Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα koritsi που 1) δεν είχε δουλειά, 2) δεν είχε μία και 3)δεν είχε μυαλό στο κεφάλι του. Είχε όμως 1) γαμάτο διδακτορικό στη Φιλοσοφία 2) θηριώδη εμπιστοσύνη στον εαυτό του (μη ρωτάτε γιατί ρε, γιατί έτσι!) και πολύ προσφάτως απέκτησε 3) ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο στο στόμα! Το πρόσφατο αυτό χαμόγελο δεν ήταν εντελώς ξεκούδουνο όπως το koritsi μας. Προερχόταν από την εξίσου πρόσφατη συνάντησή του με έναν ξανθό άγγελο που κατά διαβολική σύμπτωση έλαβε χώρα στα άδυτα της πολυεθνικής κόλασης! Το koritsi όπως καταλαβαίνετε κόλλησε με το πριγκηπικό γκομενάκι και (ενώ ήτο απολυθείσα πριν καν προσληφθεί), τα γραψε όλα, πήρε μια καφεδιά και την άραξε στα πεζούλια. Εν ολίγοις έκανε καραούλι χαμογελώντας χαζά σε αγνώστους ανθρώπινους πόρους που μπαινόβγαιναν από την πόρτα της (ευχαριστώ ω) Εταιρείας. Κάποια στιγμή μάλιστα της ήρθε μέχρι και η σκέψη να τραγουδήσει την επιτυχία «Λίγο τούλι για τον Χριστούλη». Τόσο ηλίθιο ήταν το ύφος της που κάποιος πονοψυχιάρης της άφησε ένα ευρώ δίπλα στο άδειο κυπελάκι του καφέ (ναι άγιε Βασίλη, η ανθρωπιά δεν χάθηκε από αυτή τη γαμούπολη).

Και η ώρα περνούσε. Και η μασέλα του κοριτσιού πιάστηκε από το χαμόγελο. Και το γκομενάκι άφαντο (αααα, τι θα γίνει ρε Σάντα; Πως θα βγει το χριστουγεννιάτικο λαβ στόρι αν δεν σκάσει μύτη ο θεός;)
Βγήκαν κουτσοί, βγήκαν στραβοί, βγήκαν χαϊστες μανατζέρηδες, βγήκαν καμένα στελέχια, βγήκαν κάτι μαστόρια που επισκεύαζαν το καλοριφέρ στον δεύτερο, αλλά ο ξανθός δεν βγήκε. Τι διάολο, αναρωτήθηκε το αθώο κορίτσι. Αυτή η σκρόφα τον κράτησε για πάρτη της;

Ένα ταξικό μένος, μια προλεταριακή οργή φούντωσε μέσα της. Σας υπενθυμίζω πως μολονότι όλα αυτά διαδραματίζονται στην Λιμνούπολη, η ηρωίδα μας είναι αμετανόητα πολιτικοποιημένη. Μα τη Ρόζα Λούξενμπουργκ, θα τη σκίσω τη μάγισσα, είπε. Να δεις , θα του δωσε κάνα μήλο (βλ. μπόνους) και τον μεταμόρφωσε σε γουρούνι (δηλ. στέλεχος) Βεβαίως δεν είναι ωραίο πράμα να ξεπουλιέται τόσο εύκολα (και τόσο φτηνά!) ο αγαπημένος σου αλλά άμα δεν είναι ακόμα αγαπημένος σου (και κυρίως άμα έχει τέτοια κορμάρα) το ξεπερνάς για ένα τρίμηνο. Μετά τον κοπανάς από κάτω μέχρι να μετανιώσει και να κάνει 7 μετάνοιες προς τη μεριά του Περισσού και άλλες 7 στα 7 σημεία του ορίζοντα όπου διασκορπίστηκε αλλού η Αριστερά, αλλού η πρόοδος κι αλλού η μαλ..κία.

Ξαναμπαίνει λοιπόν από την περιστρεφόμενη πόρτα στα άδυτα της κολάσεως, γράφει στα παλιά της τα μποτάκια τις διαμαρτυρίες του Νυχιού/ρεσέψιονιστ και παίρνει το ασανσέρ για τον 5ο. Δεν παίρνω όρκο αλλά ένας τύπος που ανέβαινε μαζί της την άκουσε εκεί γύρω στον τρίτο να απαγγέλει Ρίτσο:
(Είχες τα μάτια σκοτεινά, σφιγμένο το σαγόνι
κι ήσουν στην τόλμη σου γλυκός, ταύρος μαζί κι αηδόνι.
Και γω η φτωχιά κ' η ανέμελη και γω η τρελή κ' η σκύλα,
σούψηνα το φασκόμηλο, κανέλωνα τα μήλα)

