Βρίσκομαι μπροστά από μια παλιά πολυκατοικία κάπου στου Ζωγράφου λίγο πριν βραδιάσει. Τα μπαλκόνια της είναι στενά και όλα καλύπτονται από ξεθωριασμένες πορτοκαλί τέντες. Λίγοι αφρόντιστοι θάμνοι αριστερά και δεξιά της εξώπορτας, η οποία χάσκει ύποπτα ορθάνοιχτη. Ανεβαίνω στον τρίτο από τις σκάλες καθώς το ασανσέρ δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Εκεί με βρίσκει άλλη μία πόρτα ανοιχτή. Προχωρώ δειλά κι ακούω από τα μέσα δωμάτια να μου λέει μια ανδρική φωνή “Δεξιά στο διάδρομο, δεύτερη πόρτα”. Μπαίνω στο δωμάτιο κι αντικρίζω έναν κύριο γύρω στα 70, με γυαλιά, πίσω από ένα βαρύ ξύλινο γραφείο, σκυμμένο πάνω από κάτι χαρτιά. Μια λάμπα στο δεξιά του είναι και η μόνη πηγή φωτός. Πίσω από αυτόν, μία βιβλιοθήκη που πιάνει όλο τον τοίχο ασφυκτιά από βιβλία και σκόνη. Δυο δερμάτινες πολυθρόνες στην άλλη άκρη του δωματίου και φάκελοι ατάκτως ερριμένοι σε όλο τον χώρο, ακόμα και στο πάτωμα. Το όλο σκηνικό είναι άκρως κινηματογραφικό μα η αίσθηση του να είσαι μέρος του είναι τουλάχιστον ανατριχιαστική. Επαναλαμβάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις, οι οποίες έχουν πρώτα γίνει τηλεφωνικώς και μπαίνουμε στο κυρίως θέμα. Εκείνος, εργένης και αρχιτέκτονας με κάμποσες πολυκατοικίες στην ιδιοκτησία του, νοικιάζει ένα διαμέρισμα. Εγώ, μόλις έχω κλείσει έναν επταετή κύκλο της ζωής μου, το θέλω απεγνωσμένα. Τα βρίσκουμε μέσα σε πέντε λεπτά. Μάλιστα, υπογράφουμε την ίδια στιγμή τα χαρτιά και δίνω την ανάλογη προκαταβολή. Η συζήτηση γρήγορα γυρνάει σε θέματα γενικού ενδιαφέροντος όταν, κάπου μεταξύ απόδειξης και κλειδιού, ο κύριος Λάμπρος προτείνει να μου κάνει το δείπνο κάποιο βράδυ “έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα”. Αν ο μαρμαρωμένος βασιλιάς ήταν από μια μεριά να με δει, θα ένιωθε να απειλείται η φήμη του από τον τρόπο που κοκάλωσα στο άκουσμα της πρόσκλησης. Από αυτό το σημείο κι έπειτα δεν θυμάμαι πολλά. Ούτε πώς έφυγα από το σπίτι του, ούτε πώς έφτασα από Ζωγράφου Ομόνοια με τα πόδια. Απολύτως λογικό. Είναι Σεπτέμβριος του 2007, μόλις μου έχω κάνει ένα ετεροχρονισμένο δώρο γενεθλίων και νιώθω σαν κορμοράνος που επέστρεψε στη φύση.

Στους μήνες που ακολούθησαν ο κύριος Λάμπρος προσπάθησε με κάθε τρόπο να έρθει σε επαφή μαζί μου. Εγώ, από μεριάς μου, έκανα τα αδύνατα δυνατά να δίνω το ενοίκιο στον ψιλικατζή κάτω από το σπίτι μου που μάζευε τα μισθώματα από όλα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας, δύο και τρεις μέρες πριν την προγραμματισμένη επίσκεψη του ιδιοκτήτη ώστε να μην συναντηθούμε. Σύντομα, εγκατέλειψε όποια προσπάθεια. Η σχέση μας διατηρήθηκε στο αξιοπρεπές επίπεδο της ευγενούς συναλλαγής χρημάτων-αποδείξεων. Μια μικρή υποτροπή υπήρξε μόνο με ραβασάκια τύπου “Θα παρακαλούσα όπως εξοφληθούν οι μήνες Ιούλιος και Αύγουστος” κι αυτό όταν το γραφείο στο οποίο δούλευα κήρυξε μία προσωρινή στάση πληρωμών.

Άλλη μία αναθέρμανση των σχέσεων πήγε να πραγματοποιηθεί πριν περίπου δύο χρόνια, όταν προέκυψε πρόβλημα με τη ΔΕΗ, αλλά απεφεύχθη την τελευταία στιγμή. Η πρώην ιδιοκτήτρια της πολυκατοικίας και ένοικος του από κάτω ορόφου είχε αναλάβει να συγκεντρώνει τα χρήματα και να πληρώνει τους λογαριασμούς μιας και όλοι ερχόντουσαν στο όνομά της και δεν προλάβαινε κανείς να τους πάρει στα χέρια του. Αποδείχθηκε εκ των υστέρων ασυνεπής σε αυτή της την υποχρέωση με αποτέλεσμα να βρεθώ με κομμένο ρεύμα μια Τρίτη απόγευμα καθώς γυρνούσα από τη δουλειά. Αυτό είχε σαν συνέπεια να αναγκαστώ να πληρώσω, πέρα από το τέλος επανασύνδεσης, και αναπροσαρμογή της εγγύησης κατά 100 ευρώ. Τότε είχα βρεθεί ένα βήμα πριν πάρω τον κύριο Λάμπρο και του ζητήσω όχι μόνο δείπνο, αλλά και ένα ολόκληρο τρελό γουικέντ τα δυο μας ώστε να τον πείσω να βάλει την γειτόνισσα στη θέση της. Αλλά ευτυχώς θριάμβευσε η λογική. Ίσως και η αποστροφή στην ιδέα του ξαναμμένου εβδομηντάρη.

Ο Βενιζέλος τα φέρνει έτσι όμως και απ' ό,τι φαίνεται, είτε που θα αγκαλιαστούμε με τον κύριο Λάμπρο είτε που θα φάμε τις σάρκες μας. Υπό άλλες συνθήκες και με άλλον πρωταγωνιστή, αυτά τα δύο θα μπορούσαν να είναι και ταυτόσημα αλλά στην προκειμένη περίπτωση απαντάνε απλώς στο ερώτημα “ποιος πληρώνει;”. Το ΥΠΟΙΚ λέει πως η έκτακτη εισφορά θα βαρύνει τον ιδιοκτήτη όμως δεν μας λέει τι γίνεται όταν σε άλλον ανήκει η πολυκατοικία, άλλος αναγράφεται στους λογαριασμούς ως ιδιοκτήτης και άλλος τελικά μένει στο σπίτι. Πολύ φοβούμαι πως το τρελό γουικέντ δεν θα αργήσει να γίνει πραγματικότητα. Και όσο σκέφτομαι ότι τέσσερα χρόνια τώρα πλήρωσα 55 ευρώ μέσω του ΤΑΠ εξαγοράζοντας έτσι την ησυχία μου, τόσο μου έρχεται να μετακομίσω σε μία εκκλησία καθώς όπως λένε οι πρώτες πληροφορίες θα εξαιρεθούν της έκτακτης εισφοράς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News