Εφτασα στη Βαλτιμόρη -ημερήσια εκδρομή από τη Νέα Υόρκη- απροετοίμαστος. Αποφασίζοντας την επίσκεψη την τελευταία στιγμή, δεν είχα προφτάσει να διαβάσω τίποτα για την πόλη (ούτε πως θεωρείται μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις της Αμερικής). Το μόνο που γνώριζα ήταν πώς κάπου στο κέντρο της βρισκόταν ο τάφος του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Εκείνον τον τάφο αναζητούσα όταν ξαφνικά, στρίβοντας σε μία γωνιά βρέθηκα να περπατώ ανάποδα σε ένα ποτάμι εξαθλιωμένων ανθρώπων που πήγαινε, σαν υπνωτισμένο, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ηταν εκατοντάδες εξαρτημένοι από ναρκωτικά άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι κινούνταν με βήματα ασταθή, ημίγυμνοι (μερικοί πρέπει να ήταν και γυμνοί), πανβρώμικοι, ίδιοι με τα ζόμπι του Ρομέρο στη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» και με τους «Walking dead», τη δημοφιλή σειρά τρόμου του AMC. Επρόκειτο για μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες της ζωής μου. Μια «επίσκεψη» στην Κόλαση, οι εικόνες της οποίας δεν σβήστηκαν ποτέ από τη μνήμη μου. Και που, δυστυχώς, επανέρχονται καθημερινά με αφορμή τις εικόνες εξαρτημένων ανθρώπων που γίνονται όλο και πιο συχνές στο κέντρο της Αθήνας.

Παρατηρώ τους περαστικούς (και εγώ ανάμεσά τους) να προσπερνούν όλο και πιο αδιάφοροι, πίνοντας καφέ από το χάρτινο κύπελλό τους, μασουλώντας την τυρόπιτά τους, μιλώντας στο κινητό τους, και αναρωτιέμαι: Τόσο εύκολα συνηθίζουμε το αποτρόπαιο;

Το συνηθίζουμε και κάνουμε και αστειάκια, αν κρίνω και από τη δήλωση του υπουργού Εθνικής Αμυνας Πάνου Καμμένου στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην 82η ΔΕΘ. Οπου, όταν ρωτήθηκε για τη διακίνηση ουσιών στα ελληνικά πανεπιστήμια είπε: «πρέπει να γίνεται μεγάλη διακίνηση στο ΠΑΜΑΚ, ειδικά στο τμήμα που γίνονται οι πολιτικές δημοσκοπήσεις, αλλιώς δεν εξηγούνται τα αποτελέσματα»…

«Για το φλέγον ζήτημα των ναρκωτικών που απασχολεί όχι μόνον τους φοιτητές και τις οικογένειές τους, αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, δεν επιτρέπεται να γίνονται αυτού του είδους τα σχόλια, ούτε χάριν αστεϊσμού, όπως πιστεύουμε ότι τα έκανε ο κ. υπουργός» απάντησαν οι πρυτανικές αρχές. Όμως, «το φλέγον ζήτημα των ναρκωτικών» πράγματι μας απασχολεί; Και τι κάνουμε;

Στα πέριξ της ΑΣΟΕΕ και στο γειτονικό Πεδίον του Αρεως δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα: η διακίνηση αλλά και η χρήση γίνεται μπροστά στα μάτια των περαστικών. Στην πλατεία Βάθη, στου Ψυρρή, στα Εξάρχεια, σε παρκάκια και σε αλσύλλια κεντρικών περιοχών οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι που συναντάς όλο και πιο συχνά να ζητιανεύουν, δεν είναι απλώς άνεργοι ή καρκινοπαθείς όπως ισχυρίζονται -το γνωρίζεις, το γνωρίζουμε!

Στη Μασσαλίας, έξω από τη Νομική Σχολή, η κατάσταση είναι απλώς απερίγραπτη, όποια ώρα και αν περάσεις. Το ίδιο και γύρω από το Πνευματικό Κέντρο του δήμου Αθηναίων όπου τον περασμένο Μάιο αναβλήθηκε εκδήλωση φοιτητών όταν δέχτηκαν επίθεση. Τότε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης είχε δηλώσει «έχουν περάσει δέκα μήνες από τότε που, με επιστολή μου προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ζήτησα επιτακτικά σχέδιο αστυνόμευσης για την περιοχή γύρω από τη Νομική, τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και την Εθνική Βιβλιοθήκη, που βρίσκονται στο έλεος των εμπόρων και διακινητών ναρκωτικών». Και είχε επαναλάβει την πρόταση για τη δημιουργία χώρων ιατρικώς ελεγχόμενης χρήσης ουσιών. Λίγες μέρες αργότερα κάλεσε σε κοινή σύσκεψη εκπροσώπους της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη διαχείριση (και) του θέματος της διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών στην Αθήνα.

Δεν αμφισβητώ πως γίνονται προσπάθειες (διαβάζω για συλλήψεις ανθρώπων που διακινούν μαγικές σκόνες και χάπια) όμως, την ίδια στιγμή, το κέντρο της πόλης αρχίζει να μου θυμίζει όλο και περισσότερο την παρακμιακή Βαλτιμόρη των εκατοντάδων εθισμένων. Και μιας και το έφερε η κουβέντα, στο Ζεφύρι τι γίνεται; Με αφορμή τη δολοφονία εκείνου του άτυχου αγοριού από αδέσποτη σφαίρα ακούστηκαν (όχι πως δεν τα ξέραμε) τα μύρια όσα για διακίνηση ναρκωτικών. Να υποθέσω πως τώρα που κόπασαν ο θόρυβος και οι θρήνοι, οι «δουλειές» συνεχίζονται;

Προχθές στο τρένο, από την Καλλιθέα ως την πλατεία Βικτορίας (διαδρομή δέκα λεπτών) μπήκαν μέσα όχι ένας, ούτε δύο, αλλά τρεις διαδοχικά νέοι άνθρωποι για να επαναλάβουν όλοι τον ίδιο μονόλογο: «Κυρίες και κύριοι συγνώμη που σας απασχολώ αλλά έχω ανάγκη. Είμαι άνεργος και δεν έχω γονείς. Είμαι νηστικός τρεις μέρες και δεν θέλω τίποτε άλλο παρά λίγα χρήματα για να πάρω μια τυρόπιτα». Τυρόπιτα το λένε τώρα. Που, όπως και αν το λένε, αποτελεί το μείζον πρόβλημα της πόλης. Ενα πρόβλημα πιο μεγάλο και από τους μετανάστες και από τα σκουπίδια και από τις ληστείες. Η Αθήνα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο σούπερ μάρκετ ναρκωτικών. Ακόμα και αν εμείς δεν αγοράζουμε, κινδυνεύουμε να αποδεχτούμε και να συνηθίσουμε το αποτρόπαιο ως αυτονόητο. Και αυτό κατάντια είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News