Μην κάνετε το δικό μου λάθος και το υποτιμήσετε το γιατρουδάκι, παίδες. Τελικά, ένα άλφα τσαγανό το είχε αφού μέχρι και μούρη πήγε να μας πουλήσει (χωρίς να αγοράσουμε, οφκόρς). Τον κόβω να είναι απ’ αυτά τα κομιλφόπαιδα που καραδοκούν να σε πετύχουν σε στιγμή αδυναμίας και τότε βγάζουν το κρυφό μπαζούκας και σου δίνουν να καταλάβεις. Οχιά διμούτσουνη, δηλαδή, στο πιο ξενέρωτο. Δεν είδατε πώς χειρίστηκε το δικό μου το θεματάκι; Τόλμησα να τον σνομπάρω στο τρένο; Δεν το 'βαλε κάτω. Με πήρε από πίσω και την κατάλληλη στιγμή, τσουπ! εκμεταλλεύτηκε το οικογενειακό μου δράμα για να εισβάλλει. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά με έσουρε προς τη βεράντα του Μall, με έστησε σε μια πολυθρόνα κιτσάτη (αλλά αφράτη) και μου είπε φουσκωμένος σαν γαλοπούλα: «Θέλω να σου παραγγείλω κάτι σπέσιαλ, μπορώ;».

Μη μασάτε. Ούτε εγώ μάσησα γιατί την έπιασα αμέσως τη δουλειά: Έτσι ρώτησε, στην πραγματικότητα δεν ήθελε τη γνώμη μου. Φώναξε τη σερβιτόρα, μια κοντή παρτσακλή, και παρήγγειλε με υφάρα γευσιγνώστη 57 αστεριών Μισελέν ένα παγωτό βανίλια Μαδαγασκάρης, με σοκολάτα μεξικάνικη και φουντούκια Ουρουγουάης, γαλλική καραμέλα με αγγλικό μπισκότο και κάτι άλλο που μου διαφεύγει (ίσως κουκούτσια από το τροπικό αρτόδεντρο που φύεται μόνο στα νησιά Μπόρα-Μπόρα).

Η διαμονή μου στο άγιο νησί με βοήθησε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Καθόμουν εκεί ήσυχα ήσυχα και ατένιζα την Αθήνα από ψηλά. Αίσχος ήταν. Αλλά και από χαμηλά αίσχος ήταν, οπότε δεν με πείραζε.

Όταν όμως η κοντή, μου σερβίρισε όλο καμάρι το παγωτό Λας Βέγκας, μου 'ρθε να ξεράσω. Μόνο τον Ελβις με την άσπρη κοστουμιά και τα στρας δεν είχε πάνω. Το 'σπρωξα λίγο να μην το βλέπω κατά πρόσωπο.
-Τι έπαθες; Παγωτό είναι, δεν είναι το AGS, ανησύχησε ο ντόκτορ που προφανώς περίμενε να ξεσπάσω σε ντελίριο χαράς μόλις εμφανίστηκε η παραγγελιά του.

Όπα! Αρχίσαμε και τα αρχικά τώρα; Είναι γνωστό, παίδες μου αγαπημένοι, ότι η εξουσία μιλάει με αρχικά για να ψαρώνει τον λαουτζίκο γι' αυτό και φρόντιζα πάντα να τα μαθαίνω για να την ταπώνω. Όμως, ένα χρόνο τώρα στο νησί έχω χάσει πολλά επεισόδια. Τι σκατά να 'ναι αυτό το AGS; Μακροπρόθεσμο Καταστροφικό Σχέδιο; Εξοντωτικό Μεταπρατικό Δημοσιονομικό Πλάνο; To μόνο που έχει πάρει τ΄ αυτί μου στο καφενείο είναι το PSI που σημαίνει κούρεμα, αλλά κι αυτό αρχικά δεν μου φάνηκε κατανοητό. Τι θα πει κούρεμα; Στο νησί κούρεμα σημαίνει να σου πάρω λίγο τις άκρες για την ψαλίδα. Το μυαλό μου άρχισε να στροφάρει επικίνδυνα. Άμα χτυπάς the system from within, παίδες μου, πρέπει να τους ψαρώνεις τους φιλελέδες που πάνε να σε ψαρώσουν. Αποφάσισα να δω τα φύλλα του και να παίξω τα ρέστα μου. Μπλόφα!

-Είναι πιο αηδιαστικό κι από το ΜDXTL (Malaka Den Xero Ti Leo), είπα στρίβοντας ελαφρώς τα μούτρα μου προς τα αριστερά (καθαρά συμβολικό. Ποτέ μη στρίβετε προς τα δεξιά, παίδες – ειδικά μπροστά σε γιατρούς και δικηγόρους).

