O Γκάρι Τζόνσον, υποψήφιος των Φιλελευθέρων για την Προεδρία των ΗΠΑ, συνελήφθη αδιάβαστος. Ερωτηθείς σε τηλεοπτική συνέντευξη, τι θα έκανε για το Χαλέπι (αγγλιστί Αλέπο) εάν τυχόν εκλεγόταν, (που δεν θα εκλεγεί), απάντησε «τι είναι το Αλέπο;». Και όταν ο δημοσιογράφος άρχισε να του εξηγεί, εκείνος κατάλαβε ότι μάλλον τα έκανε θάλασσα και προσπάθησε ανεπιτυχώς να τα μπαλώσει. Δεν τα κατάφερε. Είχε ήδη γίνει viral. Δηλαδή, σκόρπισε στα πέρατα της Γης μέσω των social media ως επιδημία. Επιδημία άγνοιας…

Το ύφος της κριτικής που δέχτηκε ο κ. Τζόνσον, είναι για μένα πολύ πιο απεχθές από το σοβαρό λάθος στο οποίο ο ίδιος υπέπεσε. Πράγματι, η άγνοια για το «τι είναι το Αλέπο;», πόσο μάλλον για το τι συμβαίνει στη πόλη αυτή που είναι «το ρημαγμένο σύμβολο» μιας από τις πιο σοβαρές, πολύνεκρες και για πολλούς αδιανόητες εμφύλιες συρράξεις στη σύγχρονη Ιστορία της ανθρωπότητος, είναι αποκαρδιωτική. Περί αυτού, καμία αμφιβολία.

Όμως, ο ορυμαγδός της εναντίον του κριτικής, και κυρίως το ύφος αυτής, είναι πέρα ως πέρα απαράδεκτος – θα έλεγα και θλιβερός. Αν εξαιρέσω καμιά δεκαριά σοβαρά και έγκυρα ξένα μέσα ενημέρωσης που ορθώς τον επέκριναν σκληρά, με πολιτικούς όρους αλλά και σε επίπεδα κόσμια, όλο το υπόλοιπο ενημερωτικό και «τάχα μου ενημερωτικό» σύστημα, με τον ειρωνικό, περιπαικτικό και υπεροπτικό τρόπο με το οποίο αναμετέδωσε και σχολίασε το παραστράτημα, στην ουσία γελοιοποίησε στο πρόσωπο του αμερικανού πολιτικού και την δική του, του μιντιακού τσίρκου εννοώ, ντάλε κουάλε αγραμματοσύνη. Άσε που οι πλείστοι το έκαναν διότι τα βιντεάκι με τέτοια «πιασάρικα θέματα», είναι μάννα εξ ουρανού για να μαζέψουν τα sites κτυπήματα.

Δείτε εδώ φωτογραφίες από το Χαλέπι

Συνειδητά χρησιμοποιώ τη λέξη «αγραμματοσύνη», διότι οι περισσότεροι που βγήκαν, κυρίως στα διαπιστωμένης μη σοβαρότητος sites τους με τον πηχυαίο τίτλο «μεγάλη γκάφα αμερικανού πολιτικού που δεν ξέρει το Χαλέπι», εάν κάθονταν αντ’ αυτού στο ίδιο στούντιο όταν του ετέθη το ερώτημα, με ανοικτό το στόμα θα έμεναν και αυτοί…

Θα πει κάποιος: Ναι, αλλά τα sites δεν διεκδικούν πολιτικό αξίωμα, και δη αυτό του Προέδρου των ΗΠΑ (ασχέτως εάν ο Τζόνσον κατεβαίνει απλώς για να δηλώσει παρών με το κόμμα του). Σόρι, αλλά δεν το τρώω πια αυτό το επιχείρημα. Ιδίως εάν πέφτει στο τραπέζι προς υπεράσπιση μέσων ενημέρωσης ή και άλλων κοινωνικο-πολιτικών παραγόντων που, κατά τη γνώμη μου, επίσης όφειλαν να ξέρουν τι είναι το Χαλέπι και τι συμβαίνει εκεί.

