Πριν λίγες μέρες εμφανίστηκε η δωδεκάχρονη κόρη μου με το γνωστό ύφος του «κάτι ετοιμάζομαι να ζητήσω». Σοβαρή, ελαφρά χαμογελαστή και δήθεν αδιάφορη, αφού μου είπε για το πόσο καλά έχει διαβάσει όλα τα μαθήματά της και αφού μου υπενθύμισε ότι στο πρόσφατο διαγώνισμα της ιστορίας (ναι και στο δημοτικό είναι πλέον μόδα τα διαγωνίσματα) αρίστευσε, μπήκε «στο ψητό». «Μπαμπά να πάμε στο λούνα παρκ;» «Και που να το βρούμε το λούνα παρκ στη πόλη μας;» ρώτησα με απορία. «Μα έχει έρθει και είναι από χθες, εκεί, απέναντι από το σχολείο» μου απάντησε με περισπούδαστο ύφος η μικρή.

Να μαι λοιπόν σε χώρο λούνα παρκ μετά από πάρα πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια από τις σχεδόν ξεχασμένες εποχές της εφηβείας μου, τότε που στατιστικά κάθε χρόνο περνούσε το λούνα παρκ από την περιοχή μας. Θα μου πεις τότε η παρουσία λούνα παρκ στη μικρή μας πόλη ήταν μάλλον σημαντικό γεγονός, αν αναλογιστείς ότι η τηλεόραση είχε όλα κι όλα δύο κανάλια κι αυτά ασπρόμαυρα, internet, κονσόλες με παιχνίδια και η λοιπή σημερινή καθημερινότητα, απείχαν πολύ, ακόμα και από σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Με το που ένοιωσα την ατμόσφαιρα του λούνα παρκ κοντοστάθηκα. Κάτι απροσδιόριστα περίεργο συνέβαινε γύρω μου. Άρχισα να περπατώ ανάμεσα στα διάφορα παιχνίδια και να παρατηρώ. Μπροστά μου υψωνόταν υπερήφανη αλλά μάλλον βλοσυρή η μπαλαρίνα… Μια φορά όλη κι όλη είχα μπει κάποτε και αποφάσισα ότι αυτό το πράγμα δεν κάνει για μένα. Πολλές στροφές και ζαλάδα! Λίγο πιο πέρα το ταψί. Χτύπημα ανακατεμένο με στριγκλιές και χάχανα. Καλός χαβαλές, αρκεί να μην έχεις προβλήματα με τη μέση σου. Στο κέντρο η διαχρονικά κεντρική ατραξιόν του λούνα παρκ. Τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια. Η χαρά του να οδηγείς χωρίς να περιμένεις να μεγαλώσεις και να πάρεις δίπλωμα. Χώρος φιγούρας και εφηβικής προσέγγισης, αφού όταν κουτουλάς κάποιον στη χειρότερη περίπτωση κινείς το ενδιαφέρον του. Σου άρεσε π.χ. η Μαρία; Με δυο τρεις ξεγυρισμένες κουτουλιές στα συγκρουόμενα έκανες την πρώτη επαφή. Παραδίπλα η σκοποβολή. Δεν έχει τα εφέ και τη δράση του doom ή των συναφών παιχνιδιών, αλλά εδώ κρατάς πραγματικό όπλο, έστω και αεροβόλο!

Μπαλαρίνα, ταψί, συγκρουόμενα, σκοποβολή… Μα και πριν 40 χρόνια να πήγαινες στο λούνα παρκ, τα ίδια πράγματα θα έβλεπες. Ίδια κι απαράλλαχτα. Με μάρκα λειτουργούσαν τότε τα συγκρουόμενα, με μάρκα λειτουργούν και τώρα. Ακόμα και η μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα της ίδιας λογικής είναι. Τότε άκουγες ντίσκο, Ντόνα Σάμερ και Πατρίκ Χερναντέζ, τα σουξέ της εποχής, τώρα ακούς Πέγκυ Ζήνα και Οικονομόπουλο, τα τωρινά σουξέ.
Τα περιοδεύοντα λούνα παρκ δείχνουν να μην τα έχει αγγίξει ο χρόνος. Ίσως γιατί δε χρειάζεται να εξελιχθούν, ίσως γιατί εκεί στηρίζεται και ο λόγος ύπαρξής τους. Με έκπληξη ανακάλυψα ότι η κόρη μου διασκέδαζε σήμερα, με ό,τι εγώ στην ηλικία της, κάπου στα μισά του εβδομήντα. Ταξίδι πίσω στο χρόνο.

Πρόταση της Calpicon Ltd: Αν πετύχετε πουθενά κάποιο από αυτά τα περιοδεύοντα λούνα παρκ, με τα πολλά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν και τη συνήθως εκκωφαντική μουσική, κάντε μια στάση. Είναι μια καλή ευκαιρία να δείτε κάτι που σε πείσμα των καιρών παραμένει αναλλοίωτο για τουλάχιστον 40 χρόνια τώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News