Για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο ισχύει εδώ και καιρό το προφανές: είτε θα κρεμαστούν ο ένας πάνω στον άλλο, είτε θα τους «κρεμάσουν» χώρια. Ωστόσο ο Πρωθυπουργός φαίνεται ότι επέλεξε να κρεμαστούν μαζί.

Ο Πρωθυπουργός δύναται να αισθάνεται ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της συζήτησης στη Βουλή. Οι πολιτικοί του φίλοι θα ισχυριστούν ότι όχι μόνο βγήκε από τα σχοινιά, αλλά γρονθοκόπησε αγρίως και τον αντίπαλό του. Χρησιμοποίησε ψεύδη; Ε, ναι. Κουτσαβακισμούς; Εντάξει, αλλά το παιχνίδι τα τελευταία χρόνια παίζεται με αυτόν τον τρόπο. Και εν τέλει, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ο Τσίπρας πετάει τη μπάλα στην κερκίδα. Αλλά ακόμα και αν την κρατάει εντός γηπέδου, αλλάζει τους κανόνες. Βέβαια κάνει ένα λάθος: συμψηφίζει σημερινά σκάνδαλα (ή την οσμή τους) με σκάνδαλα των προκατόχων του. Ετσι, όμως, καταφέρνει και τους μοιάζει όλο και περισσότερο.

Αυτή τη φορά ο Αλέξης Τσίπρας πήγε ένα βήμα πιο πέρα. Απαίτησε από την αντιπολίτευση να ζητήσει συγγνώμη. Από τον Πάνο Καμμένο. Και όχι μόνο αυτό. Πήρε την υπόθεση πάνω του, κράτησε τα χαρτιά του Καμμένου. Του δάνεισε τη φωνή του και ντύθηκε την όψη του. Δεν αγκαλιάστηκαν, απλώς. Εγιναν ένα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κράτησε ούτε μία επιφύλαξη έναντι του ιστορικού ή του ανακριτή του μέλλοντος. Πήρε την εκδοχή Καμμένου και έβαλε την υπογραφή του από κάτω. Θα μου πείτε ότι αν δεν το έκανε αυτό, θα έπρεπε να αποπέμψει τον υπουργό του. Οχι. Από την πολιτική κάλυψη ως την υιοθέτηση και του τελευταίου εγγράφου που φέρνει ο Καμμένος, υπάρχει απόσταση. Αν ξαναβρούν αυτήν την υπόθεση μπροστά τους θα πρέπει και πάλι να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον.

Τότε προς τι ο ζήλος του Τσίπρα;

Το ένα ενδεχόμενο είναι προφανές: ο Πρωθυπουργός είχε εγκρίνει τους χειρισμούς του υπουργού του και τώρα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι θέμα πολιτικής αξιοπρέπειας: πόσο ακόμα να υποστεί την κριτική ή και τη χλεύη για την ανοχή στον Καμμένο; Οσο ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ανεκτικός προς τον Καμμένο, τόσο δείχνει και αδύναμος. Οσο όμως η επίθεση προς τον Καμμένο εκλαμβάνεται ως επίθεση στην κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός υπερασπίζεται το κυβερνητικό σχήμα, δεν σέρνεται πίσω από τον εταίρο του. Αυτό σερβίρεται και πιο εύκολα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν συγκράτησε κάτι η κοινή γνώμη από τη συζήτηση στη Βουλή, αυτό δεν έχει να κάνει με την υπόθεση. Και πώς να συγκρατήσει κάτω από στοίβες χαρτιά και επιχειρήματα καφενειακού τύπου; Επίσης κανένας πολίτης δεν περιμένει τον Αλέξη Τσίπρα για να σχηματίσει γνώμη περί Πάνου Καμμένου. Σχημάτισε όμως πιο καθαρή εικόνα για τον Πρωθυπουργό. Ηταν μία συζήτηση για τον Καμμένο, αλλά μετά από αυτή θα έχουν όλοι να συζητούν για τον Τσίπρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News