Εντάξει, μοιάζει με εξυπνάδα, αλλά δεν το έγραψα με τέτοιον σκοπό στο twitter. Το εννοούσα.

Ο Στρος Καν για υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας!

Είναι κάτι που μου έχει σφηνωθεί στο μυαλό από τότε που έμεινε «άνεργος» και κυνηγημένος. Δίκαια – άδικα δεν έχει σημασία στην περίπτωσή μας. Εδώ καιγόμαστε και παρουσιάζεται μια δυνατότητα να έχουμε έναν από τους καλύτερους στον κόσμο. Μπορεί και τον καλύτερο. Δεν θέλω να υποτιμήσω τις ικανότητες του κυρίου Στουρνάρα ή κάποιου άλλου, αλλά η περίπτωση Στρος Καν είναι σαν να είναι ο Μέσι ελεύθερος και ταυτόχρονα αποκλεισμένος από όλα τα άλλα εθνικά πρωταθλήματα. Τι θα έκανε ο σύντροφος Μαρινάκης;

Ας το πάμε λίγο πιο σοβαρά.

Έρχεται και ενημερώνεται. Τα βασικά άλλωστε τα ξέρει πολύ καλά. Η γλώσσα δεν είναι πρόβλημα γιατί, με εξαίρεση τον Αλέξη, nous sommes polyglottes. Το θέμα της υπηκοότητας, αν είναι συνταγματική προϋπόθεση, το λύνουμε σε μια νύχτα. Ορκωμοσία; Ο καθολικός επίσκοπος Αθηνών. Μήπως είναι Εβραίος; Ούτε ρατσιστές είμαστε, αν πρόκειται για το τομάρι μας, και σούπερ ραβίνους διαθέτουμε. Υπάρχει περίπτωση να μας τον κρατήσουν για δικαστικές εκκρεμότητες σε κανένα Παρίσι ή Νέα Υόρκη; Οι υπουργοί δεν έχουν ασυλία όταν ταξιδεύουν σε αποστολές των χωρών τους; Ας βοηθήσει κάποιος από τα σαΐνια του ΥΠΕΞ, παρακαλώ!

Όλα τα λεφτά θα είναι οι συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ και φυσικά οι συναντήσεις κορυφής που θα πηγαίνει με τον Σαμαρά. Φαντάζομαι τα τηλεφωνήματα της προηγουμένης: «Έλα, Ζαν Κλοντ (είναι κολλητοί)! Τι σκαρώνουν αυτοί; Αααα! Και τι λέει αυτή; Ο Μόντι; Ο δικός μου, η μουσίτσα; Πώς το βλέπεις, πού θα κλείσει; Μας παίρνει να το πάμε σε τρία και 30 μετρητά; Έχεις κανονίσει κάτι με Pauline; Οκ! Τα λέμε από κοντά».
Ή τίποτε ατάκες σε συνεδριάσεις του τύπου: «Σου φαίνομαι για πρόσκοπος, Κριστίν;». Ή συναντήσεις με τον πρώην υπάλληλό του Τόμσεν, όπου ο τελευταίος θα οδηγείται σε οξύ επεισόδιο τραυλισμού.

Τώρα, εντάξει, μου ξέφυγε και γύρισε στην πλάκα, αλλά μη νομίσετε κι αυτά γίνονται.

Στο εσωτερικό; Σ’ εμάς πώς θα κάνει κουμάντο; Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, αλλά θα τα καταφέρει. Αφού ενημερωθεί και τα μελετήσει, θα μαζέψει Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη, μπορεί και Τσίπρα και θα πει: «Ακούστε, μάγκες! Αυτά κι αυτά πρέπει να γίνουν και μας συμφέρουν για να προχωρήσουμε. Αυτά παλεύονται. Αυτά ξεχάστε τα». Και θα πείσει τους πάντες γιατί, ως γνωστόν, εμείς με τους Έλληνες πολιτικούς τα έχουμε, με τους φιλέλληνες ήμασταν πάντα σύμμαχοι.

Ναι! Θα γίνει ο Ρεχάγκελ της οικονομίας μας. Σκέψου το, Αντώνη μου, να γιάνει το ματάκι σου!

Θα δεχτεί; Ή μάλλον, γιατί να δεχτεί; Γιατί του προσφέρουμε ευκαιρία να γυρίσει το παιχνίδι της ζωής του που του πήγε θεόστραβα. Γιατί του δίνουμε την ευκαιρία να γυρίσει στα σαλόνια από τα οποία τον κυνήγησαν και μάλιστα με μια ιδιότητα που μοιάζει με ανθρωπιστική αποστολή. «Να ‘με πάλι εδώ φιλαράκια! Δεν ξόφλησα!» Και θα είναι φανατικός, πολύ φανατικός με την υπόθεση μας γιατί απλούστατα θα πρέπει οπωσδήποτε να την κερδίσει.

Μπορεί όμως από την άλλη, όταν πάρουμε την απόφαση και του το προτείνουμε, να σκύψει το κεφάλι, να σκεφτεί κάνα πεντάλεπτο και να ακούσει μια φωνή μέσα του να ψιθυρίζει: «Καλύτερα δέκα καμαριεροδικαστήρια παρά δυο χρόνια στην κόλαση που σου προτείνουν…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News