Σκέφτομαι τη μάνα μου πάνω σε μια σκηνή που την βλέπουν εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο. Βγαίνει ντυμένη κλόουν, με ροζ μαλλί, ζαρτιέρες και μάτια δακρυσμένα. Πιάνει το μικρόφωνο και τραγουδάει αδειάζοντας παράλληλα ένα μπουκάλι βότκα, ενώ σε μια γιγαντοοθόνη πίσω της εμφανίζεται μια τεράστια φωτογραφία μου. «Φέρτε μου να πιω! Λίλα γύρνα πίσω σ’ αγαπώ!» ουρλιάζει στο μικρόφωνο πέφτοντας κάτω ημιλιπόθυμη.

Ευτυχώς η μάνα μου δεν είναι Μαντόνα γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσω αυτή τη σκηνοθετημένη σκηνή δράματος, αυτό το μονόπρακτο ποπ μητρικής οδύνης και παροξυσμού. Δεν θα ‘θελα η μάνα μου να μεταφέρει σε καμιά σκηνή το πρόβλημα που έχει μαζί μου και να το κάνει προϊόν προς πώληση, όπως τα μπλουζάκια που πωλούνται στις συναυλίες της.

Γιατί αυτό κάνει η Μαντόνα, έχει βάλει μέσα στην περιοδεία της ακόμα ένα μπλουζάκι, που γράφει πάνω: είμαι λιώμα για τον γιο μου, ωϊμέ! Βασικά,  είναι το κεντρικό μπλουζάκι του μαγαζιού, είναι το σήμα-κατατεθέν της περιοδείας της. Δεν το κάνουν όλοι. Ο Μπρους Σπρίνγκστιν δεν έχει κρεμάσει τη ζωή του στη σκηνή. Ο τραγουδιστής στη Λυρική δεν αφήνει την κορώνα στη μέση να μας πει τον πόνο του για το παιδί του. Η Χαρούλα Αλεξίου δεν έχει καταρρεύσει στη σκηνή παραληρώντας για ένα πρόβλημά της.

Μπορεί να βλέπουμε τον πόνο και τα προβλήματα ενός καλλιτέχνη στη δουλειά του, μπορεί δηλαδή να τα περνάει στο έργο και στην ερμηνεία του, αλλά δεν τα χρησιμοποιεί ως μέσο για να πουλήσει τον εαυτό του. Ομως η Μαντόνα είναι εντελώς μα εντελώς αδίστακτη ώστε να κάνει ακριβώς αυτό. Τυχαία έγινε άλλωστε κορυφαίο είδωλο της ποπ κουλτούρας; Είναι τόσο αδίστακτη που μπορεί να κάνει τον μητρικό της βραχνά σόου και να τον θέσει στην υπηρεσία της καριέρας της. Γιατί ξέρει ότι θα συζητηθεί και θα ξεπουλήσει.

Πριν λίγες μέρες, το Down Town προκάλεσε αντιδράσεις για τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε στο εξώφυλλό του τον πόνο για το Προσφυγικό. Στην ουσία, δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που προστάζει το ύφος του. Μετέτρεψε, προκλητικά και άκομψα σε προϊόν τον πόνο του άλλου και τον κρέμασε στα περίπτερα, με τον ίδιο τρόπο που η Μαντόνα κρέμασε τον πόνο για τον γιο της σε μια σκηνή. Και οι δύο το έκαναν, όχι για να ευαισθητοποιήσουν, όχι για να αναδείξουν το προσφυγικό πρόβλημα ή το ζόρι της επιμέλειας ενός έφηβου γιου, αλλά περισσότερο για να φανούν οι ίδιοι μέσα απ’ αυτό.

ΥΓ: Είναι άλλο να παίζεις στην Επίδαυρο επειδή είσαι καλός ηθοποιός και άλλο να θες να παίξεις στην Επίδαυρο για να σε πούνε καλό ηθοποιό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News