Η αντεπίθεση έπιασε. Τα αρχικά έπαθαν ξαφνικό θάνατο. Κάτι μέσα μου χαμογέλασε. Ε, όχι στην πουτάνα πουτανιές, φίλε μου .
-Το Frozen paradise αηδιαστικό; είπε σοκαρισμένος. Όλα τα κορίτσια που ξέρω τρελαίνονται γι' αυτό.
-ΟΛΑ τα κορίτσια που ξέρεις, ε; Δηλαδή, πόσα κορίτσια ξέρεις; Πάνω από τρία;

Σ’ αυτό το σημείο έσπασε το γιατρουδάκι. Τέρμα οι ευγένειες. Έπεσαν οι μάσκες. Ήρθε η ώρα της αλήθειας (αν δεν με σταματήσει κάποιος θα συνεχίσω μέχρι αύριο)
-Γιατί είσαι τόσο αγενής; Ποια νομίζεις ότι είσαι;
-Εσύ ποια νομίζεις ότι είμαι και νόμιζες ότι θα εντυπωσιαστώ απ΄αυτό το… το… το αίσχος του Κουτσόπυργου;
-Να σου πω ποια είσαι; Είσαι απ’ αυτές που νομίζουν ότι όταν χασμουριούνται κοιμάται ο κόσμος.
-Ο κόσμος κοιμάται γενικώς. Δεν περιμένει να χασμουρηθώ εγώ.
-Κοίτα, εγώ δεν είμαι σαν τα παιδάκια που κάνεις παρέα. Μαζί μου θα μιλάς σοβαρά, εντάξει; Αλλιώς να μη χάνω το χρόνο μου. Πάω να διαβάσω Φαρμακολογία…

Παίδες, μπορεί να γελάσετε αλλά κάτι μου 'κανε αυτό. Λίγο η απειλή, λίγο η Φαρμακολογία, αποφάσισα να γίνω λιγότερο φαρμάκω.
-Σόρι, ρε φίλε, πώς σε λένε, είπαμε;
-Εμμανουήλ.
(Φταίω εγώ τώρα, Σεν Τζον, που κράζω; Άκου Εμμανουήλ. Θα 'ναι γιος καμιάς απ’ αυτές τις νεοσικαρίες που άρχισαν να φωνάζουν τα παιδιά τους με τα βαφτιστικά. Ιωάννη, έλα να φας το κουάκερ σου, ρε μούλικο! Εμμανουήλ, μη βαράς τον Αναστάσιο στο μάτι, ρε μαλακισμένο).
-Σόρι, ρε Μανώλη, σκληρή φάση, φίλε, δεν φταις εσύ. Βέβαια, πήγες γυρεύοντας (έδειξα το παγωτό). Μεταξύ μας τώρα, αυτό δεν είναι παγωτό. Αυτό, αν ήταν βυζιά, θα ήταν της Πάμελα Άντερσον. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, συμπλήρωσα στο καπάκι γιατί τον είδα να χάσκει λίγο.
-Τι σε τρώει και φέρεσαι τόσο γελοία, θα μου πεις; συνέχισε την ψυχοδυναμική πολιορκία ο Εμμανουήλ. Εσύ αποκλείεται να είσαι τόσο αγενής, το βλέπω ότι είσαι από σπίτι.
-Δεν είμαι από σπίτι. Από οίκο είμαι. Μη ανοχής.
-Δε με γελάς εμένα. Είναι το ταλέντο μου αυτό. Καταλαβαίνω τον άλλον αμέσως.
-Άλλο ταλέντο έχεις; Γιατί απ’ αυτό δεν θα ζήσεις, αγάπη μου, στο υπογράφω.
-Άσε τις υπεκφυγές. Μίλα. Άνοιξε την καρδιά σου. Μοιράσου. Εξέτασε.

Ρε, τι πάθαμε με την κολιτσίδα… Όπως θα 'λεγε και η γιαγιούλα μου, έπιασα έναν Τούρκο και τώρα δε μ’ αφήνει…
-Σε παρακαλώ, μη βάζεις πάνω από δύο προστακτικές στη σειρά. Αγχώνομαι, του είπα.
-Εξέτασε!
-Γιατί να εξετάσω; Α παπαπα, άσε με κάτω… Καλύτερα να φάω τα βυζιά της Πάμελα εδώ.
-Βίος ανεξέταστος δεν αξίζει το όνομά του, λέει ο Πλάτωνας. Έχεις διαβάσει Πλάτωνα;

Σ’ αυτό το σημείο εξερράγην, παίδες. Ε, όχι και να προσπαθεί να σκοράρει στην έδρα μας το γιατρουδάκι. Η φιλόσοφερ είμαι εγώ και θα καλέσω ακόμα και το ΔΙΚΑΤΣΑ για να το πιστοποιήσει.
– Όπα, ντόκτορ. Ο καθένας στον τομέα του κι ο Λουμίδης στους παπαγάλους. Άσε κάτω τον Πλάτωνα και πιάσε καμιά σπλήνα.
-Επειδή είμαι γιατρός είμαι και αγράμματος νομίζεις; Ο Πλάτωνας είναι ο αγαπημένος μου φιλόσοφος γιατί είναι εκσυγχρονιστής.
-Οπα, ξανά! Για τον Πλάτωνα μιλάμε ή για τον Πάσχο Μανδραβέλη;
– Δεν απέχουν πολύ. Τι νομίζεις; Κι αυτός πάσχει με τη διάλυση της Αθήνας.
-Ποιος πάσχει; Με μπέρδεψες. Ο Πάσχος;

Τότε το γιατρουδάκι (ως γνήσιος Εμμανουήλ) έκανε το μοιραίο λάθος και έσκαψε το λάκκο του. Σαν Μανώλης ποτέ δεν θα 'κανε τόσο λάθος ερώτηση.
-Έχεις διαβάσει Πλάτωνα, παιδάκι μου;
-Θέλει ο Μπένι να γίνει πρωθυπουργός;
-Τι θα πει αυτό;
-Το διδακτορικό μου ασχολείται με τη δεύτερη σοφιστική, δήλωσα αργά, κοιτάζοντάς τον εκφοβιστικά στα μάτια.

