Αυτές τις βδομάδες η Νέα Δημοκρατία απέδειξε σεμιναριακά την ισχύ του Νόμου του Μέρφι. Αν αφήσεις στα πράγματα έναν δρόμο προς τη χειρότερη τροπή, θα τον πάρουν. Και η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε ακριβώς αυτό. Πίστεψε ότι ένα μείζον και ιστορικό για τη συμπυκνωμένη εθνική παθολογία που εμπεριέχει πρόβλημα, όπως το Μακεδονικό, μπορεί να αντιμετωπιστεί  δια της απλής παρακολουθήσεως, με αποτέλεσμα τα πράγματα να αφεθούν στην τύχη τους και να γίνουν ανεξέλεγκτα. Ισως ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτηκε ότι ο πατέρας του είχε καταναλώσει απίθανο πολιτικό κεφάλαιο στο θέμα και είχε αποτύχει, επομένως αυτός θα πετύχαινε κάνοντας το αντίθετο.

Ως παθητικός παρατηρητής αντιμετώπισε το πρόβλημα άμα τη εμφανίσει, και μάλιστα με τρόπο παρελκυστικό, θεωρώντας ότι του δόθηκε μια καλή ευκαιρία να καταγγείλει τη κυβερνητική διχοστασία (ή μία καλή υπεκφυγή). Προφανώς έχει δίκιο, όμως τα εθνικά θέματα δεν αναμετρώνται με την πολιτική συγκυρία αλλά με την ιστορία, για αυτό και η στάση του κόμματός του όφειλε να είναι σαφής, και όχι ετεροπροσδιορισμένη. Φυσικά ο αυτοπροσδιορισμός είναι μπελαλίδικος στο θέμα αυτό, γιατί τυχαίνει η σημερινή ΝΔ να συγκεράζει στους κόλπους της και τις δύο εκδοχές του διχασμού της το ’93, και μάλιστα ο εμπνευστής της μίας, που έριξε τον πατέρα του, είναι ο προκάτοχός του. Ο οποίος έχει και ισχυρό μπλοκ στο πλάι του, που φτάνει μέχρι το βαθμό του αντιπροέδρου.

Κάποτε κι άλλοτε κατάφεραν να αρθρώσουν την προσήλωσή τους στην εθνική θέση που διατυπώθηκε στο Βουκουρέστι. Ηταν αργά γιατί το πουλόβερ είχε αρχίσει να ξηλώνεται. Οι βουλευτές Μακεδονίας, αλλά και πολλών άλλων περιοχών, μην έχοντας μέχρι τότε ακούσει μια στιβαρή και αποφασιστική θέση από τον ηγέτη τους, είχαν ξεκινήσει να αυτοσχεδιάζουν στο γνωστό εθνικό φαντασιακό της βαθιάς Θεσσαλονίκης. Και κερασάκι εμφανίστηκε και ο προ-προκάτοχός του για να διευκρινίσει δι’ αντιπροσώπων (φυσικά), ότι υπογράφοντας σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό δεν εννοούσε με τη λέξη Μακεδονία. Δηλαδή τι εννοούσε; Οτι θα συμφωνούσαμε να ονομαστούν οροπέδιο των Σκοπίων,  Βόρεια Καληδονία, Ορμος του Πειρατή Μαυρογένη; Και γιατί θα ήθελαν τη συνηγορία μας σε αυτήν την περίπτωση; Σκόπια, σκέτα, δηλαδή δεν θα δεχόμασταν;

Φυσικά ο Μεγάλος Σιωπηλός δεν θα βγει πουθενά να μας πει τι εννοεί, ο Κυριάκος όμως την έπαθε τη νίλα. Πώς να μαζέψει τους βορειοελλαδίτες βουλευτές όταν τους είχε αποχαλινώσει ο μέχρι τότε ενσαρκωτής  της γραμμής του Βουκουρεστίου; Μόνο με σύγκρουση –το πράγμα δηλαδή που ένας ηγέτης οφείλει να κάνει. Απλώς έπρεπε να τους απαγορεύσει να περάσουν την Κατερίνη την Κυριακή. Εκείνος δεν έφτασε καν στο επίπεδο του Ιερώνυμου, να αποδοκιμάσει δηλαδή, έστω χλιαρά, τα συλλαλητήρια. Τους άφησε ουδέτερα σε κατά συνείδηση επιλογή, να αμολυθούν δηλαδή ακάθεκτοι στο δρόμο του Μέρφυ με τροχονόμο τον αρχηγό.

Και βρέθηκαν οι βουλευτές ενός ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόμματος σε ένα συλλαλητήριο που είχαν οργανώσει διάφορες ενώσεις και σωματεία «Εισαγωγαί Εξαγωγαί Εθνικοφροσύνης» να ακούνε με προσήλωση, μεταξύ άλλων, έναν έξαλλο απόστρατο να ουρλιάζει «ζήτω ο Στρατός, ζήτω οι Ειδικές Δυνάμεις, προδότες πολιτικοί», εν μέσω ενός πανηγυριού πατριδοκαπηλείας και ένστολου κιτς. Και ούτε τότε ακούστηκε φωνή αποδοκιμασίας από την ηγεσία της ΝΔ, το αντίθετο, το μεγάλο πλήθος την ανάγκασε να προσκυνήσει τη χάρη σου, λαέ μου.

Φυσικά είναι σύνηθες οι πολιτικοί να καβαλάνε το λαϊκό ρεύμα. Δεν το έχουν κάνει όλοι όμως. Αν ο Καραμανλής άκουγε τη φωνή του λαού και έκανε δημοψήφισμα για την είσοδό μας στην ΕΟΚ, τώρα θα μας έψαχναν στο χάρτη μεταξύ Ουκρανίας και Βενεζουέλας. Ο Σημίτης δεν υπέκυψε στις λαοσυνάξεις, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν συνήθιζε να λέει αυτά που θέλαμε να ακούσουμε. Και ο Γιάννης Μπουτάρης, αυτός ο γενναίος άνδρας, θα συνεχίσει να κυκλοφορεί ανάμεσα στο πλήθος της παραλίας που προχτές αποδοκίμασε απερίφραστα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News