Τετάρτη βράδυ, μία περίπου η ώρα, γύρισα πολύ ανεβασμένος σπίτι μου απο το «Μικρό Παλλάς» όπου ο αγαπημένος μου (σαν γιός, σαν αδερφός, σαν παλιός φίλος, σαν γνωριμία απο άλλο, παλιότερο ταξίδι στο σύμπαν όπου κάπου συμπέσαμε και μάλλον αγαπηθήκαμε πολύ), ο Vassilikos (βλέπε «Vintage» και πριν, “Raining Pleasure”) με τον οποίον δεν έχουμε συστηθεί ποτέ, είχε καλέσει διάφορους «φίλους και γνωστούς», καλλιτέχνες δημοσιογράφους και γενικά ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το τραγούδι, σε μια ας την πούμε (δεν μ΄αρέσει ο όρος) «αβάν-πρεμιέρ» των νέων μουσικών του παραστάσεων που είναι και η πρόγευση της νέας καλλιτεχνικής του διαδρομής. Σημασία για μένα είχε οτι θα έβλεπα «live» εναν καλλιτέχνη που το cd του «παίζει» κάθε πρωί στο σπίτι μου και μου φτιάχνει τη μέρα, ενώ εγώ ετοιμάζω πρωινό, πίνω καφέ, κάνω ντους και προχωράω στα πρώτα κλικ, τα τηλεφωνήματα και τις, εκτός σπιτιού, υποχρεώσεις.

Το «Μικρό Παλλάς» είναι ο ιδανικός χώρος γι’ αυτήν την εκκίνηση, την πρώτη απογείωση. Αμφιθεατρικό όπως είναι περικυκλώνει τον καλλιτέχνη και τον τυλίγει με τις καλές σκέψεις, τα χαμόγελα, τις φωτεινές αύρες και την καλλιτεχνική «χαρά» που εκπέμπαμε καθώς τον ακούγαμε και τον βλέπαμε, όλοι νομίζω, οι παρόντες. Για κάποιον άλλον θα μπορούσε να ήταν και λαιμητόμος, αν τα αίσθήματα και τα «vibes» αυτά ήτανε αρνητικά. Ο Vassilikos όμως (με την καινούργια, ούτε τεσσάρων εβδομάδων, αλλά πραγματικά εξαιρετική, δυναμική και ευαίσθητη στις μικρές σπουδαίες λεπτομέρειες, μπάντα του) με το που άνοιξε το στόμα του και άρχισε να τραγουδάει, μεταμορφώθηκε σε έργο του Ντε Κίρικο ή του Νταλί, έτσι όπως άνοιγε ένα-ένα τα συρτάρια της ψυχής του και χυνότανε, ρυάκι, ποταμάκι, δροσερός, δυνατός, αλλα πάντα πλωτός ποταμός, εκβάλλοντας μέσα μας, ποιητικός καταρράκτης αναζωογονητικός. Κάθαρση μιλάμε τώρα, όχι αστεία.

Ξεπλύθηκε η ψυχή μου και αναγάλλιασε και μετά κάθησα στην άκρη τής (πολύ βολικής) θέσης μου και παρακολουθούσα τις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που κάνουν όλη τη δαφορά. Μια συλλαβή που σβήνει ένα δευτερόλεπτο πριν την ώρα της, μια λέξη που εκτοξεύεται απο τα χείλη του καλλιτέχνη και καρφώνεται στο στήθος σου με όλη τη σημασία της, το body language, το βλέμμα που, συχνά, για «νανοδευτερόλεπτα» ξέφευγε και ταξίδευε αλλού, πολύ μακριά, επανερχόταν όμως πριν καν καταλάβεις ότι ταξίδεψε για λίγο εκεί ψηλά, στην πολλή ομορφιά, πίσω στο «Μικρό Παλλάς» συγκεντρωμένο πάνω μας και μέσα του, σαν να μην ξέφυγε ποτέ.

