«Κάλλιο να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα», λένε. Στην περίπτωση του Χρήστου Σιμαρδάνη το κακό είναι διπλό. Και του έχει βγει το όνομα και έχουν πέσει να του βγάλουν τα μάτια. Από μια άποψη, ο ίδιος έβαλε τα χέρια του για να βγάλει τα μάτια του, αφού πηγή των «δεινών» του είναι δύο δικές του, παλαιότερες δηλώσεις που κατά διαστήματα επανέρχονται στην επικαιρότητα. Βλέπετε, αν κάποτε θεωρούσαμε ότι «verba volant, scripta manent», δηλαδή «τα λόγια πετούν τα γραπτά μένουν», σήμερα, μέσα από το Internet μένουν και τα λόγια, όχι πάντα με ευχάριστες συνέπειες.

Ολα ξεκίνησαν το 2010, οπότε σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό «Εγώ Weekly» ο ηθοποιός είχε αποκαλύψει πως είναι ομοφυλόφιλος. Το «coming out» του είχε, όπως ήταν αναμενόμενο, απασχολήσει πολύ τον Τύπο, σε μια χώρα που κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν συχνά. Και εξακολουθεί να τον απασχολεί, καθώς έκτοτε, ο Σιμαρδάνης μέσα από αναρτήσεις, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις σταδιοδρομεί περισσότερο ως ο ηθοποιός που παραδέχτηκε πως είναι ομοφυλόφιλος (τρελαίνονται να τον ρωτούν σχετικά) παρά ως ένας καλός καλλιτέχνης. Αυτό μοιάζει να έχει απασχολήσει-ενοχλήσει και τον ίδιο: «Δεν μετάνιωσα που το έκανα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν χρειαζόταν» είπε κάποτε με εξομολογητική πάλι διάθεση. Δεν χρειαζόταν, αλλά εξακολούθησε να μιλάει με σχετική άνεση για θέματα που άλλοι συνάδελφοί του απέφευγαν γνωρίζοντας πως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στη δημόσια εικόνα τους – ή πως θα προκαλούσαν μια αναστάτωση που δεν την είχαν ανάγκη. Τόσο αυθόρμητος; Τόσο τολμηρός; Ή τόσο αφελής;

Εκρινε, πάντως, προ ετών και τα Gay Pride, στο «TV Εθνος»: «Δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες “Είμαι περήφανος που έχω αυτιά”. Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα». Πρόκειται για μια παλιά δήλωσή του που αναπαράχθηκε τις τελευταίες ημέρες ως καινούρια μέσα από τα social media και έγινε αφορμή όχι απλώς για νέες συζητήσεις  –δηλαδή για καβγάδες ανάμεσα στους χρήστες που συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν– αλλά και σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον ηθοποιό. Μια επίθεση από εκείνους που δεν κατάλαβαν, που δεν ήθελαν να καταλάβουν, ή που έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν το πνεύμα των λόγων του και τους εξήγησαν κατά το δοκούν.

Γιατί, ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η άποψη του Σιμαρδάνη δεν ήταν διατυπωμένη με τον καλύτερο και με τον πιο σαφή τρόπο, δεν μπορείς να κατηγορείς ως οπισθοδρομικό, υποτακτικό στο σύστημα ή και υβριστικό απέναντι στους ομοφυλόφιλους έναν άνθρωπο ο οποίος σε μια χώρα που οι περισσότεροι εξακολουθούν να κρύβονται (έστω να μην αναφέρονται στη σεξουαλικότητά τους) βγήκε και μίλησε. Δεν μπορείς να τον διαπομπεύεις επειδή δεν συμφωνείς με ορισμένες σκέψεις του. Την ίδια στιγμή δεν μπορείς ούτε να αρπάζεσαι από ένα «δεν συμφωνώ» και να τον επαινείς «για την αξιοπρέπειά του», κυρίως για να κατακρίνεις την… αναξιοπρέπεια, των άλλων, όσων συμφωνούν με τα Gay Pride και παίρνουν μέρος σε αυτά – γιατί είδαμε και ετούτη την ύπουλη χρήση της δήλωσης Σιμαρδάνη από πολλούς «εγώ έχω φίλους ομοφυλόφιλους, αλλά…».

Εκείνο που κυρίως επιβεβαιώσαμε από τον τρόπο που αντιδράσαμε μπροστά στο ξαναζεσταμένο φαγητό που μας σερβίρισαν είναι ότι (πέραν του πόσο εύκολα αναμασάμε το μπαγιάτικο) έχουμε δυσανεξία σε οτιδήποτε μαγειρεύεται έξω από τον μικρόκοσμό μας και δεν περιλαμβάνει τα συστατικά που έχουμε μάθει ή που εμείς έχουμε αποφασίσει ότι πρέπει να περιέχει. Τότε αντιδρούμε ακόμα και με αγενή και με βίαιο τρόπο. Εκείνο που φοβόμαστε ότι ο Χρήστος Σιμαρδάνης θα έχει επιβεβαιώσει, είναι πως στην Ελλάδα τού «είσαι ό,τι δηλώσεις», καλύτερα να μην δηλώνεις τίποτα. Οποιαδήποτε δήλωσή σου, με την πρώτη ευκαιρία θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News