Εχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια. Ηταν 12 Φεβρουαρίου 2012 όταν σε εκείνα τα φρικτά επεισόδια που συνόδευσαν τις διαδηλώσεις κατά του PSI -του συκοφαντημένου PSI, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία- πυρπολήθηκαν μια σειρά ιστορικά κτίρια στο κέντρο της Αθήνας. Ενα από αυτά ήταν το κτίριο που στέγαζε τους κινηματογράφους «Αττικόν» και «Απόλλων». Σχεδόν πέντε χρόνια μετά, παραμονή Χριστουγέννων του 2016, ο Διονύσης Σαββόπουλος, έψαλε τα κάλαντα στην Σταδίου και Χρήστου Λαδά, θυμίζοντας στους Αθηναίους ένα χρέος: αυτόν τον φάρο πολιτισμού οφείλουν -οφείλουμε- να τον διασώσουν, να τον αναγεννήσουν, ίσως να πουν ένα «ως εδώ» στην ισοπέδωση των πάντων σε αυτά τα χρόνια κρίσης. Ισως από αυτήν την γκρίζα πια γωνιά στην κάποτε πολύφωτη οδό Σταδίου, να ξεκινήσει μια αντίστροφη πορεία. Ισως.

Ο Σαββόπουλος, χωρίς φασαρίες και πολλές τυμπανοκρουσίες, τραγούδησε κάλαντα για να ξαναγίνει η Αθήνα μια πιο γλυκιά πόλη. Την πρωτοβουλία στήριξε ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, ο οποίος είπε πως ελπίζει ότι του χρόνου, τέτοια μέρα, το «Αττικόν» και το «Απόλλων» θα έχουν ανοίξει, πιθανότατα χάρη στην καθοριστική παρέμβαση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στην αυτοσχέδια αυτή εκδήλωση, το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων σίγουρα το ελπίζουν.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Αθηναίοι δεν έπαψαν ποτέ να το ελπίζουν. Αλλά την ίδια ώρα έβλεπαν επί χρόνια, πολλά καλοκαίρια και πολλούς χειμώνες, την ψυχή της πόλης τους να σαπίζει.

Ναι, το «Αττικόν» που άνοιξε τις πύλες του στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα ήταν -και είναι- η ψυχή της Αθήνας εδώ και 100 χρόνια: ένας φορέας πολιτισμού, ένας αμφιτρύωνας των σημαντικών δρωμένων, ένας προβολέας των καλύτερων της Εβδομης Τέχνης, ένας χώρος που άλλαζε τον πολίτη, η σάλα σε έκανε πιο πολιτισμένο. Και κάποιοι τον έκαψαν. Και τον άφησαν καμένο. Γιατί;

Υποτίθεται ότι υπάρχει μια αντιπαράθεση μεταξύ του ιδιοκτήτη του κτιρίου και του διαχειριστή του κινηματογράφου για το θέμα της αποκατάστασης, άλλοι λένε ότι κάποιοι ήλπιζαν να αλλάξει το κτίριο και να γίνει εμπορικό κέντρο.

Σε αυτήν την υπόθεση, πάνε πέντε χρόνια πια, ο δήμος Αθηναίων θα έπρεπε να έχει κινηθεί πολύ πιο αποφασιστικά. Να έχει κάνει την αποκατάσταση και επαναλειτουργία του «Αττικόν» προτεραιότητά του. Διότι οι στάχτες του «Αττικόν» δεν έμειναν εκεί, μόλυναν όλη την περιοχή, την ψυχή της Αθήνας.

Ο Σαββόπουλος έκανε την εκδήλωση από ένα σημείο παραδίπλα στο «Αττικόν». Μέχρι πριν από λίγα χρόνια εκεί υπήρχε ένα πολύβουο Goody’s και ένα ιστορικό φαρμακείο. Και τα δύο έκλεισαν, δεν πατούσε πια ψυχή – ποιος να πάει σε μια περιοχή με ένα μαύρο από την κάπνα γκρεμίδι να του θυμίζει έναν εφιάλτη;

Η δραματική ερείμωση του κέντρου της Αθήνας, ξεκίνησε από τον πιο ιστορικό δρόμο της πρωτεύουσας, ξεκίνησε με το κάψιμο του «Αττικόν», λες και οι εμπρηστές του να είχαν ένα διεστραμμένο σχέδιο real estate στο νου τους. Λες;

Μεγάλωσα με το «Αττικόν». Θυμάμαι την πρώτη ταινία που είδα εκεί. Ηταν το «Τρένο της Μεγάλης Φυγής» του Αντρέι Κοντσαλόφσκι. Δεν θυμάμαι πότε ο μπαμπάς μου και η μαμά μου με πήγαν για πρώτη φορά στο σινεμά, αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που με πήγαν στο «Αττικόν». Από το 2012 έχω την αίσθηση ότι αυτό το τρένο σφύριξε για όλους μας. Ωρα είναι η Αθήνα να μας διαψεύσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News