Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί για τους περισσότερους, μία ιδιαιτερότητα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Όχι όμως, για όλους. Είναι και κάποιοι που από την αρχή, δεν τους εξέπληξε αυτή η ιδιότυπη συμμαχία.

Πραγματικά, υπάρχουν και πολλοί άλλοι «εθνοπατριώτες», «ορθοδοξίζοντες», «δεξιοκάπηλοι», «γραφικοκεντρικοί», παλαιοί χουντικοί, πρώην «κομμουνιστοφάγοι» ή απλώς πολέμιοι του «νεοφιλελευθερισμού», που θα μπορούσαν να συμμετέχουν ακόμα και σε ένα πιο διευρυμένο κυβερνητικό σχήμα. Απλά, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή δεν είχαν τα κότσια να υποστούν τις «δοκιμασίες» της κοινής γνώμης, προκειμένου να συντηρήσουν τον εθνολαϊκιστικό του μύθο.

Ποιος είναι λοιπόν, ο χώρος που ανέδειξε όλες αυτές τις τάσεις που ορκίζονται στον κρατισμό, ελίσσονται με τον λαϊκισμό και επενδύουν συνεχώς, στον απομονωτισμό; Η ίδια η Δεξιά, από το τέλος του Εμφυλίου και μετά.

Σε όλες τις φάσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της Δεξιάς, βολεύτηκαν μια χαρά με τον υπαρκτό ή αιωρούμενο κίνδυνο του Κομμουνισμού. Για αυτό και δεν θέλησαν ποτέ να τον αποσύρουν από την ελληνική κοινωνία. Είτε επρόκειτο για τους ακραίους εθνικιστές των βασιλικών είτε για τους «αιρετικούς» Δεξιούς της ΕΡΕ είτε για τους πιο κεντρώους του Γεωργίου Παπανδρέου, όλοι επέμεναν να οργανώνουν «κυνήγι αλεπούς» με την Αριστερά να παίζει το ρόλο του θύματος.

Κι αυτό βόλευε μια χαρά και τους μεν και τους δε. Από τη μία, έχτιζαν ιδεολογία προστάτη οι Δεξιοί κι από την άλλη, δημιουργούσαν τον μύθο του ηττημένου «επαναστάτη» οι Αριστεροί. Στην ουσία είχαμε να κάνουμε με δύο παράλληλους μύθους που εξαντλούσαν την κοινωνία με τις «παρηγορητικές» αφηγήσεις τους, εμποδίζοντάς την να αναπτυχθεί.

Επρεπε να περάσουν 70 χρόνια δοκιμασίας της ελληνικής κοινωνίας για να αποκαλυφθεί τι ρόλο έπαιζαν όλοι αυτοί οι «ορκισμένοι εχθροί» που συντηρούσαν το θέατρο του παραλόγου, εις βάρος μας

Ακόμα πιο πολύ, αυτή η κατάσταση βόλεψε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Το πιο αποκαλυπτικό δείγμα είναι η παράδοση της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ, το ΄81, από μία Κεντροδεξιά που δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να εμποδίσει την καπηλεία του αντιχουντικού πνεύματος από την Αριστερά. Οι δύο κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να εξηγήσουν στον κόσμο τι συνέβη πραγματικά στην περίοδο της Χούντας αλλά συνέβαλαν, με την απροθυμία τους, και στην έξαρση του αντιδυτικού πνεύματος (οι Αμερικανοί έφεραν την Χούντα κτλ) από το ΠΑΣΟΚ. Το ότι ο έμπειρος πολιτικός πρόλαβε να πετύχει την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ, είναι μεν τεράστιο επίτευγμα αλλά σε καμία περίπτωση, δεν αποτέλεσε λαϊκή και κοινωνική επιδίωξη.

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν, για τον Γοργοπόταμο που ενέπνευσε τον «πανηγυρικό» του προέδρου των ΑΝΕΛ, στο συνέδριο τους ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσαμε στη θέση του να βρούμε και πολλούς άλλους Δεξιούς – εντός και εκτός κυβέρνησης- που θα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Απλά το σχήμα των Συριζανέλ είναι η μεγάλη αποκάλυψη των κοινών δρόμων που ακολούθησαν στην μεταπολεμική Ελλάδα, οι δύο αντίθετοι πόλοι μιας κοινής ιδεολογίας: Του κρατισμού και της εθνοτικής εσωστρέφειας.

Έπρεπε να περάσουν 70 χρόνια δοκιμασίας της ελληνικής κοινωνίας για να αποκαλυφθεί τι ρόλο έπαιζαν όλοι αυτοί οι «ορκισμένοι εχθροί» που συντηρούσαν το θέατρο του παραλόγου, εις βάρος μας. Αυτοί που συνηθίζουν πάντα να εξευτελίζουν και να καταστρέφουν τη χώρα, όταν κάποιοι άλλοι πεθαίνουν, για να την τοποθετήσουν στο πλευρό των νικητών. Το πολιτικό σύστημα είναι γεμάτο από «πρόθυμους» διεκδικητές «εθνικών» ή «λαϊκών» τροπαίων που περιμένουν την σειρά τους για να εμφανιστούν. Ο «Γοργοπόταμος» πάντα θα τους ενώνει, σε κάθε διεκδίκηση της εξουσίας. Αν οι επόμενες ηγεσίες δεν το αντιληφθούν γρήγορα, το θεατρικό θα συνεχίζεται και στο μέλλον, εμποδίζοντας την χώρα να αναπτυχθεί και να σταθεί στα πόδια της στον σύγχρονο κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News