Το σαββατοκύριακο ήμουν στη Σμύρνη. Ήταν η πρώτη μου φορά στην Τουρκία. Έχω τη συνήθεια κάθε φορά που πηγαίνω σε χώρα της Ανατολής να δοκιμάζω το μασάζ της. Ο καθένας με τα κολλήματά του, άλλος την κουζίνα, άλλος τα παζάρια, εγώ λαδάκια και χειρολαβές.

«Τι είναι το σμυρναίικο μασάζ;», ρώτησα τον υπεύθυνο στην υποδοχή αλλά σαφή απάντηση δεν πήρα και το επέλεξα όπως στη λίστα των κρασιών: αυτό δεν το χω δοκιμάσει, μου το φέρνετε; Επιστρέφοντας εχθές στο αεροπλάνο, ξανασκέφτηκα την απορία μου και κατέληξα στο ότι το τοπικό μασάζ δεν είναι τίποτα άλλο από μια ανάμειξη διαφόρων ειδών ενσωματωμένα σε μια μέθοδο.

Στην αρχή θυμίζει τις θεραπευτικές μαλάξεις της ταϊλανδέζικης ιατρικής. Μια σειρά διατάσεων τύπου γιόγκα και πιέσεων που εφαρμόζονται κατά μήκος των κυριότερων ενεργειακών γραμμών. Σκοπός του το ξεμπλοκάρισμα. Λύνονται οι κόμποι και ανακουφίζεται το πνεύμα. Το επόμενο στάδιο έχει κάτι από το σουηδικό που αποτελεί τη βάση του ευρωπαϊκού μασάζ. Συστηματοποιήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και βασίζεται στους απαλούς και αργούς χειρισμούς για να απαλύνει τους μυϊκούς πόνους. Και προς το τέλος, οι κινήσεις του μασέρ γίνονται πιο έντονες, η χαλάρωση αρχίζει λίγο να πονάει και η ένταση και τα βογγητά είναι σαν να βγαίνουν απ’ τα χαμάμ της Πόλης.

Όπως είναι και η Σμύρνη δηλαδή. Δύση και Ανατολή. Στην αρχή το μεγάλο της λιμάνι (το buyuk liman) με αιγαιοπελαγίτικο αέρα. Κυκλάδες φανταστείτε. Καφετέριες με turk kahvesi (τούρκικο καφέ), yani raki (σαν το δικό μας ούζο με γλυκάνισο) και efes birasi (μπύρα μηχανής με κάνουλα, σαν το παγωτό χωνάκι ένα πράμα, τη βρυσούλα δίπλα σου και γεμίζεις το ποτήρι). Κορίτσια χωρίς μαντήλα, αλκοόλ και δυνατές μουσικές από γρήγορα αυτοκίνητα.

Όσο προχωράς προς τα πάνω, το περιβάλλον αλλάζει. Διαδοχικά η εικόνα γίνεται μουντή. Σβήνουν τα χρώματα και τα φώτα. Χαμηλώνει η ένταση. Ερημώνουν οι δρόμοι και οι ξένοι σχεδόν απαγορεύεται να κυκλοφορούν. Στο πετάνε απ’ έξω απ’ έξω και οι τουριστικοί οδηγοί.

«Gece kondu» αποκαλούν οι ντόπιοι την παραγκούπολη. «Νυχτοβαλμένα» σημαίνει στα ελληνικά. Σύμφωνα με έναν παλιό νόμο, έβαζες θεμέλια τη νύχτα, δεν σε κούναγε κανείς την ημέρα. Αρχές της 10ετίας του ’60 που φούντωσε η εσωτερική μετανάστευση, Κούρδοι στην πλειονότητα, εγκαταστάθηκαν πρόχειρα στην κορυφή της πόλης. Και εκεί έμειναν. Αποκομμένοι. Ακόμη και σήμερα, φως, νερό, τηλέφωνο είναι είδος πολυτελείας και η εκπαίδευση ξένη λέξη.

Αυτή η σύνθεση είναι για ‘μενα η Σμύρνη. Μια πόλη μικρογραφία της χώρας της. Σαν τη γυναίκα που περιποιείται περήφανη τα άκρα της αλλά ντρέπεται να γύρει να τα δει. Της φθάνει που το ξέρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News