Το σαλόνι μου βλέπει λιμάνι, πόρτες χαμηλές που εσύ δεν καταδέχεσαι, μέρα νύχτα είναι ανοιχτές, παίζουν μουσικές που δε γράφτηκαν ακόμα, τραγούδια που δε θα  φτάσουν ποτέ στα δικά σου τ’ αυτιά, δεύτερα, πεταμένα, ξερά, κουρέλια που η  αυριανή μέρα θα τα γυρίσει σε πρώτα.

Τότε θα τρέξεις φυσικά, θα έρθεις αυτόκλητος, με προθέσεις διαφανείς -έτσι γίνεται πάντα- θα  χαιρετίσεις, θα μιλήσεις πρώτος πρώτος, θα ταιριάξεις τα άδεια σου λόγια με τέτοιο τρόπο, που θα ξεγελάσεις, θα αγοράσεις, θα φωτογραφηθείς και θα φύγεις μαζί τους, μόνο που δε θα σε ακολουθήσουν αυτά, γιατί τα δεύτερα έχουν μια έμφυτη τάση να μένουν πίσω, γι΄ αυτό και βγαίνουν διαρκώς μπροστά.

Εκεί που δεν τα περιμένεις εσύ, εκεί που κατουράει ο σκύλος, εκεί που σκουριάζει η λαμαρίνα και ο τσίγκος, εκεί που σταυρώνεται και αγιάζει ο φίλος, εκεί  φυτρώνουν κι εμφανίζονται, οι δικοί τους το ξέρουν πολύ καλά αυτό, το μαθαίνουν με το πρώτο τους  γάλα, γνωρίζουν πού και πώς θα τα βρουν, περιμένουν χρόνια  γι΄ αυτά, διψάνε γι΄ αυτά, πεινάνε γι΄ αυτά, δουλεύουν  γι΄ αυτά,  δε βιάζονται, έχουν ξεκινήσει από πολύ μακριά, ξέρουν, έχουν βάλει το αυτί πάνω στο χώμα, έχουν πιάσει συχνότητα και φλέβα.

Τώρα μόνο τα δεύτερα θέλω να τραγουδώ, δεν είναι πως τρελάθηκα, είναι που σ΄ αγαπώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News