Τεσπά, βγήκε στον πέμπτο και όρμησε στον διάδρομο σα λαγωνικό να δει που διάολο είχαν κρυμμένο τον καλό της. Μπαίνει στο πρώτο γραφείο, τίποτα. Μπαίνει στον δεύτερο κανείς (Μην μπερδεύεστε: κανείς ενδιαφέρων εννοεί. Γιατί από ανθρώπινους πόρους ήταν φίσκα τα γραφεία) Μπαίνει στο τρίτο nobody. Την έλουσε κρύος ιδρώτας. Εκείνο το χρόνιο προβληματάκι με το anger management πήρε να ξαναφουντώνει. Προκειμένου να κόψει δρόμο μπουκάρει στο γραφείο της διαβολογυναίκας αιφνιδιάζοντας την γραμματέα/τσομπανόσκυλο.

-Που τον έχετε τον κούκλο; Ρωτάει με ύφος που θα φόβιζε και χρυσαυγίτη.
-Ποιόν κούκλο καλέ; Απορεί αυτή.
-Τον ξανθό.
-Ποιον ξανθό;
Η βλακεία παίδες ανέκαθεν εκνεύριζε αυτό το κορίτσι. Ειδικά όταν έψαχνε χαμένους κούκλους…
-Αυτόν με τον οποίον μπήκαμε μαζί προηγουμένως.
-Ααααα. Τον Αλέξη λέτε; Γιατί τον λέτε κούκλο;
-Γιατί είναι.
-Αααααα, μάλιστα. Κατάλαβα…
-Δεν σας φαίνεται… Λοιπόν:Που τον έχετε;
-Στο γραφείο του καλέ. Που να τον έχουμε. Είναι ο γιος της κυρίας Μαρκέτογλου.

Σοκ και δέος παίδες. Ο γιος της κυρίας Μαρκέτογλου;!!! Το ξανθό γκομενάκι είναι ο γιος αυτής της όχεντρας; Ερωτεύτηκα έναν Gomenoπλουσίογλου; Έπεσα θύμα της γοητείας ταξικού εχθρού; Κι αυτό τι σημαίνει για τη ζωή μου; Αφού αυτός είναι ο αρχόντισσος, εγώ είμαι η αλήτρα; Αν είναι αυτός ο Βουγιουκλάκης, εγώ είμαι η Παπαμιχαήλ; (σόρι παίδες, πάλι έβλεπα την κόρη μου τη σοσιαλίστρια χτες..)

-Και που είναι το γραφείο του παρακαλώ; είπε μια ιδέα πιο μελιστάλαχτα αυτή τη φορά.
-513.
-Στο γρουσούζικο τον βάλατε τον άνθρωπο; Θέλετε να του καεί ο τετρακέφαλος; Έλεος πια!

Οπισθοχωρώντας το koritsi βγήκε από το γραφείο για να μη χάσει το θέαμα της κεραυνοβολημένης σεκρετέρι.
Όταν έφτασε έξω από το 513 έφτιαξε λίγο το μαλλί που είχε φουντώσει από την ταξική οργή, έβαλε λιπ γκλος σε χρώμα ροζ φυστικί (Αιγίνης) και άνοιξε απότομα την πόρτα. Ένα δίμετρο playmate την σταμάτησε ευγενικά. Ένα πυρωμένο σουβλί ζήλειας διαπέρασε την καρδιά του κοριτσιού.
-Θέλετε κάτι; ρώτησε η ξανθιά με φωνή τόσο σέξι που θα κόλαζε και τον Άγιο Φανούριο τον ανέραστο.
-Ότι θέλουμε , θέλουμε. Πολύ φοβάμαι όμως ότι το θέλετε κι εσείς και θα μπλέξουμε κάπως…
-Με μπλέξατε…
-Ε, δε σας τα πα εγώ ότι θα μπλέξουμε; Να τα!
-Θέλετε τον κύριο Μαρκέτογλου;
-Αν είναι ψηλός, ξανθός και καραγκόμενος, ναι.
Το ευγενέστατο playmate γέλασε ευγενέστατα με αποτέλεσμα να αρχίσει να φορτώνει το κορίτσι. Τι μας το παιζε δηλαδή η δίμετρη; Τον άνθρωπο χωρίς ελαττώματα; Ασταδιάλα πια.
-Περάστε! Έκανε η μοντέλα και μίλησε στη συσκευή ενδοεπικοινωνίας.
-Κύριε Μαρκέτογλου μία φίλη σας είναι δω. Την περνάω μέσα.
Το κορίτσι μας πήρε μια βαθιά αναπνοή και άνοιξε την πόρτα.
Μαρκέτογλου, θεέ, πάρε την ΠΑΕ, είπε από μέσα της και μπήκε στον αγωνιστικό χώρο.

(συνεχίζεται ακάθεκτο)

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News