Υπό κανονικές συνθήκες, οι επόμενοι Αμερικανοί που θα πατήσουν στη Ζάκυνθο, πρέπει να είναι πεζοναύτες ή SEALS, όπως εκείνοι που έστειλαν τον Οσάμα να τα πει με τον Προφήτη του. Προορισμός τους θα είναι εκείνο το μπαρ, όπου ένας νέος συμπατριώτης τους σκοτώθηκε από τις γροθιές μπράβων.

Δεν φταίει, βέβαια, το νησί της Ζακύνθου, προς Θεού. Θα μπορούσε να έχει συμβεί παντού, σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας. Και αυτό είναι πρόβλημα. Οχι για τον τουρισμό, αλλά για όλους μας. Απλώς τους περισσότερους δεν μας απασχολεί. Διότι εμείς δεν μπλέκουμε σε φασαρίες. Εμείς δεν πηγαίνουμε σε τέτοια μαγαζιά, άσε που ανεβάζουμε και το τζάμι από το παράθυρο, όταν περνάμε απ’ έξω. Λάθος. Αν δεν πας εσύ, μπορεί να πάει το παιδί σου. Και όπως έχουμε δει και άλλες φορές στο παρελθόν, μία λάθος λέξη, μία λάθος κίνηση μέσα ή έξω από αυτά τα μαγαζιά, μπορεί να σε στείλει στη μηχανή του κιμά.

Το περιστατικό με τον Αμερικανό δεν είναι φυσικά το πρώτο. Και άλλες φορές νέοι άνθρωποι έχουν χάσει έτσι τη ζωή τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Προς Θεού δεν ισχυρίζομαι ότι όλα τα μαγαζιά του είδους λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Ομως πολύ συχνά, το καθεστώς λειτουργίας τους, επιτρέπει στις ντουλάπες με πόδια, που έχουν για σεκιούριτι, να νομίζουν ότι δρουν σε ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχουν νόμοι και Αρχές, πέρα από τις σιδερογροθιές τους. Δεν μιλάμε, άλλωστε, για τους πιο έξυπνους ανθρώπους του κόσμου, σωστά;

Δεν ξέρουμε πώς έχουν τα πράγματα στη νύχτα της Ζακύνθου, αλλά, σε γενικές γραμμές, σε όλη τη χώρα, συναντάς πάνω-κάτω τα εξής: το τοπικό κλαμπ συνήθως ανήκει σε έναν από τους ισχυρούς τοπικούς παράγοντες της περιοχής. Συχνά υποστηρίζεται, ως προς την ασφάλεια, από δύναμη «φουσκωτών» που, έχοντας παρακολουθήσει τη συμπεριφορά του αφεντικού, γνωρίζουν ότι μέσα στα όρια του μαγαζιού δεν ισχύει η δικαιοδοσία των θεσμικών ελεγκτικών μηχανισμών. Και σε αυτό φαίνεται ότι έχουν συναινέσει και οι ίδιοι οι μηχανισμοί.

Δεν είναι δύσκολο, που λέτε, το μυώδες κτήνος στην πόρτα να χάσει τον έλεγχο. Αν έχεις καταπιεί αμφεταμίνες, η «αυτοπεποίθηση» που σου χορηγεί ο ρόλος της εξουσίας, θα σε κάνει να σηκώσεις το χέρι χωρίς αναστολές. Το ηλίθιο, ρηχό μυαλό σου τα θέλει όλα: να κάνεις φιγούρα σε καμιά γκόμενα ή να εντυπωσιάσεις το αφεντικό. Είπαμε, είσαι «πόρτα». Και ενδεχομένως η ίδια η πόρτα να είναι πιο έξυπνη από σένα.

Τι μπορεί να γίνει; Αν το δούμε με ελαφρότητα, μπορούμε να αραδιάσουμε εκατό προτάσεις από κάτω. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News