Μπορεί το ράσο να μην κάνει τον παππά, η στολή όμως κάνει τον υπερήρωα. Και τα κάζουαλ ρούχα, τους… απλούς χάρτινους ήρωες. Τι θα ήταν, άραγε, ο Μπάτμαν χωρίς τη στολή της νυχτερίδας; Ο Κόρτο Μαλτέζε, χωρίς τη ναυτική πατατούκα με το ασορτί πηλίκιο; Η Μαφάλντα χωρίς τα κατεβασμένα καλτσάκια και το μεγάλο φιόγκο στο… θάμνο των μαλλιών της, ο Χαλκ χωρίς κουρελιασμένα ρούχα, ή το Μεγάλο Ρεμάλι χωρίς το… κατουρημένο του σώβρακο; Τα ρούχα των χάρτινων πρωταγωνιστών αποτελούν «σηματωρούς» της ταυτότητάς τους. Για αυτό, ο σχεδιασμός τους επιβάλλεται να είναι ίδιος από ιστορία σε ιστορία. Μαζί με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προσώπου και του σώματος, συντελούν στην αναγνωρησιμότητα ενός χαρακτήρα και στο βαθμό οικειότητας που αναπτύσσει με το αναγνωστικό κοινό.

Από τον πρώτο ήρωα στην ιστορία των κόμικς, το «Yellow Kid» (1896), το ρούχο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην… κατακύρωση μιας φιγούρας. Η νυχτικιά που φορούσε το «Κίτρινο παιδί» είχε διπλή λειτουργία. Χρησιμοποιήθηκε από τον σχεδιαστή Ρίτσαρντ Φ. Αουτκολτ ως επιφάνεια γραφής του λόγου του ήρωα (τα «μπαλονάκια» του λόγου και τα «συννεφάκια» της σκέψης θα εμφανίζονταν αργότερα). Παράλληλα, η νυχτικιά εκείνη -ή, μάλλον, το κίτρινο χρώμα της- έγινε αφορμή να αλλάξει τίτλο το κόμικς: από «Hogan’s Alley» έγινε «Yellow Kid» και με αυτό το όνομα έμεινε στην ιστορία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις στολές των υπερηρώων. Οποιαδήποτε ενδυματολογική, ή χρωματική αλλαγή απαγορεύεται δια ροπάλου! Για αυτό το λόγο, οι σχεδιαστές και οι «κολορίστες» που αναλαμβάνουν ήρωες… μακράς διαρκείας, τους ντύνουν με συγκεκριμένα ρούχα εκτελώντας κατά γράμμα τις οδηγίες της εκδοτικής εταιρείας για την «γκαρνταρόμπα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News