Πάμε λίγο προς Σκανδιναβία, τώρα που μας στέλνουν το κρύο τους. Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία. Εχουν βρομόκαιρο και μεγάλες νύχτες, όμως όσα περνάνε από ανθρώπινο χέρι λειτουργούν καλά. Είναι χώρες με υψηλό βιοτικό επίπεδο, λειτουργική Δημοκρατία και κοινωνικό κράτος. Στοιχηματίζω μία εκδρομή στο χωριό του Αι Βασίλη ότι κανένας σας δεν μπορεί να μου πει ποιοι κυβερνούν και τις τέσσερις.

Αισθανθείτε θεοί και πεταχτείτε στη ζέστη της Αυστραλίας. Και δίπλα, στη Νέα Ζηλανδία που, όπως διαβάζω, είναι πλέον η καλύτερη χώρα στον κόσμο για να ζεις. Εχετε ιδέα ποιοι άνθρωποι και ποια κόμματα κυβερνούν αυτές τις χώρες; Ναι, ξέρω είναι μακριά και δεν απασχολούν τα δελτία ειδήσεων. Και πώς να τα απασχολήσουν; Στην Αυστραλία είχαν debate για το αν πρέπει να αλλάζει η ώρα και στη Νέα Ζηλανδία έκαναν δημοψήφισμα για τη σημαία τους.

Από τη μία άκρη του κόσμου, στην άλλη. Καναδάς. Δεν ζεις εκεί αν δεν αντέχεις το κρύο και το χιόνι. Αν, όμως, το πάρεις απόφαση, είναι από τις καλύτερες Πολιτείες στον πλανήτη. Εδώ το κουίζ δεν είναι ευκολάκι, δηλαδή να βρείτε τον πρωθυπουργό Τριντό. Ονοματίστε, όμως, μερικούς από τους προκατόχους του, καθώς και την πολιτική παράταση στην οποία ανήκαν. Αφήστε το, δεν το έχετε, εκτός και αν διατηρείτε εστιατόριο στο Μόντρεαλ.

Το συμπέρασμα στο οποίο προσπαθώ να σας οδηγήσω εμφανίζεται μόνο του μπροστά μας. Οι χώρες που πραγματικά ευημερούν, δεν ορίζονται από τον ηγέτη τους. Και αυτό συμβαίνει επειδή η λειτουργία των θεσμών έχει δώσει δεύτερο ρόλο στα πρόσωπα και στις πρωτοβουλίες τους. Δεν ξέρεις ποιος κυβερνάει τη Σουηδία. Ξέρεις, όμως, ότι η Σουηδία είναι ένα σοβαρό κράτος. Και αυτό υπερκαλύπτει την αίγλη ή τη φήμη ενός ηγέτη που, τις περισσότερες φορές, καλείται να λειτουργήσει ως διαχειριστής.

Αντιθέτως, με εξαίρεση το G7, που εκπέμπει τεράστια επικοινωνιακά κύματα, οι περισσότερες χώρες με γνωστούς ηγέτες είναι είτε τριτοκοσμικές, είτε υφίστανται δικτατορικό καθεστώς. Κοινώς όσο πιο έντονο είναι το στίγμα του ηγέτη, τόσο μεγαλύτερη και η υστέρηση της χώρας σε πρόοδο, ευημερία και Δημοκρατία. Πιθανότατα δε, αυτή η αρχή να εξηγεί και μερικά από τα αίτια της εθνικής μας καχεξίας. Μέχρι πρόσφατα είχαμε την τάση να ακολουθούμε ηγέτες με, σχεδόν, λατρευτικά πολιτικά ήθη. Ψηφίζουμε, κυρίως, πρόσωπο, αδιαφορώντας για το γενικότερο πλαίσιο προγράμματος και πολιτικής. Και το κυριότερο: αναγνωρίζουμε, ακόμα, στον ηγέτη τη δύναμη και τη δυνατότητα να αλλάξει τη χώρα. Αυτό είναι αφελές, δηλωτικό πολιτικού πρωτογονισμού. Και αποτυπώνεται στο θυμικό μας, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε συζητήσεις για πρόσωπα όπως ο Φιντέλ Κάστρο. Όμως για σκεφτείτε ότι μετά από εξήντα χρόνια στην εξουσία, ο Κάστρο παρέμενε το κύριο πρόσωπο της Κούβας. Η λάμψη του ανδρός δεν αρκεί. Υποχρεώθηκε και η χώρα να χαμηλώσει τα φώτα της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News