Αλήθεια, έχετε διαβάσει τους τελευταίους μήνες συστηματικά τα ελληνικά ΜΜΕ; Έχετε παρακολουθήσει την καθημερινή ατζέντα της πολιτικής επικαιρότητας που προβάλλεται από την πλειοψηφία τους και συζητείται από το πρωί ως το βράδυ;

Ο δικός μας πολιτικός κόσμος, ο δημοσιογραφικός σε μεγάλο εύρος του, αλλά και μεγάλο μέρος των πολιτών που υποτίθεται πως είναι «μέσα τα πράγματα», είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουν τι γίνεται στη Συρία που, εκτός των άλλων, είναι μια ανάσα απόσταση από μας, στην ίδια γειτονιά;

Την γειτονιά, παρεμπιπτόντως, της Μεσογείου, για την οποία ετελέσαμε αυτές τις μέρες και μία από τις πιο άχρηστες διασκέψεις κορυφής που έγιναν ποτέ, καταλήγοντας μάλιστα και σε μια λεγόμενη Διακήρυξη των Αθηνών (μεγάλα λόγια, μεγάλοι τίτλοι, όπως πάντα), που δεν λέει απολύτως τίποτα, και είναι ήδη εκτός τόπου και χρόνου, Ιστορία, που λέμε. Συντάσσουμε υποτιθέμενο μέτωπο εναντίον της λιτότητας που μας έχει επιβάλει δήθεν η ανάλγητη Ευρώπη του βορρά, και φιλοξενώντας εδώ τα παιδιά του πολέμου της Συρίας, τα έχουμε σε κέντρα όπου, σύμφωνα με την Human Rights Watch, συνυπάρχουν με ποντίκια σε υγειονομική κόλαση.

Και βγαίνει κι ο ανεκδιήγητος Κυρίτσης, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης για την προσφυγική κρίση, και δηλώνει πως «σίγουρα ένα αστυνομικό τμήμα δεν είναι χώρος κράτησης για παιδιά, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει και άλλος τρόπος να εγγυηθεί κανείς για την ασφάλειά τους»!

Αυτός ο άνθρωπος, ξέρει αλήθεια τι είναι το Χαλέπι και τι γίνεται εκεί; Είναι δυνατόν να ξέρει, και να λέει τέτοια πράγματα απαντώντας σε εύλογα ερωτήματα ξένων δημοσιογράφων «γιατί έχετε παιδιά στοιβαγμένα ακόμα και μέσα σε αστυνομικά τμήματα, υπό απάνθρωπες και ανθυγιεινές συνθήκες;».

Εμείς λοιπόν, που δεν μένουμε στην άλλη άκρη του κόσμου όπως ο αδαής κύριος Τζόνσον, και που φιλοξενούμε (τρόπος του λέγειν) στο έδαφός μας μερικά από τα εκατοντάδες χιλιάδες τραγικά θύματα αυτού του θηριώδους εμφυλίου πολέμου, πότε, σε ποιες περιστάσεις και με ποιο τρόπο δείξαμε αλήθεια ότι όχι μόνο ξέρουμε τι συμβαίνει εκεί (που, μεταξύ μας δεν ξέρουμε, ιδέα δεν έχουμε), αλλά και πρακτικά εφαρμόζουμε μέτρα και προωθούμε πολιτικές πρωτοβουλίες για να υιοθετήσουν το πρόβλημα και άλλοι;

Αντίθετα, όπου πάμε κι όπου σταθούμε, κλαιγόμαστε περισσότερο για την δική μας δυστυχία (φτωχή, χρεοκοπημένη, υπό επιτήρηση χώρα, να είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε τόσους πρόσφυγες), και διεκδικούμε πόρους για να τους τακτοποιήσουμε προσωρινά κάπου, ώσπου να φύγουν και να πάνε στο καλό. Αυτή είναι η επίσημη, δική μας φιλοσοφία και προσέγγιση στο «τι γίνεται στο Χαλέπι;». Δεν έχουμε προφέρει ούτε λέξη για την δυστυχία ενός παιδιού, που τώρα ζει υποτίθεται στα μέρη μας. Κι αν το έχουμε αγκαλιάσει, είναι μόνο για μια στιγμιαία φωτογραφία.
Κοροϊδεύουμε όμως, «χα-χα-χα», έναν αδαή αμερικανό πολιτικό που όμοια με μας, δεν έχει ιδέα τι γίνεται στον κόσμο!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News