Πολιτικά, πέθανε στις 21 Νοεμβρίου του 1990. Ούτε οι τιμητικοί τίτλοι ευγενείας, ούτε η -επιτέλους- ήρεμη οικογειακή ζωή ήταν παρηγοριά για εκείνη. «Σπίτι είναι το μέρος που επιστρέφεις όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις», είχε πει κάποτε. Σκέφτομαι ότι αν ήμουν κόρη της, αυτή η αποστροφή θα με είχε ρίξει κατευθείαν στα σκληρά.

Διαβάζω -και ομολογώ ότι δεν μπαίνω στον κόπο να το διασταυρώσω, είναι πολύ καλό για να το χαλάσω με την όποια αλήθεια- ότι τη δεκαετία του ’60, ως ερευνήτρια χημικός τροφίμων, η Μάργκαρετ Ρόμπερτς (πριν γίνει Θάτσερ) με την ομάδα της, έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη: «Εφηύρε» το… μαλακό παγωτό! Αυτό που απολαμβάνουμε μακαρίως στις τρέντι τζελατερίες- κι αυτό που πουλάνε στην έβγα της γειτονιάς με το διακριτικό «παρφέ»: Το παγωτό που είναι πιο κρεμώδες και βελούδινο στη γεύση, που δεν κρυσταλλιάζει, όπως το κλασικό. Στην πιο δημοφιλή του έκδοση, είναι αυτό που «τρέχει» από ένα ρεζερβουάρ, χύμα πάνω στα χωνάκια και τα κυπελλάκια – χωνάκι να παίρνετε, είναι πιο σλούρπ.

Αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν είχε διαλέξει, η γυναίκα αυτή, την «κουρτίνα 1». Στο σενάριο αυτό, παραμένει μια χημικός τροφίμων. Απολαμβάνει τα χρήματα της πατέντας -που πουλήθηκε στην Αμερική- κάνει οικογένεια, και πεθαίνει, «πλήρης ημερών», με μια ανθυποσημείωση σε κάποιο wiki-trivia: Μάργκαρετ Ρόμπερτς-Θάτσερ, Αγγλίδα χημικός, ανακάλυψε το παγωτό «παρφέ». Θα το διάβαζε κανείς με περιέργεια – και μια τρυφερή ψευτο-κακία για την άγνωστη που «του φόρτωσε» μερικά περιττά κιλά, αναπτύσσοντας το τόσο παχυντικό επιδόρπιο.

Στην κουρτίνα 2 η Μάργκαρετ Ρόμπερτς σκυλοβαριέται και τη χημεία και τα παρφέ και τις γρανίτες και αποφασίζει να εφεύρει το «θατσερισμό». Αλλάζει τον κόσμο, μετατρέπει το Ηνωμένο Βασίλειο από κουρέλα σε υπερδύναμη, γίνεται μια από τις πιο προβεβλημένες γυναίκες στη σύγχρονη μεταπολεμική ιστορία, ανεβαίνει, πέφτει, γερνάει, παθαίνει Αλτσχάιμερ, την υποδύεται η Μέριλ Στριπ και πεθαίνει, πλήρης ημερών, και εν μέσω δοξολογιών από τους μεγάλους ηγέτες του κόσμου και ιαχών «κακοψοφονάχεις» από μια μερίδα θατσεροκαμένων συμπατριωτών της. Χορεύουν στην είδηση του θανάτου της και τραγουδούν το εμβληματικό «ding dong, the witch is dead” – από το μιούζικαλ «Ο Μάγος του Οζ».

Μια κρίση αυτογνωσίας με διαπερνά καθώς διαπιστώνω ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που, αν είχαν την επιλογή της μοίρας τους, δεν θα δίσταζαν ούτε στιγμή: Θα διάλεγα το παρφέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News