Δεν χρειάστηκαν πολλά. Μια ματιά γρήγορη σαν αστραπή και εξίσου ηλεκτρικά φορτισμένη, μια τούφα απ΄τα μαλλιά, μια κίνηση του χεριού, ο τόνος της φωνής – ορμή ηδονική. Τα είδα όλα. Είπα (στον εαυτό μου) «ένα λεπτό» και πήγα προς τις τουαλέτες να δω τη μούρη μου στον καθρέφτη. Ποιος είναι πάλι αυτός; Αυτός δεν είναι αυτός που έβλεπα το πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου μου. Αυτός είναι ερωτεύσιμος, μια χαρά, 57 χρονών ειδική περίπτωση, θα μπορούσες να πας και να κολυμπήσεις μαζί του νύχτα στα βράχια του Σουνίου ή ακόμα καλύτερα, με φεγγάρι, στον Άγιο Σώστη, στη Μύκονο. Ναι, αυτό εννοώ ― είδα τον εαυτό μου ως απολύτως ερωτεύσιμο, πράγμα που έχει να μου συμβεί κάτι αιώνες. Δεν συνέβη μόνο του. Το προκάλεσε η ματιά του άλλου – it takes two to tango (if you remember Sam, my friend).

Μετά, πάει, κόλλησα. One day he’ll come along, the man I love, and he’ll be sweet and strong, the man I love – το’παιξα στην εκπομπή με τον Vassiliko από τον δίσκο του το Vintage και ήλπιζα να ακούει την εκπομπη (όχι ο Βασιλικός, the man I love μιλάμε τώρα). Δεν ξέρω, μήπως επηρεάστηκα και από την ταινία του Tom Ford και πήρα ανάποδες αλλά καθόμουνα και τον έβλεπα όσο μπορούσα πιο διακριτικά και, ειλικρινά, για πρώτη φορά, παρ΄όλο τον σεβασμό μου και στον Τόμας Μάν και στον Βισκόντι, για πρώτη φορά σήμερα κατάλαβα τι συνέβη στον Ντέρκ Μπόγκαρτ όταν συνάντησε το βλέμμα του νεαρού Τάτζιο στο «Θάνατος στην Βενετία». Μόνο που εγώ δεν θέλω καθόλου ούτε θανάτους ούτε δράματα, θέλω να κολυμπήσουμε μαζί και να μου κάνει πλάκα για τα γεροντόπαχά μου κι εγω να τον κοροϊδεύω που έχει κάνει τατουάζ ένα δελφινάκι τόσο δα στο πιο (α)κατάλληλο σημείο και ν΄αποφασίσουμε να μην ανέβουμε στο σπίτι αλλά να κοιμηθούμε στην αμμουδιά μιλώντας για διαστημάνθρωπους και ταξίδια σε άλλες διαστάσεις και εξωσωματικές εμπειρίες, σωματικά αναστατωμένοι και αχόρταγοι μετρώντας πεφταστέρια.

Ξέρω, μπορεί να ακούγεται γελοίο από έναν άνθρωπο που πλησιάζει τα 60 και δεν φανταζότανε ποτέ οτι θα ξανάνοιωθε την ανάγκη να γράψει όπως σήμερα, αλλά ένα βλέμμα μόνο αρκεί να κάνει τον κόσμο άνω-κάτω και στην τελική γιατί μιλάμε για «γεροντοέρωτες» και πόσο δυνατοί είναι και τι μπορείς να πάθεις άμα την πάθεις σε τέτοια ηλικία; Κάτι ξέρουν οι παθόντες, αλλά εγω το’χα δέσει κόμπο οτι θα την γλυτώσω. Πάντα θεωρώ τον εαυτό μου τόσο εξαιρετικό που τον εξαιρώ από αυτά που παθαίνουνε οι άλλοι ― «εμένα δεν θα μου ξανασυμβεί» είπα κάποια στιγμή και υπέγραψα συμβόλαιο εδώ, σπίτι μου, με τον εαυτό μου. Μάλλον λάθος έκανα. Η κυρία Στόοουν στην Ρώμη (ή ηρωϊδα του Τέννεσυ Ουϊλιαμς) ήταν μόλις πενήντα νομίζω, εγω της ρίχνω μια εφταετία και δεν είμαι και η κυρία Στόουν που την έπαιζε η Βίβιαν Λή στο κάτω-κάτω, είμαι ένας κυκλοθυμικός γκριζομάλλης φαλακρός χοντρούλης που είναι και φριχτά αμήχανος στον έρωτα. Βέβαια όταν έρχεται η ώρα οι αμηχανίες πάνε κρουαζιέρα στον Βόσπορο με γκρούπ της ηλικίας τους και μένει μόνο η αστραπή – και όσο κρατήσει. Κάτι ξέρω που τα λέω αυτά, δεν είμαι του Δημοτικού. Μπορεί να μην το πήρα ποτέ το μπακαλορεά μου, αλλά ένα lower το διαθέτω, κακά τα ψέμματα.

Έτσι που λέτε ― Ο Ζαχαρίας ξέχασε και την «εθνική κυριαρχία» και τους Γερμανούς και το ΔΝΤ και βυθίστηκε στο γαλαζογκριζοπράσινο σκούρο βλέμμα του νεαρού προσπαθώντας (μάλλον μάταια) να μην «δώσει δικαίωμα». Βέβαια μάταια όμως. Κανείς δεν το κατάλαβε. Μέχρι και τα γκαρσόνια μου κλείνανε το μάτι με νόημα δείχνοντας προς το μέρος του. Καρφωθήκαμε δηλαδή κανονικά, ρεντίκολο της κοινωνίας γενήκαμε, for your eyes only σκατόπαιδο. Και τώρα πρέπει να οργανώσω την άμυνά μου γιατι αν τα φερει έτσι η τύχη και ξαναβρεθεί μπροστά μου θα πάω να του μιλήσω κανονικά και οτι γίνει έγινε.

Ορίστε. Σας τα’πα όλα.
(Μπαίνει η άνοιξη ξαφνικά ή έτσι μου φάνηκε);

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News