Ανθρωποι κείτονται νεκροί στην πλατφόρμα του μετρό, στην Αγία Πετρούπολη. Το παλιό βαγόνι και η αισθητική του σταθμού σε διαβεβαιώνουν πως όλα αυτά συμβαίνουν στη Ρωσία. Όμως δεν θα μπορούσε να είναι και στις Βρυξέλλες; Είναι μία σκηνή που άνετα θα τη μετέφερες στο Λονδίνο ή στο Παρίσι, μερικά μέτρα κάτω από τις μπότες των στρατιωτών που περιπολούν.

Αυτή τη φορά χτυπήθηκε η Αγία Πετρούπολη, η Ρωσία. Πριν από λίγο καιρό ήταν το Λονδίνο, πέρσι οι Βρυξέλλες και όλοι γνωρίζουμε ότι θα υπάρξουν και άλλες επιθέσεις αύριο ή μεθαύριο.

Τα επιχειρησιακά της επίθεσης στην Αγία Πετρούπολη δεν έχουν γίνει, ακόμα, γνωστά, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν υπάρχει βομβιστής αυτοκτονίας. Η βόμβα ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, τοποθετημένη σε μία τσάντα που κάποιος άφησε στο βαγόνι. Ποιος μπορεί να είναι υπεύθυνος; Ακόμα και αν δεν είναι το Ισλαμικό Κράτος, που ανέλαβε ευθύνη, μπορεί να είναι οι Τσετσένοι ή όποιος άλλος – συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις τα νήματα οδηγούν σε ένα κουβάρι από συμφέροντα.

Μία από τις μεγαλύτερες καμπάνιες στο μετρό της Νέας Υόρκης, ζητεί από τους επιβάτες να αναφέρουν οτιδήποτε ύποπτο πέσει στην αντίληψή τους. Αντίστοιχες καμπάνες γίνονται συχνά στα ευρωπαϊκά μετρό. Στη Μόσχα κάνουν συχνά ελέγχους ασφαλείας – όσο εύκολο είναι να κάνεις έλεγχο σε ένα μέσο που έχει εκατοντάδες σημεία πρόσβασης. Οι ισχυροί του κόσμου συνδέονται πλέον με την κόκκινη, ματωμένη γραμμή της τρομοκρατίας.

Αυτή τη στιγμή από τη Μόσχα ως την Ουάσιγκτον, δεν υπάρχει μεγάλη δυτική πρωτεύουσα που να μην ρίχνει ματιές πάνω από τον ώμο της, με τον φόβο της τρομοκρατίας. Ωστόσο, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα στην άμυνα, οι Ευρωπαίοι υστερούν δραματικά έναντι των Αμερικανών που επιδεικνύουν καλύτερα αντανακλαστικά πρόληψης, προφανώς και λόγω εξελιγμένης τεχνολογίας παρακολουθήσεων. Όμως αυτή τη φορά έχουμε άλλο ένα χτύπημα κατά της Ρωσίας. Και μάλιστα μπροστά στα μάτια του Πούτιν, ο οποίος ήταν στην Αγία Πετρούπολη. Είναι, αν θέλετε, το τίμημα που αναλογεί στη Ρωσία για τον ρόλο της στη Συρία και στη Μέση Ανατολή. Το μήνυμα, βέβαια, είναι σαφές και καλύπτει πολλούς μεσημβρινούς δυτικά της Μόσχας: καμία χώρα, καμία κυβέρνηση, καμία πρωτεύουσα και κανένας πολίτης της Δύσης δεν μπορούν πλέον να αισθάνονται ασφαλείς, ανέγγιχτοι από το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο.

Και αν καταφέρεις να το δεις από απόσταση, έχει ενδιαφέρον: οι κυβερνήσεις και οι μυστικές υπηρεσίες συμπεριφέρονται όπως εμείς, όταν κυνηγάμε ένα κουνούπι στο σκοτάδι. Διότι πια δεν γνωρίζουν και από πού -και πώς- θα έρθει η απειλή. Θα είναι οργανωμένο σχέδιο; Θα περιλαμβάνει βομβιστές αυτοκτονίας που, απλώς, θέλουν πλήθος για να σύρουν μαζί τους στον άλλο κόσμο; Θα είναι πυρήνας τζιχαντιστών ή μοναχικοί λύκοι που, απλώς, μισούν τον δυτικό τρόπο ζωής και μοιράζονται κοινούς εχθρούς με τα αδέρφια τους; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Δεν ξέρεις πού και πότε θα χυθεί το επόμενο αίμα. Αυτό που ξέρεις -και απολαμβάνεις- με βεβαιότητα είναι πως όταν πρόκειται για το μετρό της Αθήνας, το μόνο που φοβάσαι είναι μην έχει στάση εργασίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News