και στο Ποτάμι. Ιδιαίτερα μετά τη στροφή τον τελευταίο καιρό του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τα δεξιά η οποία κορυφώνεται εν προκειμένω με την διαρρήδην απόρριψη της  συμφωνίας για το «Μακεδονικό».

Κατά συνέπεια, όσο δεν θα έχει εκλείψει η ανασφάλεια και όσο δεν θα διασφαλίζεται η μετεκλογική παρουσία τους για τους συμμετέχοντες στο ΚΙΝΑΛ, εκτός βεβαίως του ΠΑΣΟΚ και της Φώφης Γεννηματά, οι τριβές και οι συγκρούσεις θα έρχονται και θα παρέρχονται δοκιμάζοντας τη συνοχή του. Με τον ενδεχόμενο της ρήξης ανοικτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News