Ο οργασμός της Ιπποκράτους.

Παίδες, βοηθάτε, ζω ένα δράμα: ο ξενέρωτος γκόμενός μου ο πράσινος (οικολογικό πράσινο, υπενθυμίζω, όχι κυβερνητικό) πιστεύει ότι έχω βαρέσει φτερούγα από το άραγμα. Εγώ πάλι το αποδίδω στην ίωση που φεύγοντας μου άφησε μια ζεν ρομάντικα, ένα βλέμμα κάπως τζαζμένο, τύπου sunset in Santorini, μια επιθυμία να ζήσω το μύθο μου στην Ελλάδα, να αγαπήσω και να αγαπηθώ από την πόλη μου!

Μπορεί να φταίει η (ληγμένη) αντιβίωση που μου έδωσε η φαρμακομανής μάνα(τζερ). Μπορεί να φταίει και η τριήμερη κλεισούρα που έκανε erase memory στον σκληρό μου και ξέχασα ότι δε ζω πια στο Λονδινάκι . Δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι την τέταρτη μέρα βγήκα από το σπίτι μου χαμογελαστή και φρεσκολουσμένη και πήγα να πάρω λεωφορείο για κέντρο. Ήρθε ως συνήθως σε 37 λεπτά ακριβώς αλλά αυτή τη φορά δεν εκνευρίστηκα. Αντίθετα βρήκα τον χρόνο να συναδελφωθώ με όλους τους ψυχικά διαταραγμένους, άνεργους, πακιστανούς, αλβανούς, ουκρανέζες και οικολόγους (σαν το μωρό μου) που προτιμούν τις δημόσιες συγκοινωνίες.
Στρίψαμε τσιγάρα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα (με τους πιο νόστιμους, στους άλλους έδινα τη μούφα αριθμό που δίνω στους τελειωμένους θαυμαστές μου).
Όταν επιτέλους αριβάρισε το όχημα στοιβαχτήκαμε ίσα με διακόσιοι νοματαίοι σε δυο τετραγωνικά αλλά δεν χαλάστηκα. Αντίθετα διασκέδαζα χαζεύοντας την αφράτη (όχι χοντρή!)και πολύ περιποιημένη (όχι λατέρνα) βουλγάρα που πήγαινε σε γάμο κουβαλώντας και την ανθοδέσμη μαζί!
Κάποια στιγμή κατέβηκα από το όχημα γιατί το παράχεσε στη συναδέλφωση το πρεζόνι πίσω μου: αφού μάζεψε ότι φράγκα μπόρεσε με το ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ , ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ άρχισε να με χουφτώνει περίεργα. No problem , σκέφτηκα, και τα πρεζόνια έχουν ψυχή . Θα κατεβώ να απολαύσω περπατώντας το κέντρο της αγαπημένης μου πόλης.
Κατεβαίνοντας είδα το σακίδιο μου σκισμένο με ξυράφι και το πορτοφόλι άφαντο. Συμπέρασμα: Δεν είχε σεξουαλικές ανάγκες το πρεζόνι, από φράγκα ξέμεινε. Προσπάθησα να το δω μαρξιστικά/ λενινιστικά και να μην τα πάρω. Άρχισα να κατηφορίζω σφυρίζοντας την Ιπποκράτους. Τι ωραίος δρόμος, σκέφτηκα. Σκοτεινό γούπατο βέβαια, ούτε τα κινητά δεν πιάνουν αλλά αυτό δεν είναι κακό: δεν σε ενοχλεί κανένας μαλάκας.
Στην αρχή νομοταγώς έπιασα πεζοδρόμιο αλλά τι να δω; Όπου δεν ήταν παρακαρισμένα αμάξια, είχε σωρούς από πέτρες, χώματα, δοκάρια, σκαλωσιές και λακκούβες. Πωπωπω οικοδομικός οργασμός! σκέφτηκα. Κουκλίτσα θα γίνει η Αθήνα μας! Μετά κατέβηκα να περπατήσω στο δρόμο γιατί, καλός ο οργασμός που λέγαμε, αλλά δύσκολο να ισορροπήσεις πάνω του.
Με το που κατέβηκα όμως εισέπραξα μέσα σε τρία λεπτά 5 μούτζες, 2 «πεζοδρόμιο μωρήήή!» και 7 «που πας βρε ζώον;» Στη κολλητή μου για καφέ πήγαινα και το δήλωνα χαμογελαστά σε όποιον συμπολίτη μου με ρωτούσε ουρλιάζοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου του. Η ειλικρίνειά μου όμως δεν είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Και σας ρωτώ πολυαγαπημένοι μου φαν: ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΚΑΤΟΠΟΛΗ;;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News