Την παρατηρώ απαστράπτουσα, ενδεδυμένη στα λευκά, κάτι ως αθώα περιστερά. Eλαμπε! Και γιατί να μην; Είχε τη χαρά του ανθρώπου που κατάφερε μέσα σε αντιξοότητες να κρατήσει τη δουλειά του. Κι αν δεν την καμαρώσουμε στον μεγάλο θώκο, θα την καμαρώνουμε σίγουρα παραπλεύρως του μεγάλου θώκου. Θα είναι δηλαδή και πάλι, μέσα στα πράγματα. Κι ας μην έπραξε ποτέ, οτιδήποτε άξιο αναφοράς -ένα έργο ρε αδελφέ-, πέραν του να είναι, «μέσα στα πράγματα».

Αλλά στα χρόνια των ανακατατάξεων και των χαμένων θέσεων εργασίας, στα χρόνια της ανεργίας, κι αυτό σεβαστό. Oχι, αγαπητοί. Δεν θα αναφερθώ στο πατρικό όνομα ως διαβατήριο. Δεν με νοιάζουν τέτοιες μικροψυχίες και «ευκολάκια» επιχειρήματα. Στη χώρα που το 90% των φαρμακοποιών διαδέχονται τους φαρμακοποιούς γονείς, γιατί να μιζεριάσω μη αποδεχόμενη, ότι και τα παιδιά των πολιτικών δικαιούνται να εμπνέονται από το επάγγελμα του γονιού τους;

Θα αναφερθώ στο όνομα του πατρός ως ευθύνη, ως ζυγαριά συνείδησης. Να, κάπως έτσι είχα ενοχληθεί με το γεγονός, ότι ενώ είχε εκλεγεί, συνέχισε να λαμβάνει και τον μισθό της από την Εθνική Τράπεζα στην οποία εργαζόταν προηγουμένως ως υπάλληλος. Αλλά αυτά είναι παλιά. Όλα σε αυτή τη χώρα είναι παλιά. Και τα χθεσινά, παλιά είναι. Αλλά δεν κατορθώνουμε νέα.

Η απαστράπτουσα έχει αναλάβει, να κρατήσει όρθιο το «ιερό», με νύχια και με δόντια. Και τι άλλο έχει να κάνει; Ισως σκεφτείς. Παρατηρούσα τα άσπρα μαλλιά να τη χειροκροτούνε. Η ενθουσιώδης γυναίκα τους μιλούσε για την ιστορία του «ιερού» σχεδόν θριαμβευτικά. Στην ιστορία της δεν χώρεσε βέβαια αναφορές για οικονομικά σκάνδαλα, ούτε για τα χρέη του ίδιου τους ιερού (θα αποπληρωθούν άραγε;), ούτε για το πότισμα του λαϊκισμού, ούτε για το ξέσκισμα της υγιούς επιχειρηματικότητας, ούτε για το θηρίο-δημόσιο, ούτε για διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, ούτε για «Κοσκωτάδες», ώστε να είναι και οι σύγχρονοι πονηρεμένοι απέναντι στους νέους «Κοσκωτάδες». Αλλά κι αυτά είναι παλιά.

Θα μπορούσε η γυναίκα, τώρα που το σκέφτομαι, για οικονομία των λόγων, να βάλει και τα χέρια στη μέση (σαν γειτόνισσα σε ρούγα) και να πει απλά: «Ποιος σας έδωσε βρε, χρήμα με ουρά;».

Θα μπορούσε και να το χοντρύνει «Ποιος σας έκανε βρε, ανθρώπους; Που χορτάσατε Βουλγάρες και τζακούζι και αυτοκίνητα; Και αραλίκι και επιδόματα;». Συγκρατήθηκε όμως με γενναιότητα, ίσως γιατί θα έπρεπε να αναφερθεί στον λογαριασμό όλων αυτών, που αναλογεί στις μέρες μας. Η ασπροντυμένη γυναίκα παραληρεί: «Τα όνειρά μας είναι πιο δυνατά από τις αναμνήσεις μας», «Είμαστε εδώ για να διακηρύξουμε ότι με τις αξίες της Αλλαγής ανοίγουμε νέους δρόμους για το μέλλον, δεν θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ένα μουσείο, αλλά μια σύγχρονη ζωντανή παράδοση». Και κλείνει με σύνθημα «Νέα Αλλαγή στη χώρα». Θα ξεράσουμε αλλαγή!

Δες τη σκηνή από ψηλά αναγνώστη… Παρατήρησέ μας. Από τη μια ο Τσίπρας μετά του λαμπρού επιτελείου του… Θρίαμβος! Ολοι, τις θέσεις τους με νύχια και με δόντια. Από την άλλη, αλαλαγμοί υποτιθέμενης γέννας από ανεμογκάστρι. Θρίαμβος! Ολοι, τις θέσεις τους με νύχια και με δόντια… Το λαϊκό άσμα «Στα Τρίκαλα στα δυο στενά» σίγουρα γράφτηκε για τις μέρες μας. Ενδεχομένως και η φράση «Ας όψεται η ανάγκη» για τους ψηφοφόρους του «ιερού» τους. Πολλώ μάλλον για τους συνυποψήφιους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News