Καμιά φορά οι πολιτικοί είναι σαν τους ποδοσφαιριστές. Οταν, πριν από σαράντα χρόνια, ο Στέλιος Παπαθεμελής αποφάσισε να φύγει από την ΕΔΗΚ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία τον διεκδίκησαν με ζήλο.

Ο Παπαθεμελής δεν θα έφερνε, απλώς, χιλιάδες σταυρούς. Θα έφερνε τον Τίμιο Σταυρό. Κανένας πολιτικός της εποχής, δεν διέθετε αντίστοιχη σχέση με την Εκκλησία. Οποιο κόμμα κέρδιζε τον Παπαθεμελή, θα εξασφάλιζε τεράστιο προβάδισμα στην Α’ Θεσσαλονίκης. Ηταν έτοιμος να… υπογράψει στη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά, με μία θεαματική κίνηση, ο Ανδρέας τον πήρε στο ΠΑΣΟΚ. Και καλά έκανε γιατί τότε το κόμμα θεωρείτο αριστερό, με ελάχιστα ερείσματα στην Εκκλησία. Με ποδοσφαιρικούς όρους, ο Παπαθεμελής κάλυψε και την πτέρυγα και τα εξαπτέρυγα.

Που λέτε ο Παπαθεμελής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στον Θεό ή, ακριβέστερα, στα εκκλησιαστικά ήθη. Και σε γενικές γραμμές προσπάθησε να πορευτεί αναλόγως στο δημόσιο βίο του, αν και η εμπλοκή με τα κοσμικά δεν συνάδει με την έννοια της καταλαγής. Μερικές φορές δε, η επίκληση της πίστεως από έναν πολιτικό οδηγεί στη φαιδρότητα ή στην περιγραφή του θεομπαίχτη. Ακούω τον Πάνο Καμμένο να αναφέρεται στο θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, να διατρανώνει την πίστη του ενώπιον του Αρχιεπισκόπου. Τον πιστεύω. Ναι, ο Πάνος Καμμένος είναι ένας καλός χριστιανός. Ωστόσο, ένας αυστηρός ιερωμένος, ίσως ισχυριστεί ότι η δημόσια παρουσία του δεν συμβαδίζει με τη χριστιανική ηθική, ενίοτε και με τους στοιχειώδεις κανόνες αστικής ευγένειας. Αν βάλεις δίπλα στη συμπεριφορά του καλού χριστιανού τις προτροπές για λιντσάρισμα και το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο στο κολυμβητήριο, τότε σβήνει και το Αγιο Φως στο αεροδρόμιο. Σηκώνεται το λείψανο της Αγίας Ελένης και γυρίζει με τα πόδια στη Βενετία.

Τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί επικαλούνται τη χριστιανική πίστη με τρόπο που την ακυρώνει. Εκστομίζουν ψεύδη, κολακείες, υιοθετούν κηρύγματα μίσους, συμπεριφέρονται βουλιμικά, με απληστία. Η Καθολική Εκκλησία θα τους φόρτωνε στην καμπούρα και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: οκνηρία, αλαζονεία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή, ζηλοφθονία. Αν βγάλετε τη λαγνεία από τη μέση (μην τρελαθούμε κιόλας!), τα άλλα έξι φτιάχνουν ρούχο που ταιριάζει σε όλους. Δεν είναι οι πολιτικοί πιστοί. Ακόμα και αν το δηλώνουν ή το αισθάνονται, δεν συμπεριφέρονται έτσι. Πιστοί είναι οι ψηφοφόροι τους αν και τις περισσότερες φορές και αυτοί ελέγχονται από τον εξομολογητή τους. Αλλά δεν μας ενδιαφέρουν τα υπαρξιακά. Εδώ συζητάμε για την πολιτική, δηλαδή την πίστη των αφελών.

Ο Πάνος Καμμένος διαφώνησε με τον πρόεδρο της Βουλής που είπε ότι δεν θα γίνουμε και Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας. Η Νέα Δημοκρατία έσπευσε και αυτή να εκφράσει τη δυσφορία της, όπως και κάθε πολιτικός που, σαν τον Άγιο Πέτρο, ρίχνει τα δίχτυα του στη μεγάλη δεξαμενή των πιστών. Υπάρχει, όμως, στα αλήθεια, πεδίο αντιπαράθεσης; Απειλούμεθα, ως κοινωνία, με τη μετατροπή μας ή, καλύτερα, με την παράδοσή μας στους εγχώριους Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας;

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μόνο ένα θέμα: ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας. Τίποτα άλλο. Ολα τα υπόλοιπα σταδιακά κρίνονται υπέρ ημών, των κοσμικών ή των απίστων. Σιγά-σιγά. Εχουμε πλέον Πρωθυπουργό που δεν έδωσε θρησκευτικό όρκο και προώθησε το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων -δεν είναι και λίγο αυτό. Μην τα βγάζουμε όλα να τα μετράμε στο τραπέζι, σημασία έχει ότι εδώ και χρόνια η Εκκλησία δεν έχει καμία εμπλοκή στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου -εκτός και αν μένει δίπλα σε ναό και ενοχλούν οι καμπάνες. Εχει, βέβαια, στη φορολογική δήλωση και στην αισθητική του, όπως και στη γενικότερη εικόνα της χώρας, κυρίως όταν δεν θέλει να πληρώνει για την Εκκλησία και να βλέπει υπουργούς στην υποδοχή λειψάνων.

Στην ουσία όταν ο Βούτσης αναφέρεται σε Ταλιμπάν και δεν αφήνει ούτε υπονοούμενο για διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, τότε κάνει μία επιδερμική, αδιάφορη κριτική στη γραφικότητα. Και όταν η λαϊκή Δεξιά, αντιδρά, ρίχνει άσφαιρα, υπερασπίζεται το αδιαμφισβήτητο, δηλαδή την οργανική σχέση Κράτους-Εκκλησίας. Κανένας δεν θα τους εμποδίσει να τριγυρίζουν με λείψανα σε πίστες αεροδρομίου. Για αυτό και κατά βάθος όλα αυτά με αφήνουν αδιάφορο. Στην αρχή με ενοχλούσαν οι υποδοχές με τιμές αρχηγού κράτους. Μετά άρχισα να τις βρίσκω γραφικές και τώρα τελευταία, ανούσιες, ανόητες, αδιάφορες. Συχνά και διασκεδαστικές.

Οσο, λοιπόν, δεν συζητούν για διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας, τόσο συνεχίζουν το δούλεμα προς το ακροατήριο, από διαφορετική πλευρά ο καθένας. Οι του Βούτση θα πουλάνε προοδευτισμό και οι Καμμένοι πίστη και ηθική. Και όσους μαζέψει ο καθένας. Εν προκειμένω είναι πολιτικά, πιο έντιμος εκείνος που δεν τοποθετεί τις μάρκες του στο θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων και δεν επιδίδεται σε γονυκλισίες. Στο τέλος, βέβαια, όλοι τρίβονται, σαν τρυφερά γατάκια, στα πόδια του Αρχιεπισκόπου, σχεδόν τους σκεπάζει το ράσο.

Μη δίνετε σημασία. Κάντε μόνο χάζι. Και περιμένετε τον επόμενο γύρο. Γιατί κάποιοι δικαστές ίσως πουν ότι οι εικόνες του Ιησού πρέπει να φύγουν από τις δικαστικές αίθουσες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News