Η επικράτηση του Εμμανουέλ Μακρόν στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών και ο καταποντισμός του επίσημου υποψήφιου του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Μπενουά Αμόν, δίνει την αφορμή για ορισμένες διαπιστώσεις σχετικά με τις διεργασίες σε όλο το φάσμα της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Μάλιστα αποκτούν ειδικό βάρος μετά τις εντάσεις και τις διαφωνίες στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ το περασμένο Σαββατοκύριακο και την επίδειξη πυγμής από την Φώφη Γεννηματά με την προκήρυξη έκτακτου Συνεδρίου αποστρατεύοντας τον διαφωνήσαντα γραμματέα, Στέφανο Ξεκαλάκη και το Πολιτικό Συμβούλιο.

Είναι πασιφανές πως το σοσιαλιστικό μοντέλο του Φρανσουά Μιτεράν, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Φελίπε Γκονζάλες ολοκληρώθηκε. Πρόσφερε πολλά, για τέσσερις – πέντε δεκαετίες, στήριξε χώρες (Ισπανία, Ελλάδα) να ξεφύγουν από την υπανάπτυξη και να λειτουργήσουν δημοκρατικά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και τις καταστροφικές δικτατορίες που πέρασαν, αλλά με το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, εξαντλήθηκε. Είναι φανερό ότι το φαινόμενο της εκλογικής φθοράς που βίωσε το ΠΑΣΟΚ τώρα εμφανίζεται και στην Γαλλία με την αποτυχία Αμόν και ίσως το Ιούνιο στη Βρετανία με μια ανάλογη ήττα των Εργατικών του Τζέρεμι Κόρμπιν.

Οσοι λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ και τον ευρύτερο χώρο είναι προσκολλημένοι σε αυτά τα πρότυπα, ως άμυνα σιγουριάς απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που άνοιξε η οικονομική κρίση, δυστυχώς πρέπει να αντιληφθούν ότι το μοντέλο αυτό μας τελείωσε. Το γιατί είναι προφανές.

Η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο εκσυγχρονιστική, κοινωνικά συνεκτική, ευρωπαϊκή, μετριοπαθής και πατριωτική. Δεν μπορεί παρά να είναι ενάντια στον λαϊκισμό, στις περιχαρακωμένες κοινωνίες και οικονομίες, να έχει μέτωπο στον προστατευτισμό, στον «ΑΝΕΛίτικο» εθνικισμό και τον δεξιό και αριστερό αντιευρωπαϊσμό. Να έχει πρόγραμμα ευρέων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, να διαχωρίσει τη θέση της από τον κρατικισμό και τα κεκτημένα που δεν αλλάζουν. Να παράξει πλούτο

Από τη μια μεριά είναι όσοι θέλουν το «καθαρό» ΠΑΣΟΚ κορμό μιας ευρύτερης συνεργασίας για την υπεράσπιση των όσων έκανε από το 1981, κι από την άλλη όσοι βλέπουν την ανάγκη να απαντηθούν τα μεγάλα προβλήματα και αναζητούν την υπέρβασή του

Με την υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων παντού, με σχέδιο και κοινωνική συμμετοχή. Για την οικονομία, τους Θεσμούς, την κοινωνική συγκρότηση, τη Παιδεία, την Υγεία. Ρητορικές εμμονές περί αριστερής συνείδησης και αδιαπραγμάτευτων κεκτημένων είναι… last year.

Πρώτη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας για να ανοίξουν δουλειές και ταυτόχρονα προστασία της εργασίας από αυθαιρεσίες και εκμεταλλεύσεις καθώς και η δικαιότερη αναδιανομή για να μειωθούν οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Δύσκολη εξίσωση μεν, αλλά είναι η μόνο οδός. Αυτός άλλωστε είναι ο ιστορικός ρόλος της Σοσιαλδημοκρατίας. Πώς θα κάνει την αναδιανομή που την χαρακτηρίζει χωρίς πλούτο;

Το πρόγραμμα του Μακρόν επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά. Εχει προτείνει μεταξύ άλλων κοινούς κανόνες συνταξιοδότησης στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (πού είσαι Τάσο Γιαννίτση;), «καθολικό σύστημα» για το επίδομα ανεργίας ανοιχτό σε όλους, από τους μισθωτούς μέχρι τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Σε ό,τι αφορά το 35ωρο εργασίας, ένα από τα «ιερά τοτέμ» των Σοσιαλιστών, προτείνει την «ελαστικοποίησή» του, όχι μέσω του νόμου αλλά με πριμοδότηση των κλαδικών και εταιρικών διαπραγματεύσεων.

