Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να γραφτεί ένα άρθρο -πόσω μάλλον πολλά άρθρα- για τις αναρτήσεις του Σταμάτη Κραουνάκη. Πρόκειται για έναν αναμφίβολα σημαντικό και χαρισματικό μουσικοσυνθέτη ο οποίος συστηματικά αδικεί το έργο του προβαίνοντας κατά καιρούς σε πολιτικές δηλώσεις ακραίες, προσβλητικές και αποπνέουσες την αίσθηση της παντελούς αδιαφορίας για οποιαδήποτε μορφή ευπρέπειας.

Η άμεση όμως στήριξη των αναρτήσεών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους τον Παύλο Πολάκη και τη Ρένα Δούρου τρέπει αμέσως μια δήλωση πολιτικού χαβαλέ τελευταίου θρανίου στον πιο καλό μαθητή της κουλτούρας της περιχαράκωσης με την οποία επιχείρησαν να εμποτίσουν στο παρελθόν οι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ την ελληνική κοινωνία.

Ολα βέβαια έχουν ως αφετηρία μια έκδηλη ροπή προς μια αντανακλαστική μικρότητα. Ένα φορτηγάκι με μια καταξιωμένη τραγουδίστρια που εθελοντικά γεμίζει με μουσική τη σιωπηλή λόγω καραντίνας Αθήνα ξυπνά οπωσδήποτε την αγανάκτηση όσων καθίστανται παγίως ευέξαπτοι κατά την αντιπολιτευτική τους περίοδο.

Υστερα όμως, υπάρχουν μια σειρά από πιο σοβαρά ζητήματα που εγείρονται μέσα από τις αναρτήσεις Κραουνάκη. Οταν, παραδείγματος χάριν, αναφερόμενος στο Μέγαρο Μαξίμου το χαρακτηρίζει ως «λημέρι» του Πρωθυπουργού, δείχνει να μην έχει καμία συναίσθηση της εναλλαγής στην εξουσία ως θεμελίου της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Σε μια τέτοια δημοκρατία, η εξουσία δεν είναι ιδιοκτησία, του εμπραγμάτου μάλιστα δικαίου, είναι λειτούργημα.

Ο κ. Κραουνάκης θα όφειλε να το γνωρίζει αυτό, αφού εκφέρει δημόσιο λόγο. Οπωσδήποτε όμως θα όφειλαν να το γνωρίζουν όσοι από το ΣΥΡΙΖΑ κατείχαν δημόσια αξιώματα και επικρότησαν τις δηλώσεις του. Οσο δε για τον όρο «λημέρι» που παραπέμπει σε καταφύγιο ληστρικών ομάδων, είναι αδύνατον ο κ. Κραουνάκης να ισχυριστεί ότι τον χρησιμοποίησε εκ παραδρομής, όταν έχει μάλιστα γράψει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν και όχι ευρέως γνωστό, τραγούδι για τον λήσταρχο Νταβέλη.

Ποιο όμως είναι το πιο επικίνδυνο σε όλη αυτή την ιστορία, αυτό για το οποίο οφείλουμε να είμαστε όλοι σε επαγρύπνηση; Η αναβίωση της προσπάθειας, με αφορμή ένα αθώο περιστατικό, να ξαναχωριστεί η ελληνική κοινωνία σε φατρίες, εξουσιαζόμενες από δημόσια πρόσωπα-φυλάρχους. Και δεν νομίζω πως υπάρχει πιο εμβληματικός χώρος ανάδειξης αυτής της υποτροπιάζουσας παθογένειας από τον χώρο της μουσικής.

Οι μελωδίες διαχρονικά ενώνουν τους ανθρώπους, τους καθιστούν κοινωνούς μιας κοινής αρμονίας, της μελωδίας και των συναισθημάτων.

Ενας μουσικοσυνθέτης είναι το κατ’ εξοχήν πρόσωπο που αποσκοπεί στο να συνθέτει και όχι στο να χωρίζει.

Ο αποκλεισμός λοιπόν προσώπων από το κοινό του, η βίαιη αποκοπή ενός μέρους του ακροατηρίου του δεν κάνει κακό μόνο στον ίδιο και στην καλλιτεχνική του παραγωγή. Επιχειρεί να χωρίσει την ίδια την κοινωνία. Δεν ξέρω αν ο κ. Κραουνάκης το έπραξε εκουσίως ή ακουσίως. Θα προτιμούσα να το έκανε απερίσκεπτα. Βλέποντας όμως να επικροτούν τις δηλώσεις του πρόσωπα που συμμετέχουν στον πολιτικό διάλογο από θέσεις ευθύνης δεν γίνεται παρά να ανησυχούμε και να επισημαίνουμε όσο είναι καιρός πως αυτή είναι μια επικίνδυνη ατραπός που δεν πρέπει ποτέ ξανά να διαβούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News