Για την ανάκτηση του ελέγχου επί της δημόσιας περιουσίας θα χρειαστεί ένας αιώνας που, χάρη στη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, απομειώθηκε κατά ένα έτος. Κάτι παραπάνω από μία ζωή, αλλά δεν είναι δα και δραματικά μεγάλο διάστημα. Να, μία φρέσκια ποινική υπόθεση θα εκδικαστεί μετά από δέκα χρόνια. Με τις αναβολές, θα τελεσιδικήσει όταν το Δημόσιο ανακτήσει τον έλεγχο του μετρό.

Φυσικά και δεν είναι αστείο, ασχέτως αν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα είναι η ανάδειξη της κωμικής πλευράς της. Οι δικηγόροι αποφάσισαν συνέχιση της αποχής τους ως τις 6 Ιουνίου. Πώς αντέχουν; Ερώτηση και αυτή… Με το νέο ασφαλιστικό και φορολογικό καθεστώς, οι περισσότεροι λειτουργούν απλώς ως κακοπληρωμένοι μεσάζοντες κατά τη ροή των χρημάτων προς την Εφορία και τα Ταμεία. Κατά μία εκδοχή, ένας μέσος δικηγόρος δεν χάνει και πολλά αν σταυρώσει τα πόδια πάνω στο γραφείο και περιμένει να πέσουν οι σοβάδες από το ταβάνι.

Εσχάτως έγινε και ελαφρώς πιο ελαστικός ο Δικηγορικός Σύλλογος. Δίνει άδεια για την κατάθεση δικογράφων και ασφαλιστικών μέτρων -κάτι θα μπει στην τσέπη. Ομως ο κλάδος βρίσκεται σε πόλεμο με την κυβέρνηση. Εδώ και μήνες η Δικαιοσύνη υπολειτουργεί, σέρνεται με καχεξία, φορτώνοντας χιλιάδες υποθέσεις στην πλάτη της. Αυτό δεν έχει συμβεί σε καμία χώρα του δυτικού κόσμου. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι μία κανονική χώρα του δυτικού κόσμου.

Οι επιπτώσεις στην ποινική δικαιοσύνη είναι γνωστές. Μεγάλες δίκες πηγαίνουν πίσω, απατεώνες έχουν χρόνο να ετοιμαστούν για Λατινική Αμερική, η έννοια του δικαίου καθίσταται περισσότερο υποκειμενική από ποτέ.

Είναι εντυπωσιακό πώς η χώρα και το πολίτευμα λειτουργούν χωρίς Δικαιοσύνη. Και ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πώς ενσωματώθηκαν όλα αυτά στην καθημερινότητα του κράτους και των πολιτών

Υπάρχουν διάφορα σενάρια. Μπορεί, ας πούμε, οι δικηγόροι να επιστρέψουν στα δικαστήρια τον Ιούνιο, αλλά όλα να πάρουν μπροστά από Σεπτέμβριο. Δεν αποκλείεται, επίσης, η αποχή να συνεχιστεί μόνο για τα Διοικητικά Δικαστήρια. Αν θέλετε να παίξετε στοίχημα, βάλτε εδώ τα λεφτά σας. Εκεί τα έχει και το κράτος. Οι δικηγόροι, που λέτε, σκέφτονται να παραμείνουν μακριά από τα Διοικητικά Δικαστήρια, πατώντας την κυβέρνηση στον κάλο, δηλαδή στα έσοδα. Πρακτικά, αυτό σημαίνει τα εξής:

Δεν εκδικάζονται φορολογικές υποθέσεις που θα έδιναν στο κράτος επιπλέον έσοδα. Αυτό ήταν και απαίτηση των δανειστών, αλλά ας πάει η Ντέλια να βρει δικηγόρο.
Δεν υπογράφονται συμβάσεις για έργα. Πιο απλά, όσο δεν λειτουργούν Διοικητικά Δικαστήρια, είναι δύσκολο, ως απίθανο να ξεκινήσουν έργα.
Εννοείται ότι ταλαιπωρούνται πολίτες που έχουν υποθέσεις ασφαλιστικού περιεχομένου, προσφυγές για το ύψος της σύνταξης κ.λ.π.
Και κάτι καλό για την κυβέρνηση: η αποχή των δικηγόρων δεν επιτρέπει προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας για αποφάσεις και πράξεις της Διοίκησης. Η χαρά του υπουργού…

Αν οι λογιστές συνέχιζαν την αποχή τους το μόνο που θα έλειπε θα ήταν ένα «Κλειστόν» δίπλα στο εθνόσημο. Κράτος χωρίς Δικαιοσύνη και έσοδα δεν μπορεί να λειτουργεί. Λάθος. Μπορεί. Είναι εντυπωσιακό, λοιπόν, πώς η χώρα και το πολίτευμα λειτουργούν χωρίς Δικαιοσύνη. Και ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πώς ενσωματώθηκαν όλα αυτά στην καθημερινότητα του κράτους και των πολιτών. Περίμενα να ακούσω την Κυριακή, στη Βουλή, φορτισμένες αναφορές στην «αναστολή του δικαίου». Δεν ακούστηκε λέξη ούτε καν από τον Μητσοτάκη, όταν εγκαλούσε τον Τσίπρα για την κατάσταση της χώρας. Η καθημερινότητα των πολιτών δεν αγχώνει πλέον τους πολιτικούς.

Και όμως. Ζούμε σε μία χώρα που ο πολίτης αδυνατεί να βρει το δίκαιο του, ταλαιπωρείται να βρει την υγειά του, ιδρώνει για να βρει μία άκρη. Ταυτοχρόνως φορολογείται αγρίως, υφίσταται μείωση εισοδήματος, πιέζεται σαν μυγάκι που πέφτει σε παρμπρίζ. Και όλο αυτό, το μεταχειριζόμαστε εξαιρετικά ψύχραιμα. Μοιρολατρικά και στωικά μαζί. Cool. Αντέχουμε τα πάντα. Αυτά περί οργής είναι τελικά μόνο για τοίχους και ντουντούκες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News