Είναι ένα από αυτά τα καλοκαίρια που πηγαινοέρχομαι από την πόλη στην εξοχή. Με δυσκολία καταφέρνω ν' απενδυθώ τον Αθηναϊκό μου εαυτό και να υιοθετήσω μια πιο χαλαρή συμπεριφορά, όπου ο χρόνος δεν είναι εχθρός και η ατημέλητη εμφάνιση δεν αποτελεί μειονέκτημα.

Αυτά στην αρχή του καλοκαιριού. Τώρα πια μου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όταν επιστρέφω στο γραφείο χρειάζεται να πιεστώ ώστε να διατηρήσω την εικόνα που έχουν συνηθίσει οι θεραπευόμενοί μου, αφού ο κανόνας αυτές τις μέρες είναι τα αχτένιστα μαλλιά, οι σαγιονάρες και τα απλά φορέματα.

Στην παραλία ανήκω στην μειοψηφία αυτών που διαβάζουν. Σε μία τεράστια έκταση διακρίνω μόνο άλλα δύο βιβλία αφημένα στις ξαπλώστρες. Με ενδιαφέρον προσπαθώ να εντοπίσω τους αναγνώστες τους. Το ένα ανήκει σε μία Γαλλίδα τουρίστρια και το άλλο σε ένα νεαρό πολύ γυμνασμένο και κρίνοντας από τον τρόπο που περπατάει και παρατηρεί τον κόσμο αρκετά ωραιοπαθή, ο οποίος καταφέρνει ωστόσο να ανατρέψει το στερεότυπο ‘μπράτσα χωρίς μυαλό’, καθώς αφήνει για λίγο στο τραπεζάκι του Το πρόβλημα του Σπινόζα.

Χωρίς να το επιδιώκω ακούω και παρατηρώ πώς επικοινωνούν οι οικογένειες και τα ζευγάρια. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι Έλληνες γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους με έναν από τους δύο τρόπους: είτε τα φροντίζουν και τα εξυπηρετούν στο καθετί που ζητούν ακόμα κι όταν εκείνα βρίσκονται σε προχωρημένη εφηβεία, είτε απαιτούν από αυτά να εξυπηρετούν τις δικές τους επιθυμίες.

Στην πρώτη κατηγορία παρατηρώ μια μάνα γύρω στα πενήντα που στήνει την ομπρέλα, στρώνει τις ψάθες στην άμμο και φροντίζει να βάλει αντιηλιακή λοσιόν και στα τρία παιδιά της, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι που έχουν σίγουρα περάσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας τους. Όταν βγαίνουν από τη θάλασσα τα τυλίγει στις πετσέτες και τους μοιράζει χωρίς καθυστέρηση σακουλίτσες με τυρόπιτες.

Στον αντίποδα της κυρίας το ζευγάρι που κάθε πέντε λεπτά στέλνει την κόρη του σε ένα καινούριο θέλημα: να φέρει τα τσιγάρα του μπαμπά από το αυτοκίνητο, να αγοράσει καφέ από την καντίνα, να ξεπλύνει τα τσόκαρα της μαμάς στη θάλασσα, να ξαναπάει στην καντίνα για παγωτά.

Κι ύστερα υπάρχει ένα νεαρό ζευγάρι που προσφέρει άφθονο υλικό προς παρατήρηση. Ο άνδρας που είναι ιδιαίτερα ευτραφής και καπνίζει αλυσιδωτά, διακωμωδεί κάθε γυναίκα -τον σωματότυπο, το μαγιό, τον τρόπο που στέκεται και περπατά- σε ακτίνα εκατό μέτρων με σκοπό να προκαλέσει την ευθυμία της συνοδού του. Εκείνη δείχνει να απολαμβάνει πραγματικά το one-man-show και για να τον επιβραβεύσει κάθε λίγα λεπτά τον διακόπτει και τον φιλά με πάθος. Αναρωτιέμαι σε ποια από τις δυο κατηγορίες παιδιών να ανήκαν οι δυο τους όταν μεγάλωναν, σε αυτούς που απολάμβαναν την φροντίδα των γονιών ή σε εκείνους που ο ρόλος τους ήταν να εξυπηρετούν τους άλλους;

Αναποφάσιστη κάνω μια βουτιά στην καθαρή, δροσερή θάλασσα και με ικανοποίηση σκέφτομαι ότι κάπου μακριά, στο κέντρο της καυτής πόλης υπάρχει ένα άδειο γραφείο που με περιμένει το επόμενο πρωινό. Η διασκέδαση στην παραλία, το καλοκαίρι το ίδιο με όλες τις γλυκές απολαύσεις του, δεν θα είχε νόημα για μένα χωρίς αυτή την επιστροφή στην πραγματικότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News