Αν η Monika μας απασχόλησε πολύ για δυό χρόνια με το εντυπωσιακό της «Avatar», ο Vassilikos μας ανεβάζει ένα σκαλοπάτι ψηλότερα ερμηνεύοντας τραγούδια που τα έχουνε πει οι μεγαλύτεροι του πλανήτη μισόν αιώνα τώρα, σαν να ήταν γραμμένο απο εκείνον, ή για εκείνον, σαν καινούργια, σύγχρονα, καθημερινά ολοζώντανα τραγούδια που μας αφορούν άμεσα. Το απλό αλλά τόσο «κατάλληλο» σκηνικό, οι χιλιάδες ασημένιες «κλωστές-σειρήτια » που κρέμονταν στο φόντο της σκηνής καλύπτοντας ο,τι υπάρχει (αν υπάρχει) απο πίσω, αστράφτανε καθώς αλλάζαν χρώματα, ανάλογα με τα φίλτρα των προβολέων, σαν διαμάντα, σαν ρουμπίνια, σαν διαμάντια, σαν ζαφύρια, προσθέτοντας στην μαγεία που, έτσι κι αλλιώς, ήτανε διάχυτη στην αίθουσα.

Το πρώτο τραγούδι ήτανε το «Across the Universe » και το τελευταίο το «Moon River » . Στο ενδιάμεσο ταξιδέψαμε σε τόσα μαγικά τοπία που δεν πρόλαβα να τα συγκρατήσω όλα. Δειγματοληπτικά διαλέγω μερικά: «Famous Blue Raincoat », “You are my destiny ”, “The windmills of your mind ” (το αγαπημένο μου), “I who have nothing” , “Dream a little dream of me ”, “Nature Boy “, “If you go away”, “All tomorrow’s parties ”, “Sealed with a kiss ”, “The Man I Love” και αρκετά ακόμα μνημειώδη τραγούδια που θα περιληφθούν, φαντάζομαι, στο δεύτερο “Vintage” που δεν μπορεί να μην ακολουθήσει, το περιμένουμε όλοι με τεράστια ανυπομονησία και ενθουσιασμό.

Η βραδιά ήταν σαν γενική πρόβα και κάποια στιγμή ο Βασιλικός είπε «νομίζω ότι αυτή η βραδυά είναι η καλύτερη απο όσες θα ακολουθήσουν ποτέ» αλλά η Δήμητρα Γαλάνη, που καθότανε ακριβώς μπροστά μου, δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο, του απάντησε «μην είσαι καθόλου σίγουρος» και γέλασε πολύ ενθαρρυντικά όπως μόνο εκείνη ξέρει να γελάει – με νόημα μεγάλης μελλοντικής προβολής στο φωτεινό μας μέλλον. Έτσι είναι. Αυτή η βραδιά ήταν απλώς η πρώτη δυνατή φλασιά στην «δεύτερη καριέρα» του τραγουδιστή των “Raining Pleasure”, που, εδώ είστε και εδώ είμαστε, θα είναι μια καριέρα χωρίς σύνορα, μια αληθινά “διεθνής καριέρα” που θα μας δώσει όλους μεγάλες χαρές και θα μας κάνει να νοιώσουμε χαρούμενοι και υπερήφανοι για τον συμπαντικό Αδερφό μου που αγαπώ πολύ και του εύχομαι, πρώτα απ΄όλα, να είναι υγιής, δυνατός, γελαστός, αισιόδοξος, ρεαλιστής (ή ζωή δεν είναι παρά ένα περασματάκι, like the circles that we find in the windmills of our mind όπως και ο ίδιος λέει απο σκηνής), ερωτευμένος, δημιουργικός και πάντα έτοιμος για το «άλμα το μεγαλύτερο από τη φθορά» που λέει ο Ελύτης – και το επικαλούμαι συνέχεια.

Για κρατήσεις, είπαμε, κάντε ένα κλίκ στο «Μικρό Παλλάς».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News