Εξακολουθώ να βρίσκομαι σε «ολιγοήμερες διακοπές». Έχω πια χαλαρώσει εντελώς και όση ώρα δεν γελώ με τα παθήματα του Γιαννακίδη, φιλοσοφώ κοιτάζοντας απλανώς το Λιβυκό, την ώρα που το τελετουργικό ανακατέματος του φραπέ κοντεύει να τυποποιηθεί εντελώς. «47 στροφές το λεπτό κάνεις με το καλαμάκι», παρατήρησε άλλος χαλαρός πελάτης του καταλύματος που περνώ την ώρα μου…

Αφήνω τα πεζά και επιστρέφω στα σπουδαία. Το φιλοσοφικό ερώτημα που με απασχολούσε τις τελευταίες 2 μέρες ήταν μεν απλό αλλά και πολυδιάστατο συνάμα. «Τι έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα η σύγχρονη Ελλάδα»; Η Ελλάδα του 20ου και 21ου αιώνα για να είμαι πιο ακριβής.

Πολλά μπορεί να πει κάποιος, ειδικά αν συνυπολογίσει το μικρό μέγεθος της χώρας μας και το «ανάδελφο», αλήθεια το θυμάται κανείς αυτό, του λαού μας.
Δώσαμε λαμπρά παραδείγματα ηρωισμών στους παγκοσμίους πολέμους, είχαμε δυο νομπελίστες ποιητές, είχαμε και έχουμε παγκόσμια αναγνωρισμένους γίγαντες της μουσικής το Χατζιδάκι και το Θεοδωράκη, δώσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, κάναμε Ολυμπιακούς αγώνες, δώσαμε αρκετά πράγματα, λέει το πιο κουρασμένο μέρος του μυαλού μου που βιάζεται να ξεμπερδέψει με τα φιλοσοφικά και να το γυρίσει σε κάτι πιο πρακτικό, το οφθαλμόλουτρο π.χ.

Καλά όλα αυτά αλλά όχι μοναδικά, λέει το άλλο μέρος του μυαλού μου που γουστάρει να τυραννιέται ακόμα και στις διακοπές. Πολεμικούς ηρωισμούς έχουν να δείξουν κι άλλοι, άσε που τα κριτήρια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι και τόσο αντικειμενικά. Νομπελίστες ποιητές επίσης, το ίδιο και σπουδαίους μουσικούς. Όσο αφορά στους Ολυμπιακούς, οι σύγχρονοι ολυμπιακοί είναι τόσο ελληνικοί όσο Ελληνας είναι και ο Μπουμπλής.

Κάτι άλλο είναι αυτό που θα σε έκανε να ξεχωρίσεις. Οι Αμερικάνοι πήγανεστο φεγγάρι, οι Γιαπωνέζοι γέμισαν τον κόσμο φωτογραφικές μηχανές, οι Κινέζοι απλά γέμισαν τον κόσμο. Εμείς; Κάναμε κάτι εμείς που δεν το έκανε κανένας άλλος; Και μη μου πείτε ότι μόνο εμείς μπήκαμε στην ΟΝΕ με πλαστά στοιχεία γιατί θα γελάσω. Πολλοί το κάνανε απλά το κρύψανε καλύτερα.

Κι εκεί που κοντεύω να πέσω σε μαύρη κατάθλιψη βλέπω την απάντηση του ερωτήματος κάτω από τη μύτη μου και αρχίζω να γελάω μόνος μου, σαν βλαμμένος, χαλώντας τη ησυχία και την ιερότητα του χώρου χαλάρωσης.

Ο φραπές! Ο φραπές είναι η καινοτομία που κάνει τη σύγχρονη Ελλάδα να ξεχωρίζει. Είναι σαφώς Ελληνική ανακάλυψη, χαρακτηρίζει την Ελλάδα του σήμερα ουσιαστικά και μεταφορικά και βασικά είναι αναγνωρίσιμος σαν κάτι το Ελληνικό.Είναι επίσης κάτι που εξελίσσεται. Ξεκινήσαμε με σέικερ, με τα χρόνια επικράτησε απολύτως ο εξηλεκτρισμός και ανακαλύφθηκαν οι φραπεδιέρες και τελευταία χρόνια το μιξεράκι χειρός!

Όταν το 1957 ο Δημήτρης Βακόνδιος, του οποίου το όνομα θα έπρεπε να δίνεται σε κάθε πλατεία που έχει καφετέριες, ανακάλυψε το φραπέ σαφώς και δεν κατάλαβε το μέγεθος της πράξης του. Θα μου πείτε η ανακάλυψη έγινε τυχαία. Ε και; Και η πενικιλίνη τυχαία ανακαλύφθηκε, μήπως μειώνεται η αξία της;
Αλλά τι το ψάχνετε; Η Ελλάδα τρώει τα παιδία της. Στην Αγγλία ο Βακόνδιος θα ήταν Σερ, εδώ τίποτα…

Ουφ… Τώρα που απάντησα στο φιλοσοφικό μου ερώτημα ησύχασα. Νιώθω μεν υπερήφανος ως Έλλην αλλά και το μυαλό μου κουρασμένο από την πολλή φιλοσοφία. Τελείωσε και ο φραπές, λέω να πάω για καμιά βουτιά…

Αν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχει κάτι πιο ουσιώδες από το φραπέ που έδωσε η νεότερη Ελλάδα στην ανθρωπότητα, εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.

Υ.Γ. Επεξηγήσεις για τους νεώτερους και τους αδαείς.

# «Είμεθα έθνος ανάδελφον» Ρήση του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Κου Σαρτζετάκη (το Κου με κεφαλαίο κάπα, άλλη φασαρία της εποχής) το Πάσχα του 1985, που σχολιάσθηκε, έγινε και δίσκος του Χάρι Κλυν.

# Μπουμπλής: Είναι ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, συμπαθέστατος πλην βέρος Αργεντίνος παικταράς, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα για να παίξει στον ΠΑΟ σαν Έλληνας με το όνομα Γιάννης Μπουμπλής από το Αιγάλεω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News