Ορθώς η Εκκλησία αφαίρεσε τη «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου από τα τραγούδια που επενδύουν τη διδασκαλία των Θρησκευτικών. «Συννεφούλα, Συννεφούλα, να γυρίσεις σου ζητώ και τριγύρνα με όσους θέλεις κάθε βράδυ».

Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν είναι δυνατόν στη διδασκαλία της Ορθοδόξου ομολογίας να υπεισέρχονται στοιχεία που επιβραβεύουν την ελευθεριότητα στο ευαίσθητο πεδίο των ανθρωπίνων σχέσεων. Αν πρόκειται να τριγυρίζει με όποιους θέλει κάθε βράδυ, τότε καλόν είναι η Συννεφούλα να μη γυρίσει ποτέ ή, τέλος πάντων, η ηθική της χαλαρότητα να μη μολύνει τις ψυχές των παιδιών μας. Καλώς αποκλείστηκε.

Ομοίως είναι επιβεβλημένος και ο αποκλεισμός του «Μπαγάσα», που συνέθεσε ο Νικόλας Ασιμος. «Βρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω» δηλώνει ο στίχος. Πρώτον, ο «μπαγάσας» είναι χαρακτηρισμός που δεν αρμόζει ούτε στον λόγο, αλλά ούτε και στην αισθητική της ορθόδοξης πίστης μας. Εχετε βρει τον «μπαγάσα» σε ευαγγελική περικοπή ή πατερικό κείμενο; Όχι. Γιατί να υπεισέλθει, λοιπόν, στην διδασκαλία των Ελληνοπαίδων; Και δεύτερον, ουδείς πλην της Εκκλησίας –και σίγουρα όχι ο Ασιμος- δεν δύναται να διατηρεί άποψη και θέση για τις συνθήκες «εκεί πάνω».

Η απομάκρυνση της Ριάνα και του τραγουδιού «Umbrella» από την ύλη της Α’ Λυκείου, αποτελεί, επίσης, μία δόκιμη απόφαση. Η καλλιτέχνις έχει δημόσια παρουσία που υπόκειται σε αυστηρό ηθικό έλεγχο ενώ, ας μη λησμονούμε, δεν ασπάζεται την ορθόδοξη ομολογία. Εκτός αυτών, το βίντεο του συγκεκριμένου τραγουδιού σκανδαλίζει. Η καλλιτέχνις εμφανίζεται με ενδυμασία αρμόζουσα σε χαμαιτυπείο. Χωρίς φούστα, με διχτυωτές κάλτσες, ψηλά τακούνια. Και μία ομπρέλα, ως ο τίτλος του τραγουδιού ορίζει. Χάθηκε η Μαίρη Πόπινς;

Το τραγούδι «Η ζωή μου όλη», του Ακη Πάνου απέσπασε την έγκριση και την ευλογία της Εκκλησίας και επενδύει τη διδακτέα ύλη. «Η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι που ‘χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει». Εξαιρετικά διδακτική η γραφή του αειμνήστου Ακη, υπενθυμίζει προς τους νέους τη δυσκολία και τη ματαιότητα του βίου, παραπέμποντας ταυτοχρόνως και στο μαρτύριο της καμίνου, εντός της οποίας στεφανώθηκε πλήθος μαρτύρων –οι τρεις παίδες εν καμίνω και αρκετοί άλλοι.

Και «Ο κήπος» του Σωκράτη Μάλαμα είναι σπαρμένος με στίχους που φέρνουν τον μαθητή πιο κοντά στο Θείο. «Βλέπω τις μέρες να περνούν και μες στα μάτια με κοιτούν, σπίθες παλιές που ξέχασα, γλυκό πουλί μου σε έχασα». Εδώ ο καλλιτέχνης θυμίζει στους νέους ότι ο χρόνος φεύγει γρήγορα, φέρνει λήθη, αλλά και καταλαγιάζει τα πάθη –το «γλυκό πουλί μου σε έχασα» υπαινίσσεται, ίσως, την αποχή από τις ηδονές της σάρκας.

Πολύ σωστά επίσης επιδεικνύεται προσοχή σε αναφορές στη «Μακρινή Ανατολή» και, επιτέλους, επισημαίνεται προς τα παιδιά ότι η γιόγκα δεν είναι γυμναστική, αλλά θρησκευτική πρακτική. Όπως εμείς οι χριστιανοί έχουμε τις μετάνοιες, εκείνοι δένονται σε κόμπους, ενώ ταυτοχρόνως μιμούνται ζώα με τρόπο προσβλητικό προς την ανθρώπινη φύση που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Κυρίου. Δεν επιτρέπεται ένας χριστιανός να επιδίδεται σε στάση «Κάτω Σκύλος», να χαιρετάει τον ήλιο και να απειλεί το σώμα του, την Κιβωτό της ψυχής, με οδυνηρά διαστρέμματα.

Γενικώς, η αγαστή συνεργασία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας για τη σύνταξη του νέου προγράμματος διδασκαλίας των Θρησκευτικών στέλνει θετικά μηνύματα και επιβεβαιώνει το ανοιχτό πνεύμα με το οποίο η κυβέρνηση της Αριστεράς προσεγγίζει τη διάπλαση των παίδων. Η ένταση ορισμένων αντιδράσεων που εκδηλώνονται, είναι υπερβολική και υποκρύπτει δόλο. Όπως οι βιολόγοι συνεισφέρουν στη διδακτέα ύλη της Βιολογίας, όπως οι μαθηματικοί συγγράφουν τα βιβλία των Μαθηματικών, έτσι και η Εκκλησία δικαιούται –υποχρεούται, καλύτερα- να καταθέσει την άποψή της για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών. Και αν κάποιος παρατηρήσει ότι τα Θρησκευτικά δεν διδάσκουν μόνο τα του δόγματος, αλλά επιβάλλουν τρόπο ζωής και αντίληψης του κόσμου, να του θυμίσετε ότι το ίδιο κάνει και η Αριστερά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News