Την Πέμπτη 4 Αυγούστου ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ο Γιώργος Αφρουδάκης, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 40 του χρόνια. Ο Γιώργος είναι ο μεγαλύτερος από τα τρία αδέλφια. Ο Χρήστος, ο μικρότερος, είναι ο αρχηγός της εθνικής μας ομάδας στο Ρίο που αύριο μπαίνουν στη μάχη των Ολυμπιακών Αγώνων με τις ευχές όλων μας.

Ο Γιώργος ξεκίνησε από το μεγάλο σχολείο του Ν.Ο.Βουλιαγμένης και μετά έπαιξε σε Πανιώνιο, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό απ’ όπου χθες ανακοίνωσε ότι κλείνει την επαγγελματική του καριέρα. Αφησε πάντως μια χαραμάδα στο κλείσιμο γιατί θα βοηθήσει όπως είπε την ομάδα–όραμά του, τον Απόλλωνα, να ανέβει από την Α2 στην Α1. Φέτος στο τσακ δεν τα καταφέρανε. Ο Γιώργος, όπως και όλη η οικογένεια είναι Απολλωνιστές από κούνια βλέπετε…

Ηταν από τους βασικούς πυλώνες στην πορεία της Βουλιαγμένης και της εθνικής ομάδας τις δεκαετίες του ’90 και του 2000. Επαιξε κι αυτός σε πέντε Ολυμπιάδες και εκατοντάδες φορές με το εθνόσημο. Συμπέσαμε από το 1992 ως το 2002 και είχαμε καταπληκτική χημεία.

Οι παίκτες πολλές φορές παρεξηγιούνται μεταξύ τους στην προπόνηση ή και στον αγώνα. Είτε μια λάθος πάσα ή ένα σουτ που δεν έπρεπε ή μια βοήθεια που δεν δόθηκε. Με τον Γιώργο ούτε μια φορά στα τόσα χρόνια δεν μου συνέβη. Στις όποιες λάθος πάσες του έκανα όταν πάλευε να πάρει θέση στον φουνταριστό, μου απαντούσε με νεύμα «δεν πειράζει». Ηταν ο συμπαίκτης που ήθελες. Με πολλή προσωπικότητα αλλά καθόλου αλαζονεία. Επαιζε δυνατά αλλά ποτέ βρώμικα. Ενας ήρεμος γίγαντας που το χαμόγελό του σε κάθε νίκη, σε κάθε επιτυχία έσβηνε όλη την κούραση και τα κτυπήματα του παιχνιδιού. Ηταν από τους λίγους φουνταριστούς που μπορούσε να αντέξει όλο το παιχνίδι, ας είναι καλά τα χιλιόμετρα που κολυμπούσαμε μικροί με τον Γιάννη Γιαννουρή.

Στο «Θεώρημα της επτάδας» είναι από τους πρωταγωνιστές του (μυθ)ιστορήματος. Δεν σας λέω ποιος χαρακτήρας είναι, θα τον καταλάβετε εύκολα αν το διαβάσετε. Ενα κουσούρι είχε. Δεν θα ξεχάσω πώς πήγε να με πνίξει στους πανηγυρισμούς για το Ευρωπαϊκό Κύπελλο το 1997, ή στη νίκη μας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου επί των Ούγγρων την ίδια χρονιά (οι πανηγυρισμοί στο νερό έχουν τα ρίσκα τους…). Αυτά που ζήσαμε μαζί δεν ξεχνιούνται, είναι το κοινό μας βιβλίο. Ενα βιβλίο πυκνογραμμένο όπου ανάμεσα στα χαμόγελα και στα πανηγύρια θα βρεις στις σελίδες του και πολλά σημάδια σταγόνων από ιδρώτα και δάκρυα.

Και επειδή η ζωή κύκλους κάνει, το δίδυμο Μαυρωτά – Αφρουδάκη θα το ξαναδείτε σύντομα, είκοσι χρόνια μετά την τελευταία φορά. Μόνο που αυτή τη φορά ο Μαυρωτάς θα είναι ο γιος μου ο Λεωνίδας που θα παίξει συμπαίκτης με τον νονό του, τον Γιώργο, στον Απόλλωνα για να τον ανεβάσουν στην Α1. Πού να το φανταζόταν όταν τον έβγαζε από την κολυμπήθρα, ότι θα έκλεινε την καριέρα του περιμένοντας τις πάσες του…

Γιώργο σ’ ευχαριστούμε για όσα έκανες για το ελληνικό πόλο. Ηταν πραγματική ευλογία να σε έχω συμπαίκτη. Η ζωή όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς;) δεν έχει rewind. Προχωράμε, ξεκινάει το επόμενο οκτάλεπτο…

---

* Ο Γιώργος Μαυρώτας ήταν επί σειρά ετών αρχηγός της εθνικής ομάδας πόλο. Οπως και ο Γιώργος Αφρουδάκης, είναι από τους ελάχιστους πολίστες παγκοσμίως που έχουν αγωνιστεί σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και βουλευτής με το Ποτάμι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News