Μέρες του 1993 και ένας παλιός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, φοιτητής του στην Αμερική, κατεβαίνει δύο φορές στην Ελλάδα για τον δει.

Στην πρώτη επίσκεψη ο πετυχημένος επιχειρηματίας αγοράζει από τα Hermes στο Παρίσι ένα πανάκριβο μάλλινο παλτό και το χαρίζει στον φίλο του. Στην επόμενη επίσκεψη, γύρω από τις γιορτές, έχει μπει για τα καλά ο χειμώνας.

Οι δυο τους ξεκινούν για να φάνε στον Δουράμπεη, στο φημισμένο εστιατόριο του Πειραιά. Είναι μια μέρα με πολύ κρύο και Ανδρέας φοράει το δώρο που του έκανε ο φίλος του στην προηγούμενη επίσκεψη.

Μετά το φαγητό βγαίνουν για να πάνε προς το αυτοκίνητο. Εκεί ο Ανδρέας βλέπει έναν άνθρωπο που ζητιανεύει καθισμένος στο κρύο. Τον πλησιάζει, βγάζει το παλτό των 2.000 δολαρίων και το ρίχνει στην πλάτη του, αγκαλιάζοντας τον.

Στο αυτοκίνητο από το Πειραιά προς την Εκάλη ο φίλος του Ανδρέα έκλαιγε οδηγώντας σε όλη τη διαδρομή. Όχι γιατί ο Ανδρέας χάρισε το παλτό στον άνθρωπο που καθόταν έξω από τον Δουράμπεη. Αλλά γιατί αυτή η χειρονομία που έκανε τον άνθρωπο αυτό τον συγκίνησε βαθιά και του θύμισε τη δική του σχέση φιλίας και αγάπης με τον Ανδρέα και πόσο γενναιόδωρος ήταν μαζί του όταν ήταν στο πανεπιστήμιο.

Μου τα διηγήθηκε αυτά την Παρασκευή ένας άνθρωπος που γνωρίζει από πρώτο χέρι το περιστατικό Ο ίδιος μου είπε ότι το στοιχείο της ζεστασιάς και της δοτικότητας ήταν πηγαίο στον Ανδρέα Παπανδρέου και αυτό κατά τη γνώμη του «το έβλεπε ο κόσμος».

Μου φάνηκε μια ένα πολύ ενδιαφέρον στιγμιότυπο που μπορεί να μην προσφέρεται για γενικεύσεις και συμπεράσματα αλλά ίσως έχει τη σημασία του σε μια εποχή που γίνονται παραλληλισμοί με τον Ανδρέα.

Θα δείξει αν μπορούν να σταθούν οι παραλληλισμοί. Αν δεν απατώμαι ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν που είχε πει (περίπου) ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα.

• Διαβάστε εδώ: Κάποτε στην Ιουδαία

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News