Ο νομικός πολιτισμός της Ελλάδας είναι κάπως ιδιαίτερος. ‘Οχι τόσο ως προς τις αξίες του αλλά ως προς την πρακτική εφαρμογή του. Υπάρχει εν τω μεταξύ τόσο μεγάλη ποικιλία θεσμών και νόμων που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία η προσφορά αναρίθμητων «προβλέψεων» για όλες τις «διεξόδους»…

Για παράδειγμα, το ότι ακόμα δεν έχουμε ολοκληρωμένο κτηματολόγιο αποτελεί σπουδαία κατάκτηση της «αγοράς» η οποία δρα ελεύθερα και χωρίς «αγκυλώσεις». Επίσης, στο ότι διαθέτουμε έναν θαυμάσιο νόμο περί ευθύνης υπουργών και παραγραφής αδικημάτων, είναι κίνητρο για «αποδοτικότερες» δράσεις της «επιχειρηματικότητας» του Δημοσίου- όχι βεβαίως, προς όφελός του.

Η πρόσφατη δικαστική «δικαίωση» Καραμανλή για την υπόθεση Βατοπαιδίου, μου δημιούργησε διάφορους συνειρμούς. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον «από μηχανής θεό» που σπεύδει να σώσει πολιτικά λάθη που θα οδηγούσαν σε όλεθρο -αν ο Αλογοσκούφης δεν ακύρωνε τότε όλες τις μεταβιβάσεις για το Βατοπαίδι, άλλες θα ήταν οι εξελίξεις σήμερα. Ο δεύτερος είναι πως η Εκκλησία αποδεικνύεται πάντα- η θεϊκή επίνευση ίσως- ο καλύτερος διαχειριστής των οικονομικών της διεκδικήσεων. Σε αντίθεση με το Δημόσιο που τις περισσότερες φορές, δεν στέλνει καν δικηγόρο να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του…

Από τη μία, έχεις ένα κράτος που συνεχώς, ηττάται στη διαχείριση και από την άλλη, ένα άλλο «κράτος» που επιδεικνύει τεράστιες επιτυχίες στα οικονομικά του. Ε, δεν είναι λογικό να επιλέξεις το δεύτερο;

Ο Αντώνιος Φίλος (γνωστός σήμερα ως Αρσένιος) είναι μοναχός της Μονής Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Μπήκε στην Νομική και κατά τα φοιτητικά του χρόνια, υπήρξε μέλος της ΚΝΕ. Το 1983, εγκατέλειψε τις σπουδές του για να γίνει μοναχός. Είναι ο δεύτερος σε ιεραρχία μοναχός της Μονής Βατοπαιδίου, μετά τον Ηγούμενο Εφραίμ και φέρεται ότι ενεπλάκη στην υπόθεση, με πολύ μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του… Πέραν αυτού, η δεινότητά του στην διαχείριση της περιουσίας της Μονής, είναι πασίγνωστη, όχι μόνο στο Άγιον Όρος αλλά και σε κοσμικούς επιχειρηματικούς κύκλους.

Είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί, ενώ έχουμε αποδεδειγμένα τους καλύτερους, να μην τους αξιοποιούμε στις κυβερνήσεις μας. Θα μου πεις τώρα, γιατί να αφήσουν μια μεγάλη καριέρα και να μπλέξουν με το κατακερματισμένο ελληνικό Δημόσιο.

Αυτό είναι πράγματι πρόβλημα. Τους ζητάς δηλαδή να εγκαταλείψουν ένα «σοβιετικό» επιχειρηματικό περιβάλλον, όπου οι πάντες είναι ταγμένοι στο μοναδικό «κρατικό ιδεώδες» και να δουλέψουν για ένα χώρο όπου ο καθένας θέλει να κερδίσει κάτι αποκλειστικά για τον εαυτό του! Το μυστικό βρίσκεται στην παλιά ιδιότητα του Αρσένιου, ως μέλους του ΚΚΕ. Ο άνθρωπος πέρασε από το καλύτερο «σχολείο». Γι΄αυτό μετακινήθηκε αργότερα, από την θεωρία στην πράξη. Θα μπορούσε βέβαια να ασχοληθεί με το έτερο «κράτος» του Περισσού αλλά τα μεγέθη στον κύκλο εργασιών δεν είναι συγκρίσιμα.

Μετά βεβαιότητας, ο Αρσένιος θα ήταν ο καταλληλότερος για υπουργός Οικονομικών , σε μια εποχή δύσκολη για την χώρα και τον ορθόδοξο ελληνισμό… Δυστυχώς όμως, και μόνη η σκέψη καταντά ουτοπική. Είναι σαν προτείνεις στον Κάπτεν Γουέι (δαιμόνιο κάποτε πρόεδρο της COSCO) να αναλάβει δυτική εταιρεία, όταν διοικούσε έναν καπιταλιστικό κολοσσό με κομμουνιστικά «εργαλεία».

Αυτό είναι και το επιχειρηματικό προνόμιο της Εκκλησίας: να επιχειρεί σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον έχοντας η ίδια «κομμουνιστική» οργάνωση και δομή. Και να απολαμβάνει όλες τις «ιερές» διευκολύνσεις που στερεί το πολιτικό κράτος από τον εαυτό του.

Η δικαίωση Καραμανλή είναι για τη φλυαρία μας. Αλλού είναι ο πλούτος των διδαγμάτων της υπόθεσης…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News