Με τον θάνατό του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρόσφερε μια τελευταία υπηρεσία-τρόπος του λέγειν: δεν άφησε πολύ χώρο στην ειδησεογραφία-και την καλπάζουσα φαντασία-να «αναλύσουν» ότι επίκειται «ρήξη» με τους δανειστές και ότι έρχεται ένα νέο «καλοκαίρι του 2015».

Παρά ταύτα δεν αποφεύχθηκαν τέτοιου είδους «προβλέψεις», μολονότι σήμερα-σε αντίθεση με την κατάσταση πριν από δύο χρόνια-δεν υπάρχει καμιά ενθάρρυνση προ αυτήν την κατεύθυνση. Τότε, οι πάντες-από την κορυφή έως τη βάση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ-χρησιμοποιούσαν ρητορική «ρήξης». Οσον  αφορά την κορυφή ήταν πλασματική, αφού ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ είχαν αποφασίσει να συμφωνήσουν, απόδειξη η μετατροπή του «Οχι» του δημοψηφίσματος σε «Ναι». Το έχει περιγράψει πολύ καλά ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος ήταν εκτός του στενού κύκλου των προσώπων που αποφάσιζαν, γι’ αυτό και γράφει όσα γράφει για τη βραδιά του αποτελέσματος.

Σήμερα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Δεν υπάρχει καμιά ρητορική «ρήξης», αντίθετα περισσεύουν οι διαβεβαιώσεις ότι επίκειται η ολοκλήρωση της συμφωνίας με κάποια ρύθμιση για το χρέος. Η εικόνα διαμορφώνεται κάπως έτσι:

Πρώτον, η συμφωνία για ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχει γίνει. Τα μέτρα έχουν ψηφιστεί.

Δεύτερον, υπάρχει η εκκρεμότητα με τη δόση, η οποία αναμένεται να λήξει στην προσεχή συνεδρίαση του Eurogroup. Καμιά πλευρά δεν έχει (κανένα) λόγο να μη γίνει αυτό.

Τρίτον, υπάρχει η διαφωνία ΔΝΤ-Ευρωπαίων (Σόιμπλε) για την υπόθεση του ελληνικού χρέους. Επ’ αυτού δεν μπορεί να υπάρχει βεβαιότητα για την  εξέλιξη. Η διαφωνία είναι παλιά, αλλά δεν γνωρίζουμε αν η τελευταία σύγκρουση ΗΠΑ (Τραμπ)-Γερμανίας για γενικότερα  θέματα θα επηρεάσει και την ελληνική υπόθεση. Δεν γνωρίζουμε, δηλαδή, αν η στάση του ΔΝΤ θα παραμείνει άτεγκτη με αμερικανική υπόδειξη ή αν στο τέλος το Ταμείο θα αποδεχθεί κάποια λύση  σε συνεννόηση με την Γερμανία. Η εξέλιξη αυτή θεωρείται πιθανότερη.

Τέταρτον, όποια κι αν είναι η συνέχεια δεν θα είναι οπωσδήποτε ευνοϊκή για την Ελλάδα, τουλάχιστον στο βαθμό που προσδοκούσε το μέγαρο Μαξίμου.

Πέμπτον, η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια να μην αποδεχθεί τη  ρύθμιση που θα της προταθεί-όποια κι αν είναι- ιδίως αν οι δύο αντιμαχόμενοι μέχρι στιγμής πόλοι (ΔΝΤ και Γερμανία) καταφέρουν να συμφωνήσουν. Διότι η κυβέρνηση ξέρει πια καλά, μετά την εμπειρία του 2015, ότι το τρενάρισμα της υπόθεσης δεν την συμφέρει. Θέλει οπωσδήποτε κάποια συμφωνία για το χρέος, η οποία θα ανοίγει ένα δρόμο για  έξοδο στις αγορές το 2018, που αποτελεί βασικό στόχο της (εδώ). Χωρίς αυτούς το «αφήγημά» της  θα καταρρεύσει ολοσχερώς.

Εκτον, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ έχουν συμφέρον να λήξει η σημερινή εκκρεμότητα και στο Eurogroup να  ανακοινωθεί οπωσδήποτε κάποια ρύθμιση για το χρέος. Αλλωστε, ο κ. Τσακαλώτος δεν θέλει να επαναληφθεί το 2015 και να έχει την τύχη του κ. Βαρουφάκη, γι’ αυτό και διαμηνύει ότι η όποια συμφωνία είναι καλύτερη από την αναβολή ή το ναυάγιο (εδώ).

Εβδομον, τα περί συνεννόησης με την αντιπολίτευση και ιδίως η προχωρημένη πρόταση για σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών δεν έχουν νόημα. Διότι, αν φτάσουμε εκεί, θα έχει επέλθει ναυάγιο, το οποίο η κυβέρνηση θέλει πάση θυσία να αποφύγει. Αντίθετα,  θέλει η  ίδια να δρέψει τους όποιους καρπούς μιας συμφωνίας παρουσιάζοντάς την ως μεγάλη «εθνική επιτυχία», δική της φυσικά.

Εν κατακλείδι, τα περί «ρήξης» και «επανάληψης του 2015» κινούνται στη σφαίρα του ανεκδότου. Διότι, εκτός από την (επιπλέον) καταστροφική επίπτωση που θα έχουν στην πορεία της οικονομίας, θα οδηγήσουν αναγκαστικά σε πολιτικές εξελίξεις (πχ εκλογές), τις οποίες ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ θέλουν να αποφύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Αυτό σημαίνει ότι, αν στις 16 Ιουνίου τους δοθεί κάποια λύση, θα την αποδεχθούν εκόντες άκοντες(μακάρι εκόντες). Την θέλουν πάση θυσία. Και για να παραφράσουμε ελαφρώς τη ρήση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, «γιατί να το κρύψουν άλλωστε;».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News