Το έχω ξαναγράψει. Η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Την εκβράζει η ψυχή όποιου δεν τη δικαιούται ενώ την απωθεί αυτού που πρέπει να τη νοιώθει. Παρακολούθησα για λίγα λεπτά τη συνέντευξη του Ακη Τσοχατζόπουλου στον δημοσιογράφο Αντώνη Σρόιτερ. Δεν άντεξα να δω παραπάνω από δυο τρία λεπτά, όσο δηλαδή για να συνειδητοποιήσω τι βλέπω. Γιατί δεν άντεξα παραπάνω; Γιατί ντράπηκα. Ντράπηκα για μένα, ως τηλεθεατή. Ντράπηκα για όλους εμάς, ως πολίτες. Ντράπηκα για το έγκλημα που συντελείται στα χρόνια μας, με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Σάλα-τραπεζαρία ένα. Ολα ίσιωμα.

Η δημοσιογραφία είναι ιερό λειτούργημα. Ο δημοσιογράφος πρέπει να αντέχει να συνομιλεί με όποιον. Ο,τι και να έχει κάνει. Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να πάρω συνέντευξη και από τον Χίτλερ ακόμα. Τώρα! Οχι τότε. Γιατί τότε, τι θα είχε να μου προσφέρει το ξεψάχνισμά του, αν για κάθε του λέξη και «οπτική», θα είχε η ψυχή μου να αντιτάξει, με αίμα στη σκέψη, το αποτέλεσμα του εγκλήματός του;

Υπάρχει άραγε η έννοια του «χρόνου», για να «κοπείς» να δώσεις λόγο μέσω μιας συνέντευξης σε κάποιον; Αντέχεις να παρακάμψεις την «επιτυχία» και να προτάξεις τη συνείδηση; Άραγε έχουμε ανάγκη παραπάνω «τροφοδοσίας» στοιχείων; Πόσο; Είναι ιερό λειτούργημα η δημοσιογραφία.

Ο Ακης Τσοχατζόπουλος είναι η απεικόνιση της υπεροψίας, της μη αίσθησης των πραγμάτων, της απληστίας. Είναι η αποτυχία μας ως πολιτικό σύστημα αλλά και η αποτυχία μας ως ψηφοφόροι. Η επιπολαιότητά μας, η σιχαμένη μας ελαφράδα, ο δοσιλογισμός μας, η αναξιοπρεπής συμμετοχή μας στο «αλισβερίσι», η ανοχή, ο ωχαδελφισμός. Είναι project το ρουσφέτι που λιώνει αξιοπρέπειες και συνειδήσεις. Είναι η διαδρομή της χώρας μας προς το χάος. Οι σύντροφοί του, όσοι τη σκαπούλαραν (και είναι πολλοί!), που έχουν το θράσος να αναζητούν καράβι, ακόμα και νέου κύκλου διακυβέρνησης για να σώσουν τα σαρκία τους, είναι το απόλυτο ξεφτιλίκι «μας», γιατί ακτινοβολούν την νανομνήμη μας. Είναι το μάθημα που δεν πήραμε.

Πόσα ακόμα έχει να μας πει ο κάθε Τσοχατζόπουλος; Δεν τα ξέρουμε όλα; Δεν γνωρίζουμε, κι ας μη γνωρίζουμε τα πάντα, στην κάθε τους λεπτομέρεια; Δεν είναι θηριωδώς ανεύθυνο να του δίνουμε ακόμα τον λόγο; Δεν είναι πιο επικίνδυνο και από επικίνδυνο; Μελετήστε τον στην πολυθρόνα του, να χάνει ξανά την «εικόνα» του. Αρα και μεις μαζί του.

Δεν είναι πια κρατούμενος, δεν είναι φυλακισμένος στον Κορυδαλλό, δεν είναι όπως καταντάει ο άνθρωπος, δεν είναι το έγκλημα και τιμωρία. Ακόμα χειρότερα, δεν είναι φυλακισμένος εις αεί στην προσωπική του φυλακή…

Τον αποφυλακίζουμε κοινή συναινέσει, ακόμα μια φορά. Τον απελευθερώνουμε. Ενας ακόμα, ανάμεσα σε τηλεοπτικούς «αστέρες». Ενας που δικαιούται να μιλάει και να μας προσφέρει τροφή. Ανακατεύεται το στομάχι μου στην πιθανολογούμενη ερώτηση ενός παιδιού προς τον γονιό του «Ποιος είναι αυτός;», «Ενας απατεώνας, μωρέ!». Αυτό το βαριεστημένο, καταδυναστευτικό «μωρέ!», ενισχύει η συνέντευξη. Κάποτε οι απατεώνες δεν είχαν γη για να κρυφτούν. Τώρα δίνουν συνεντεύξεις. Ενώ το αίμα βράζει στους δρόμους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News