Ο Μαρτσέλο σταμάτησε στη Σκουφά
Ναι , το ξέρω πως λέγεται εδώ και δεκαετίες Φίλιον και πως μόνο οι 40+ το λένε Ντόλτσε. Όμως η ενότητα αυτή εδώ, η ομώνυμη, δεν έχει να κάνει με τη νοσταλγία, κυρίως επειδή ακολουθεί το μέγα ρηθέν υπό της Σιμόν Σινιορέ «Η νοσταλγία δεν είναι αυτή που ήταν».
Ντόλτσε είναι το άρωμα της Ντόλτσε Βίτα του Φελλίνι.
Ντόλτσε είναι τα βελούδινα μάτια του Μαστρογιάννι.
Ντόλτσε είναι το δεξί χέρι του Υβ Μοντάν που σαν σήμερα θα είχε γενέθλια καθώς τραγουδά το C’est si bon. (http://www.youtube.com/watch?v=Ib87HRYSZ8g)
Ντόλτσε είναι το χαμόγελο του Άρη Δαβαράκη, που είναι όπλο κατακτημένο και μου ανοίγει την καρδιά κάθε που το αντικρίζω.
Είναι όσα ευχάριστα βλέπουμε κλείνοντας τα μάτια μας. Όσα μας γλυκαίνουν το μυαλό, καλλιεργούν τις αισθήσεις, ανεβάζουν το γούστο, βελτιώνουν τους τρόπους, όσα μας κακομαθαίνουν ή καλομαθαίνουν, μας τέρπουν, μας παρηγορούν, μας ανοίγουν μια πορτίτσα, μας χαρίζουν μια χαρά. Μια τρέλα της στιγμής, μια σειρά από χάδια.
Τι δεν είναι ντόλτσε;
Ντόλτσε δεν είναι η μόστρα, η επίφαση, η αγκύλωση. Δεν είναι ο μικροαστισμός του Sex and the City με τις ηρωίδες του να οργάζονται βλέποντας τακτοποιημένα συρτάρια, που επιμένουν να λείχουν πέη με κακοσμία και να ονειρεύονται γάμους και δη με τον τετράγωνο Mr. Big (πού κάθε άλλο παρά big μου μοιάζει εμένα).
Δεν είναι η αισθητική σολάριουμ, οι καουμπόικες ανοιχτόχρωμες μπότες κάτω από μίνι τζην φούστα. Δεν είναι τα μεγάλα λόγια κενά σαν την άβυσσο, τα σαλόνια του διακοσμητή, οι κρεμάστρες του στυλίστα. Δεν είναι τα κεριά με άρωμα, δεν είναι τα πανάκριβα τζούφια εστιατόρια.
Δεν αντέχω τα «δεν» επιστρέφω στα θετικά:
Ντόλτσε είναι η καλή μας πλευρά, η ευγένεια μας. Το μικρό γλυκάκι (φτιαγμένο από τα μαγικά χεράκια του Πιερ Ερμέ και του Στέλιου Παρλιάρου ) που όλοι οφείλουμε στον εαυτό μας και στους άλλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News