Είδα τις μαυροφορούσες στις Χρυσές Σφαίρες 2018 και διάβασα και το απολαυστικό κείμενο του Κοσμά Βίδου στο Protagon. Η ζωή είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι. Και σε αυτό συμμαχούν και οι μικρές ή και οι μεγάλες μάχες που καλείται ο καθένας μας να δώσει. Οπως για παράδειγμα, το πώς θα αντιμετωπίσεις, πώς θα σταθείς απέναντι, σε ανθρώπους «με σπασμένα φρένα».

Ετσι τους έχω ονομάσει εγώ. Η δική μου τουλάχιστον γενιά το αντιμετώπιζε στο έπακρον. Το να «σου βάλει χέρι» κάποιος ήταν μέσα στην καθημερινότητα. Το να σε πειράξουν στον δρόμο, ήταν στα ζωτικά. Η απελευθέρωση της γυναίκας, η επαγγελματική της απασχόληση εκτός σπιτιού, οι σπουδές, η αυτοεκτίμηση, ακόμα και τα διαζύγια άρα και οι περισσότερες ατομικές ευθύνες, άλλαξαν τα πράγματα. Κι έτσι, περάσαμε την εφηβεία μας και προβάραμε τη σεξουαλικότητά μας, σε άνδρες με λαρύγγια… Τι έγιναν άραγε τα λαρύγγια των ανδρών; Εκείνο το κουμπί στο λαιμό, που φαινόταν σε όλο του το μεγαλείο, όταν το ανδρικό κεφάλι έπεφτε πίσω και παραδίδονταν σε ηδονές ή όταν έπρεπε να ονειρευτεί ηδονές, καθώς υπήρχε και ένα άτσαλο «μη» στα δικά μας χρόνια. Τι να έγινε κι εκείνο το «μη»; (Ασχέτως αν δεν καταδεχόμουν προσωπικά το μιξοπαρθενίστικό του χαρακτήρα). Οπως και να το δεις… Χαρήκαμε άνδρες με λαρύγγια στα μικράτα μας και αξιωθήκαμε, επίσης εν ζωή, να δούμε και άνδρες με βυζάκια, αν και γεμάτοι μούσκουλα. Και δεν έχουν νόημα οι συγκρίσεις, ούτε οι εύκολες κρίσεις. Η ζωή ξέρει καλύτερα από μας. Αρκεί που ζούμε και τα ζούμε… Και εν προκειμένω τα καταγράφουμε.

Είδα τις μαυροφορούσες στις Χρυσές Σφαίρες. Και παρακολουθώ και τη «συζήτηση» των δυο στρατοπέδων. Με τη διαχρονικά υπέρ-γοητευτική Κατρίν Ντενέβ, σε μια «απέναντι όχθη», σοφής επιείκειας. Λείπει, αν θέλετε τη γνώμη μου, στην «ανοιχτή συζήτησή» μας, και ο φωτισμός της πλευράς των διάσημων και η «επίθεση» σεξουαλικής διαθεσιμότητας που δέχονται από θαυμάστριες ή επίδοξες σταρλετίτσες που ονειρεύονται αναρρίχηση… Εκεί να δεις επιθέσεις! Αλλά κι αυτό δεν είναι του παρόντος καθώς απλώνει τη συζήτηση.

Τελικά ίσως αναρωτηθείτε, αγαπητοί μου αναγνώστες, τι είναι εν τέλει του παρόντος; Το κοστούμι της Αλισον Μπρι, σχεδιασμένο από τον Βασίλη Ζούλια, τον σημαντικότερο σήμερα, σχεδιαστή μόδας στη χώρα μας και με διεθνή απόδειξη πλέον. Καθώς το ρούχο της Αλισον βραβεύτηκε, ως το πιο εμπνευσμένο της βραδιάς των Χρυσών Σφαιρών, με ποσοστό ψήφων 100%. Το θεωρείτε απλό; Συνυπολογίστε παρακαλώ, πόσα μεγάλα ονόματα-φίρμες-οίκων μόδας διεκδικούν να ντύσουν σταρ στις Χρυσές Σφαίρες, πόσα χρήματα τζιράρονται, πόσο αιματώνεται η βιομηχανία και η κατανάλωση από ανάλογες εμφανίσεις και βραβεύσεις, πόσες εταιρείες-κολοσσοί σφάζονται.

Κι έρχεται ο εμπνευσμένος Ελληνας, «από το πουθενά», κάποιος μαχητής που ζει και δημιουργεί και παλεύει εν Αθήναις… Μιλάμε για χοντρή πάλη η επιχειρηματικότητα σε τούτα τα μέρη… Και δρέπει δάφνες! Και πιο πολύ από αυτό, έρχεται ο άτιμος και δίνει με ένα ρούχο, την απάντηση στο θέμα που «συνταράζει» το έρμο Χόλιγουντ!… Σχεδιάζει ένα ρούχο, όπως έχει κάθε άνδρας στο μυαλό του, για μια γυναίκα που θέλει να την αγκαλιάσει, να τη χορέψει! Μια γυναίκα που ονειρεύεται να την αγγίξει, όχι να την πιάσει. Για την πεμπτουσία του θηλυκού-γυναίκα μιλάω, για αυτή τη διαχρονικά γοητευτική γυναίκα σχεδιάζει εμμονικά ο Βασίλης Ζούλιας… Και στο βαθύ σκίσιμο της τουαλέτας της, εκεί που έχει συνηθίσει το ανδρικό μάτι να επιζητά ηδονικά ένα θελκτικό πόδι να αναδευτεί τόσο δα, εκείνος εμφανίζει ένα παντελόνι.

Γιατί αγαπητοί μου, η δική μας γενιά, είχε επίσης μια φράση «κατεύθυνση» για για την αυτοεκτίμηση και την αδιαπραγμάτευτη προσωπική αξιοπρέπεια. Ηταν το, «φοράω παντελόνια», ως ιερό. Για όλες εκείνες τις μικρές ή μεγάλες μάχες που καλούμαστε να δώσουμε. Είτε ως γυναίκες, είτε ως άνδρες…Ακόμα και απέναντι σε ανθρώπους με σπασμένα τα φρένα, της υπερχειλίζουσας σεξουαλικότητάς τους… Οι καημένοι! Και είναι απολύτως δική μας υπόθεση και στοίχημα, το στοίχημα. Βγάζω το καπέλο στον Ελληνα Βασίλη Ζούλια και στον ευφυέστατο «σχολιασμό» του, μέσω ενός μαγευτικού κοστουμιού. Τα ρούχα δεν είναι απλή υπόθεση. Η αισθητική είναι ηθική…

ΥΓ Με την ευκαιρία να σας αποκαλύψω, ότι αποσπάσματα της ζωής του Βασίλη Ζούλια (Τι ζωή Θεέ μου!…Τι διαδρομή από την εξάρτηση στην απεξάρτηση… Τι δρόμος!…) μου έδωσαν το έναυσμα για το τρίτο μου βιβλίου, που γράφω και γράφω και γράφω… Και ακόμα γράφω… Χωρίς βέβαια να γνωρίζω, όταν το άρχισα, τη βράβευση που θα ερχόταν από τα διεθνή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News