Επί χρόνια μας άρεσε να βαυκαλιζόμαστε για τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής των ελλήνων πολιτών στις εκλογές. Ταίριαζε και με το εθνικό αφήγημα ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία και έτσι το είχαμε το εκλέγειν στο αίμα μας –αυτό με το ελληνικό DNA καλό είναι να το προσέξουμε κάποτε, διότι είναι καραμπινάτος ρατσισμός, αλλά για χάρη της συζήτησης ας το προσπεράσουμε προς το παρόν. Γελούσαμε λοιπόν με τους Αμερικανούς που είχαν υψηλά ποσοστά αποχής, χλευάζαμε και τους Ευρωπαίους. Οταν εμείς είχαμε δημοκρατία εκείνοι έτρωγαν βελανίδια με το τσόφλι.

Παράλληλα επιλέγαμε να αγνοούμε ότι για να πάει ο Αμερικανός να ψηφίσει πρέπει να χάσει ένα μεροκάματο γιατί οι εκλογές διεξάγονται Τρίτη, εργάσιμη ημέρα, ενώ σε εμάς είναι Κυριακή. Και ήρθε μια ωραία ημέρα που έπεσαν το 2009 ευρωεκλογές σε τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και ψάχναμε ψηφοφόρους με την απόχη. Οι παραλίες πάντως είχαν γεμίσει από δημοκρατικούς πολίτες.

Κακά τα ψέματα, η συμμετοχή στις εκλογές είναι μια πράξη πολιτική από μόνη της. Απαιτεί πειθαρχία, ευσυνειδησία και ήθος. Σε καλεί η κοινωνία στην οποία ζεις, μεγαλώνεις και αναπτύσσεις τα όποια ταλέντα σου, να συμμετάσχεις σε μια διαδικασία, να της ανταποδώσεις την τιμή που σου κάνει, να αναλάβεις την ευθύνη που σου αναλογεί. Προτού βγεις σε πλατείες και αρχίσεις να διαμαρτύρεσαι απαιτείται να μπεις στο παραβάν, να κοιτάξεις το ψηφοδέλτιο, να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, να σταυρώσεις και να ψηφίσεις. Αν δεν το κάνεις δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι και sorry παιδιά, δεν είναι όλοι ίδιοι. Ποτέ δεν είναι όλοι ίδιοι.

Αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι Ολλανδοί. Ναι, η ζωή τους δεν ήταν όπως στα 90s, κανενός δεν είναι – όλοι ήμασταν νέοι και ωραίοι τότε, μεταξύ άλλων. Είναι βέβαια, η ζωή των Ολλανδών καλύτερη απ’ ό,τι στα 80s, αλλά ποιος το θυμάται. Και κάποιοι Ολλανδοί μπορεί να έχουν πρόβλημα που δουλεύουν για να δίνουν δάνεια στους Ελληνες και να χρηματοδοτούν το Προσφυγικό. Και κάποιοι ίσως να θεωρούν ότι ο Τραμπ έχει δίκιο που λέει «πρώτα η Αμερική». Οταν όμως τους κάλεσαν να συναποφασίσουν τι θέλουν, ανταποκρίθηκαν όλοι. Δεν είπαν ότι «καλός ο καιρός, ας αράξω στα κανάλια του Αμστερνταμ να καπνίσω ένα τσιγάρο». Δεν είπαν «όλοι ίδιοι είναι». Δεν άφησαν τους φανατικούς, εκείνους που φωνάζουν περισσότερο, να καθορίσουν τη μοίρα όλων.

Ενας φίλος είπε ότι οι Ολλανδοί είναι εθισμένοι σε μια ανοιχτή κοινωνία. Και ως εκ τούτου κινητοποιούνται αντανακλαστικά για να εμποδίσουν έναν ακροδεξιό που θα τους μετατρέψει σε φοβικούς. Εχει δίκιο. Ενα 82% των Ολλανδών πήγε να ψηφίσει, το υψηλότερο ποσοστό εδώ και 30 χρόνια.

Ασχέτως αν ο Μαρκ Ρούτε είναι κεντροδεξιός, αδιάφορο αν η κεντροαριστερά του Ντάισελμπλουμ ακολούθησε τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ και εξαϋλώθηκε επειδή εγκατέλειψε τις αρχές της σοσιαλδημοκρατίας. Οι Ολλανδοί παράτησαν τις δουλειές τους την Τετάρτη και πήγαν στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίσουν. Και να σταματήσουν τον Βίλντερς από το να κάνει την κοινωνία τους μη ανεκτική στο διαφορετικό. Η συμμετοχή τους σε αυτές τις εκλογές είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Μπορεί να μην μας αρέσουν, να είναι τεχνοκράτες, αδύνατοι και Βόρειοι. Αλλά όταν αυτοί ψηφίζουν, εμείς παίζουμε ρακέτες στην άμμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News