Έπιασε! Ο γιατρός έσπρωξε την καρέκλα του πίσω για να με κοιτάξει από απόσταση (Ω, αλεπούδες σοφιστές, την κάνατε τη δουλειά πάλι. Another one bites the dust).
-Αλήθεια;
-Δυστυχώς.
-Γιατί δυστυχώς;
-Γιατί έμαθα τα κόλπα, είπα νωχελικά. Όπως ο Πλάτωνας, μια και τον ανέφερες. Κι αυτός ανατράφηκε με τους σοφιστές. Όπως κι αυτός κι εγώ τη μυρίζομαι την παπάτζα. Να, τα βυζιά της Πάμελα λ.χ.
-Σε παρακαλώ, μην τα λες έτσι.
-Γιατί; Ντρέπεσαι;
-Γιατί δεν μπορώ να τα φάω. Συγγνώμη, δεν μπορώ να ΤΟ φάω.
-Και γι' αυτό έγινα πολεμίστρια, όπως κι αυτός. Πολεμική κάνει και ο Πάσχος, σόρι, ο Πλάτωνας θέλω να πω, δεν παίζει. Ξεβρακώνει.
-Μη λες ξεβρακώνει, σε παρακαλώ. Πες, αποκαλύπτει.
-Ξέρω, λοιπόν, ότι εσύ χέστηκες για τα θέματά μου. Να με… αποκαλύψεις θέλεις.

Δεν το 'πιασε. Είπαμε. Δεν εφηύρε και τον διαφορικό λογισμό.
-Να σε βοηθήσω θέλω.
-Ωραία. Τότε άσε τα παγωτά-βυζιά και βρες μου μια δουλειά. Ότι να 'ναι. Και χοντρή και άνεργη δεν λέει.
-Δουλειά, ε; Χμμμμμμμμμμμμμμμμ (αυτό το χμ είχε τόσα πολλά μμμμ που έπεσα σ’ ένα είδος κώμα) Τι ξέρεις να κάνεις;
-Τι να σου πω τώρα; Εχω σπάνια ταλέντα.
-Δηλαδή;
-Συνήθως δεν παινεύομαι, αλλά με αναγκάζεις να το πω: μέχρι και χιονόμπαλες έχω τηγανίσει.

Με αγνόησε. Μαθαίνει το γιατρουδάκι. Αρχίζει να τις αποφεύγει τις κακοτοπιές ο Εμμανουήλ.
-Θες να γίνεις ιατρική επισκέπτρια; Εχω έναν γνωστό στη Lavinfarm.
-Έχω μάνα στο ΕΣΥ.
-Καλά, άστο. Θες να καθαρίζεις πατάτες σε σουβλατζίδικο ποιότητας στη Φιλοθέη;
-Όχι. Να τρώω θέλω σε σουβλατζίδικο ποιότητας στη Φιλοθέη.
-ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Θέλεις να γίνεις σύμβουλος γάμου;

Ακούστε τι ρώτησε ο άνθρωπος, παίδες μου αγαπημένοι! ΦΥΣΙΚΑ θέλω να γίνω σύμβουλος. Γεννήθηκα για σύμβουλος. Σύμβουλος γάμου, διαζυγίου, αγροτοτουρισμού, ΕΣΠΑ, θρησκευτικού και επαγγελματικού προσανατολισμού, καρδιάς, whatever. Ζήτα μου εμένα συμβουλή και πάρε τη ψυχή μου. Άλλωστε και οι σχολές φιλοσοφίας της αρχαιότητος είχαν και ψυχολογία και κοινωνιολογία μέσα. Με πρακτικά προβλήματα ασχολιόταν. Δεν μουρμούριζαν όλη μέρα «τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα».
-Θέλω!
-Ελπίζω μόνο να μην έχεις μεγάλες απαιτήσεις μισθού, ε;
-Λάθος. Είμαι φαν του Κάρολου Ντίκενς. Εχω πάντα μεγάλες προσδοκίες, αγαπητέ Μανώλη.
-Δηλαδή, πόσα ζητάς;
-Όσα δίνετε.

(Παίδες, SOS! Η σύμβουλος θέλει τη συμβουλή σας, επειγόντως. Όποιος ξέρει πόσα λεφτά μπορώ να ζητήσω από τον κοπρίτη τον μελλοντικό διευθυντή μου, να μου το γράψει στη σελίδα μου στο Facebook)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News