Ο Μακρόν θέλει να μειώσει τον φόρο επιχειρήσεων από το 33,3% στο 25%, να μετατρέψει τον φόρο μεγάλης περιουσίας σε φόρο ακίνητης περιουσίας, να απαλλάξει το 80% των γαλλικών νοικοκυριών από τον φόρο κατοικίας και να αυξήσει κατά 100 ευρώ τον μήνα τα επιδόματα αναπηρίας και γήρατος. Εχει δεσμευτεί να καταργήσει 120.000 θέσεις του δημόσιου τομέα, τάσσεται ωστόσο υπέρ της πρόσληψης επιπλέον 4.000 έως 5.000 εκπαιδευτικών, 10.000 αστυνομικών και χωροφυλάκων. Ανακοίνωσε σχέδια μείωσης του αριθμού των μαθητών ανά τάξη στις «δύσκολες» ζώνες, πριμοδότησης των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σε αυτές, παροχής μεγαλύτερης ανεξαρτησίας στα σχολεία εν γένει – και απαγόρευση του κινητού τηλεφώνου όχι μόνο εντός της τάξης, αλλά στο σχολείο συνολικά. Το σημαντικότερο δηλώνει έτοιμος για τις κοινωνικές συγκρούσεις που αναδεικνύονται.

Μοναδική προοπτική για κοινωνική απήχηση και συμβολή στην πορεία της Ελλάδας είναι η ίδρυση ενός νέου ενιαίου φορέα με ανοιχτές διαδικασίες, με πολιτική και κοινωνική συμμετοχή που θα συμπυκνώσει όλες τις αναζητήσεις στη Κεντροαριστερά

Είναι εμφανές λοιπόν ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν δύναται να ανταποκριθεί σ’ αυτήν την προοπτική παρά τις ειλικρινείς προσπάθειες που καταβάλλει η Φώφη Γεννηματά. Φάνηκε πλήρως στη πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής κι όσα ακολούθησαν . Οι διαφωνίες για το τι Συνέδριο θα κάνει η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν είναι μια άλλη αναμέτρηση μηχανισμών. Μπορεί να εμφανίζεται μερικώς ως τέτοια όμως πρόκειται για διαφορετικές στρατηγικές. Από τη μια μεριά όσοι θέλουν το «καθαρό» ΠΑΣΟΚ κορμό μιας ευρύτερης συνεργασίας για την υπεράσπιση των όσων έκανε από το 1981, κι από την άλλη όσοι βλέπουν την ανάγκη να απαντηθούν τα μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης και της Ελλάδας και αναζητούν την υπέρβασή του. Οσο όμως είναι υπαρκτές οι κουτοπόνηρες σκέψεις για στρατηγική προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή «ο κόσμος μας είναι εκεί εγκλωβισμένος» η τύχη, σαν του Αμόν, θα είναι ante portas. Ούτε και η αναγκαστική συμπόρευση με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία υπονοείται ως αντιΣΥΡΙΖΑ στρατηγική, είναι διέξοδος.

Μοναδική προοπτική για κοινωνική απήχηση και συμβολή στην πορεία της χώρας είναι η ίδρυση ενός νέου ενιαίου φορέα με ανοιχτές διαδικασίες, με πολιτική και κοινωνική συμμετοχή που θα συμπυκνώσει όλες τις αναζητήσεις στη Κεντροαριστερά. Αυτό φαίνεται να ετοιμάζονται να κάνουν και οι καταρρακωμένοι γάλλοι Σοσιαλιστές. Ιδού ο δρόμος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News